Νικόλας Παπαδομιχελάκης «Οταν προσπαθείς να παλέψεις ένα σύστημα χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του, αναπόφευκτα γίνεσαι κι εσύ εργαλείο και μέρος του.»

Ο ηθοποιός συζητά με τον Λάζαρο Αντωνιάδη για την παράσταση «Γκλουμ» που κλείνει τον κύκλο της την πρώτη βδομάδα του Γενάρη.

κε Παπαδομιχελάκη, πως προέκυψε η συνεργασία σας με την θεατρική ομάδα C.for Circus; Με τα παιδιά γνωριζόμαστε σχεδόν δέκα χρόνια. Συναντηθήκαμε πρώτη φορά το 2008 στο Αστρίτσι, στο ετήσιο φεστιβάλ φοιτητικών θεατρικών ομάδων, πριν ακόμα δημιουργηθεί η ομάδα C for Circus. Κρατήσαμε επαφή, συναντιόμασταν στις συχνές μου επισκέψεις στη Θεσσαλονίκη, κι έπειτα δεθήκαμε περισσότερο όταν καταλήξαμε στην Αθήνα, για να σπουδάσουμε και να δοκιμαστούμε στην κοινή μας αγάπη, το θέατρο. Είχα εκφράσει και παλιότερα την επιθυμία μου να δουλέψουμε μαζί, αλλά την ίδια επιθυμία είχαν εκφράσει κατά καιρούς και άλλοι, οπότε για να μη φανεί ότι γίνονταν διακρίσεις, ο κεντρικός πυρήνας της ομάδας παρέμενε αμετάβλητος. Οι C for Circus όμως είναι πρώτα απ’ όλα μια παρέα καλών φίλων. Το καλοκαίρι λοιπόν του 2016, εισέβαλα απρόσκλητος σε μια απολογιστική συνάντηση της ομάδας, τους εξήγησα πόσο πολύ έχω ανάγκη να δουλέψω με τους φίλους μου, κι επιτέλους με δέχτηκαν.

Η ένταξη ενός ηθοποιού μέσα σε μια θεατρική ομάδα θεωρείτε ότι του δίνει την ασφάλεια που του πρέπει; Όταν ζήτησα απ’ τους C for Circus να με δεχτούν επίσημα στην ομάδα, είχα στην πλάτη μου μια ιδιαίτερα κουραστική σαιζόν. Έπαιζα πρωί και βράδυ σε δυο μεγάλες παραγωγές, που ναι μεν είχαν απήχηση και καλό μισθό, αλλά είχαν επίσης πολύ κακούς συνεργάτες. Ανθρώπους που επεδίωκαν έριδες και ίντριγκες, πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, σε καθημερινή βάση. Μου ήταν αφόρητο, έφτασα σε σημείο να αγχώνομαι καθημερινά, να αναρωτιέμαι κατά πόσον είμαι καλός ηθοποιός, αν θα ήμουν πιο ήρεμος κάνοντας κάποια άλλη δουλειά. Επέλεξα να μην επιτρέψω ούτε στο καθημερινό άγχος του βιοπορισμού, ούτε σε τέτοιους ανθρώπους να με απομακρύνουν από αυτό που θέλω να κάνω. Άλλωστε γνώρισα το θέατρο μέσα από ομάδες, τη σχολική, τη φοιτητική και τις διάφορες ερασιτεχνικές ομάδες που συμμετείχα κατά καιρούς πριν ακόμα μπω στη δραματική σχολή, οπότε για μένα η θεατρική διαδικασία είναι συνυφασμένη με την έννοια της ομάδας. Συμμετέχοντας σε μια ομάδα βρίσκω ασφάλεια στο να μπορώ να επιλέξω εγώ τους συνεργάτες μου, να έχω το περιθώριο να είμαι ο εαυτός μου, προτείνοντας πράγματα και έχοντας τη μεγάλη ελευθερία να κάνω λάθος. Η δουλειά σε μια ομάδα ανοίγει ένα πολύ σπουδαίο πεδίο δοκιμής, απ’ το οποίο προκύπτει συνδιαμόρφωση και μια αίσθηση κοινής προόδου, κάτι που όχι απλώς λείπει από άλλες δουλειές, πολλές φορές απαγορεύεται κιόλας. Κάπου σ’ έναν τοίχο γράφει «Μόνος θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά».

Το έργο, περίπου εδώ κι ένα χρόνο παρουσιάζεται στο κοινό. Ποιες είναι οι εντυπώσεις που έχετε λάβει; Το έργο μας ολοκληρώνει τον κύκλο του αυτήν την εβδομάδα, με τις τρεις τελευταίες παραστάσεις στις 5, 6 και 7 Ιανουαρίου. Οι εντυπώσεις που δεχτήκαμε από θεατές και συναδέλφους ήταν ως επί το πλείστον θετικές, οπότε μπορώ να πω με μεγάλη χαρά ότι πετύχαμε το στόχο μας. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε φτιάξει μια παράσταση που δεν αρέσει, είμαστε άλλωστε μια ομάδα ηθοποιών στα πρώτα τους βήματα, δεν διαθέτουμε μπάτζετ, οπότε δουλεύουμε με πρώτες ύλες. Οι περιορισμοί όμως σε αναγκάζουν να βρεις λύσεις, και να γίνεις πιο δημιουργικός. Απ’ αυτές τις πρώτες ύλες προέκυψαν εξαιρετικά κουστούμια και ένα πολυμορφικό σκηνικό, που επιμελήθηκαν οι συνεργάτριές μας, η Τίνα και η Τζέλλα, δέσαμε μουσικά την παράσταση με ένα έξυπνο μοτίβο, τη γνωστή μουσική του τέτρις, και παρ’ ότι δεν είχαμε ένα καθαρό εξωτερικό μάτι-σκηνοθέτη, ήμασταν όλοι μαζί, βοηθώντας ο ένας τον άλλον. Παρουσιάσαμε μια ιστορία, και παρουσιαστήκαμε ως ομάδα με μεγάλη γενναιοδωρία και ειλικρίνεια, κι ήταν μεγάλη τύχη που εντελώς άγνωστοι σ’ εμάς άνθρωποι μας έκαναν την τιμή να μας παρακολουθήσουν.

Η επιλογή του έργου πως έγινε; Η ομάδα λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκθέσει και να υπερασπιστεί την άποψή του, ασκώντας και βέτο αν διαφωνεί με οτιδήποτε. Στη συζήτηση για την επόμενη παραγωγή λοιπόν, προτείναμε διάφορα έργα που μας είχαν αρέσει κατά καιρούς, και με τη διαδικασία της κοινής ανάγνωσης αφήσαμε το ένστικτό μας να δουλέψει, να δούμε προς τα πού κινείται η κοινή μας επιλογή. Δυσκολευτήκαμε αρκετά, διαβάσαμε και απορρίψαμε πολλά έργα, μέχρι που ήρθε η Βαλέρια με το “Ημερολόγιο ενός απατεώνα”, για το οποίο ενδιαφερθήκαμε όλοι. Ήταν μια καθαρή κωμωδία, σε σύγχρονο σκηνικό με έναν πολύ γοητευτικό αντι-ήρωα, κι έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω σ’ αυτό και το εκπληρώσαμε σκηνικά με το «Γκλουμ».

Ποιος είναι ο δικό σας ρόλος; Ο βασικός μου ρόλος είναι ο κύριος Κρουτίτσκι, ένας ηλικιωμένος γερουσιαστής που εμμένει σε συντηρητικές απόψεις και κατηγορεί τους νέους ότι θέλουν ν’ αλλάξουν τα πάντα, χωρίς όμως ο ίδιος να προτείνει κάτι χρήσιμο. Όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, είναι ανιαρός και διπρόσωπος, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη θέση του για να ασκήσει εξουσία. Ο δεύτερος ρόλος μου είναι αυτός του Γκολούτβιν, ενός πιτσιρικά απατεωνίσκου, που αρχικά ζητάει απ’ τον ήρωά μας να συνεργαστούν, κι όταν ο δεύτερος αρνείται, προσπαθεί να τον εκβιάσει. Τους αγαπώ και τους δυο εξίσου, τώρα που τελειώνει η παράσταση θα μου λείψουν πολύ τα πρόστυχα αστεία του παππού Κρουτίτσκι και η υπερενεργητική αφέλεια του Γκολούτβιν.

Τι σημαίνει για σας «Γκλουμ»; Ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Μια ιστορία που λέει πως όταν προσπαθείς να παλέψεις ένα σύστημα χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του, αναπόφευκτα γίνεσαι κι εσύ εργαλείο και μέρος του.

Πόσο σημερινό μπορεί να είναι ένα θέμα του Αλεξάντρ Οστρόβσκι που παρουσιάζετε; Η ιστορία του έργου μας είναι σα να γράφτηκε χθες. Είναι μια κωμωδία με απλό, καθημερινό λόγο, που περιγράφει μια κοινωνία που μοιάζει πολύ με τη δική μας. Ο ήρωάς μας προσπαθεί να ανελιχθεί μέσα σ’ ένα αναξιοκρατικό κοινωνικό σύστημα, που για να προοδεύσεις οφείλεις να γλείφεις και να μηχανορραφείς, γιατί αυτό κάνουν οι «από πάνω». Παρουσιάζονται φυσιογνωμίες που μας είναι γνώριμες: ο πλούσιος θείος που ταλαιπωρεί τον κόσμο δίνοντας συμβουλές, η μεσήλικη σύζυγός του που λιγουρεύεται μικρότερους, ο νεοφιλελές δικηγόρος γκόμενός της, ο συντηρητικός γερουσιαστής, η πλούσια προληπτική θεία, που ένα πληρωμένο μέντιουμ αρκεί για να την πείσει να βρει γαμπρό για την ανηψιά της, κι ο Γκλούμωφ, ο ήρωάς μας, που προσπαθώντας να τους εξαπατήσει, συνειδητοποιεί στο τέλος ότι έχει γίνει ίδιος με αυτούς ή ίσως ήταν έτσι εξ αρχής.

Τα επόμενα σχέδια σας; Θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε με την ομάδα για μια καινούρια παράσταση, «Το δαχτυλίδι της μάνας», ένα παραδοσιακό ελληνικό παραμύθι, που ανέλαβε να επιμεληθεί ο Παύλος μας, και θα παρουσιαστεί στο θέατρο Tempus Verum από 1η ως 10 Ιουνίου. Έχω επίσης την τιμή να συμμετέχω στην παράσταση “Ένα ξωτικό στην πόρτα μου”, της καλή ομάδας “Κοπέρνικος”, που θα παρουσιάζεται στο στο θέατρο απόΜηχανής μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, και τέλος, ξεκινάμε πρόβες για το “Προξενιό της Αντιγόνης” του Βασίλη Ζιώγα, που θα παρουσιαστεί το Μάρτιο στον κάτω χώρο του θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία της Εύας Βλασσοπούλου, με μια υπέροχη ομάδα ηθοποιών.