Ένα πολύτιμο μάθημα ζωής μας δίνει η Ρόντα Μπεν της Ελλάδας Διονυσία Θεριανού με το “Μαθαίνοντας να πετάω, Το φιλί του πνεύματος“, ένα βιβλίο που θα θυμίσει σε όσους το έχουν διαβάσει το “Μυστικό” της Μπεν. Με τη διαφορά πως στο συγκεκριμένο πόνημά της η Θεριανού επιλέγει, σαν άλλος Αίσωπος, να διδάξει τους αναγνώστες της μέσα από μικρές ιστορίες-αλληγορίες, με μικρά δηλαδή και σύντομα, παραμύθια που μιλούν συνήθως για βασιλιάδες, μάγισσες, νεράιδες και πρίγκιπες.
Βιβλίο αυτοβελτίωσης, αλλά και βιβλίο ψυχολογίας εν είδει μυθιστορήματος με πολλές εγκιβωτισμένες αφηγήσεις μπορεί να χαρακτηριστεί, επομένως, το εν λόγω πόνημα, το οποίο διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα και παρά το σπουδαίο μήνυμα που θέλει να περάσει δεν συγκαταλέγεται στα “βαριά” και “δύσπεπτα” αναγνώσματα.
Το βιβλίο ξεχειλίζει από αισιοδοξία και από την πεποίθηση ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να καθορίσουμε τόσο τη μοίρα μας, όσο και τις επιλογές, αλλά και τη διάθεσή μας, με γνώμονα μία μονάχα σημαντική παράμετρο: την ανιδιοτελή αγάπη μας προς όλους τους ανθρώπους και προς ό,τι κάνουμε. Αυτή η αγάπη θα μας δώσει φτερά προκειμένου να κάνουμε πραγματικότητα ακόμη και τα πιο τρελά μας όνειρα. Αν έχουμε μοναδικό άξονα στη ζωή μας την αγάπη, μόνο τότε θα επιτύχουμε σε ό,τι κάνουμε, αλλά και θα καταφέρουμε να αγγίξουμε την πολυπόθητη ευτυχία.
Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι το κορίτσι με το καμένο πρόσωπο, αυτό που, εξ’ αιτίας ενός ατυχήματος που είχε όταν ήταν μωρό, γίνεται συχνά στόχος προπηλακισμού από τους συμμαθητές του στο σχολείο. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχει και ο σοφός παππούς στη ζωή της μικρής, ο οποίος, μέσα από τις διδακτικές υπό μορφή παραμυθιού αφηγήσεις του, θα προσπαθήσει να της εμφυσήσει την αγάπη πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό της και, κατόπιν, προς όλους τους άλλους.
Ο παππούς, που διεκδικεί τους τίτλους του θεραπευτή, αλλά και του φιλοσόφου συγχρόνως, δανείζεται συχνά πυκνά και νουθεσίες από το έργο μεγάλων στοχαστών όπως του Πλάτωνα, του Γκάντι, του Σωκράτη, του Βούδα, του Πυθαγόρα και του Καζαντζάκη, για να μας τονίσει ότι πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να μην μεμψιμοιρούμε, αλλά, αντίθετα, να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε εκπέμποντας έτσι θετική ενέργεια προς το σύμπαν, μια θετική ενέργεια την οποία το ίδιο το σύμπαν θα μας επιστρέψει πίσω πολλαπλάσια. Εξίσου σημαντική είναι και η δύναμη της συγχώρεσης, τόσο του ίδιου μας του εαυτού, όσο και των γύρω μας:
“Συγχώρεσε τον εαυτό σου, για όποιο λάθος και αν του καταλογίζεις. Έπραξες πάντα σωστά, σύμφωνα με τη γνώση που είχες τη δεδομένη στιγμή. Σήμερα σκέπτεσαι ότι κάτι άλλο θα μπορούσες να είχες αποφασίσει. Σήμερα όμως σκέπτεσαι αλλιώς. Κάθε στιγμή εξελισσόμαστε, μαθαίνουμε, δεν μένουμε στάσιμοι. Δεν μπορείς να καταδικάσεις τον εαυτό σου για λάθη που πιστεύεις ότι έκανες ή να φοβάσαι συνεχώς για το λάθος που μπορεί να κάνεις. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Δεν υπάρχουν λάθη, παρά μόνο εμπειρίες”.
Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μία ορφική κατάβαση στα μύχια της ψυχής μας που θα μας βοηθήσει να βρεθούμε από το σκοτάδι στο φως, να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε, αγκαλιάζοντας τη ζωή, που είναι πολύ μικρή και πολύτιμη για να τη σπαταλάμε σε φθόνους, ζήλιες και γκρίνιες. Αυτό είναι το μήνυμα που η θεραπεύτρια ψυχών και συγγραφέας Διονυσία Θεριανού θέλει να περάσει στους αναγνώστες της με το εν λόγω πόνημα.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
