κα Θεοδώρου, «Η αγάπη που δεν άκουσες» είναι το τέταρτο μυθιστόρημα σας. Μιλήστε μας γι’ αυτό; «Η αγάπη που δεν άκουσες» είχε ως έναυσμα ένα άρθρο που διάβασα στον τύπο για την ιστορία μιας φάλαινας, της πιο μοναχικής φάλαινας του κόσμου, που οργώνει εδώ και είκοσι χρόνια τους ωκεανούς, προκειμένου να προσελκύσει με το τραγούδι της το ταίρι της. Λόγω όμως μιας γενετικής μετάλλαξης έχει καταδικαστεί σε παντοτινή μοναξιά, αφού η συχνότητα των 52 hertz που εκπέμπει δεν ακούγεται από τις άλλες φάλαινες. Έτσι το ερωτικό της κάλεσμα μένει μόνιμα αναπάντητο. Εντυπωσιασμένη από την αέναη μοναξιά αυτού του πλάσματος εμπνεύστηκα το βιβλίο, που βασικό του θέμα είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας και κυρίως ο αληθινός έρωτας, αυτός που κινεί γη και ουρανό και οδηγεί κάποτε στα άκρα. Παράλληλα όμως τους ήρωες του βιβλίου, απασχολούν και άλλα θέματα όπως η διαφορετικότητα, η αναπηρία, ο αποκλεισμός. Όσο για τον αφηγηματικό χώρο, αυτός είναι ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα χωριό φάντασμα, που βυθίζεται και γίνεται ο υγρός τάφος ενός μικρού παιδιού.
Ποια κοινωνία θα μπορούσε να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα; Θα υπάρξει άραγε αυτό ποτέ, ή απλώς είναι μια ιδεατή προς κατάκτηση; Μια κοινωνία ώριμη και συνειδητοποιημένη, δίκαιη και απενοχοποιημένη που δεν καταδικάζει ό,τι δεν καταλαβαίνει, δεν αποστρέφεται το διαφορετικό, δεν πετάει τα παιδιά της στον Καιάδα. Δεν ξέρω, αν θα υπάρξουν ποτέ αυτές οι συνθήκες, ξέρω όμως πως πρέπει να παλέψουμε όλοι για αυτές, αν θέλουμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι. Πρέπει άρα αρχικά να ωριμάσουμε και ως κοινωνία και ως μεμονομένα άτομα και να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αντί να απομονώνουμε ή ακόμα και να εκμεταλλευόμαστε τους πιο αδύναμους, οφείλουμε να τους δίνουμε τα κατάλληλα μέσα, ώστε να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Πρωταρχικό ρόλο λοιπόν σε όλα αυτά τα θέματα παίζει η παιδεία και η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης από μικρή ηλικία. Είναι πολύ σημαντικό τόσο το σχολείο όσο και η οικογένεια να “οπλίζει” τα παιδιά με τις αξίες εκείνες που τα μαθαίνουν να σέβονται: τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Εσείς τη βιώνετε τη διαφορετικότητα στην καθημερινή ζωή; Όλοι είμαστε διαφορετικοί, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Και όλοι μας παράλληλα επιθυμούμε διακαώς να γινόμαστε αποδεκτοί από τις κοινωνικές ομάδες που συναναστρεφόμαστε, είτε αυτές λέγονται οικογένεια, φιλικό περιβάλλον, επαγγελματικό περιβάλλον κτλ. Πολλές φορές η πολυπόθητη αυτή αποδοχή είναι αντιστρόφως ανάλογη με το βαθμό διαφορετικότητας που μας χαρακτηρίζει, πολύ περισσότερο δε αν μιλάμε για διαφόρων τύπων αναπηρίες. Ως καθηγήτρια έρχομαι πολλές φορές στην καθημερινή μου ζωή σε επαφή με το διαφορετικό και προσπαθώ πάντα να παροτρύνω καταρχάς τα ίδια τα άτομα που διαφέρουν, να αγκαλιάσουν τη διαφορετικότητα τους και να την αγαπήσουν ως αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού τους αλλά και τους γύρω τους να συνειδητοποιήσουν πόσο όμορφο είναι στην πραγματικότητα το διαφορετικό και πόσο βαρετό θα ήταν, αν ήμασταν όλοι ίδιοι.
Τη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου παρουσιάζετε το βιβλίο σας στη Θεσσαλονίκη. Είναι ένα γνώριμο αναγνωστικό κοινό; Η αλήθεια είναι πως η Θεσσαλονίκη και το αναγνωστικό της κοινό έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Η μητέρα μου κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη κι έτσι οι δεσμοί με την πόλη είναι άρρηκτοι από τα πρώτα κιόλας παιδικά μου χρόνια, ενώ τόσο κομμάτι της οικογένειας μου όσο και στενοί φίλοι βρίσκονται εδώ. Μέσα από τις διάφορες βιβλιοφιλικές ομάδες έχω έρθει όμως σε επαφή και με πολλούς ακόμα Θεσσαλονικείς που χαρακτηρίζονται από το κοινό μας πάθος για το βιβλίο και τη λογοτεχνία. Πρόκειται λοιπόν για ένα κοινό που χαίρομαι πάντα να συναντώ και που απολαμβάνω πραγματικά τη συναναστροφή μαζί του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως όλα τα βιβλία μου παρουσιάστηκαν και στη Θεσσαλονίκη.
Μέχρι στιγμής έχετε λάβει αντιδράσεις; Ναι, και δηλώνω ευγνώμων για τις αντιδράσεις αυτές. Ο κόσμος έχει πραγματικά αγκαλιάσει την “Αγάπη που δεν άκουσες” και δέχομαι τέτοια δώρα – τα σχόλια των αναγνωστών – καθημερινά.
Αποδέχεστε εύκολα μια αρνητική κριτική; Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα αποδοχής. Μία κριτική, είτε θετική είτε αρνητική, πρέπει πάντα κατά τη γνώμη μου να είναι εμπεριστατωμένη και με σεβασμό απέναντι στο έργο και τον δημιουργό. Από εκεί και έπειτα σαφέστατα δεν γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους, αυτό που εγώ βρίσκω υπέροχο, μπορεί κάποιος άλλος να το βρίσκει απαίσιο. Η καλοπροαίρετη όμως αρνητική κριτική είναι η καλύτερη τροφή για σκέψη και ακόμα κι αν πονάει κάποιες φορές, είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνεται κανείς καλύτερος.
Τα επόμενα σχέδια σας; Το επόμενο βιβλίο μου βρίσκεται ήδη στα χέρια των Εκδόσεων Ψυχογιός και αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2019. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που εξελίσσεται μάλιστα στη Θεσσαλονίκη, από τη Δικτατορία του Μεταξά ως και τον Εμφύλιο.
Τη Δευτέρα, 5 Φεβρουαρίου, η Κλαίρη Θεοδώρου θα παρουσιάσει το νέο της μυθιστόρημα στο κατάστημα «Public Τσιμισκή», (Τσιμισκή 24, Θεσσαλονίκη) στις 7 το απόγευμα. Για το βιβλίο θα μιλήσει η Σοφία Βοΐκου και αποσπάσματα θα διαβάσει η Άννα Πατέρα.