Κείμενο: Λάζαρος Αντωνιάδης
ant.lazaros@gmail.com
Ο Θανάσης Μεγαλόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. Είναι ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Art Vouveau κι από το 2011-2017 υπήρξε συνεργάτης (ηθοποιός, σκηνοθέτης, βοηθός καλλιτεχνικής οργάνωσης και επιμέλειας) της ομάδας Grasshopper και Grasshopper youth και του ετήσιου φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου. Από το 2017 συντονίζει το θεατρικό εργαστήρι βουβό- Σωματικό θέατρο στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Μικρού Εθνικού Θεάτρου. Από το 2018 εργάζεται ως δάσκαλος υποκριτικής στα εφηβικά εργαστήρια του ΚΘΒΕ και εργάζεται σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο από το 2008.
Με αφορμή τη θεατρική παράσταση Επιστροφή στο Μπουντεγιόβιτσε της ομάδας Art Vouveau βασισμένη στην Παρεξήγηση του Αλμπέρ Καμύ.
Μιλήστε μας για την ομάδα Art Vouveau.
Η θεατρική ομάδα Art Vouveau δραστηριοποιείται από το 2013 ερευνώντας τη σύνδεση του βωβού κινηματογράφου με το σωματικό θέατρο. Aποτελείται από τους ηθοποιούς Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάση Μεγαλόπουλο, Φοίβο Συμεωνίδη και Δανάη Τίκου, το μουσικό Γιάννη Σελέκο και τον σκηνοθέτη-ηθοποιό-ακροβάτη Camilo Bentancor. Έχει ήδη στο ενεργητικό της δύο ολοκληρωμένες θεατρικές παραγωγές: Τα δεκανίκια ή πώς ξέμαθα να περπατώ και Επιστροφή στο Μπουντεγιόβιτσε.
Στην πρώτη μας δουλειά το 2015 με την παράσταση Τα δεκανίκια, ή πώς ξέμαθα να περπατώ αποδώσαμε θεατρικά έναν ινδικό λαϊκό μύθο με τις αφηγηματικές τεχνικές του βωβού κινηματογράφου των δεκαετιών ’20 και ’30 (κυρίως των ταινιών των Ch.Chaplin, B.Keaton και της slapstick κωμωδίας), καθώς και με επιρροές από τις ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Στη δεύτερή παραγωγή μας με τίτλο Επιστροφή στο Μπουντεγιόβιτσε, συνθέτουμε ένα βωβό νουάρ δράμα βασισμένο στο θεατρικό έργο του Αλμπέρ Καμύ Η Παρεξήγηση εισάγοντας στον θεατρικό μας κώδικα τις εκφραστικές μάσκες. Πρόκειται για ένα σωματικό εικαστικό νουάρ που αντλεί υλικό από το κινηματογραφικό είδος των film noir των δεκαετιών ’40-’50.
Ποιος ήταν ο κύριος λόγος που αποφασίσατε ν’ ασχοληθείτε με το σωματικό θέατρο; Είναι ένας τρόπος να έρθει πιο κοντά το κοινό που παρουσιάζει προβλήματα ακοής;
Η σωματική γλώσσα είναι ένα σύστημα που σου επιτρέπει να γνωρίζεις απόλυτα τι κάνεις πάνω στη σκηνή. Είναι ένα σύνολο πολύ συγκεκριμένων εργαλείων για να υπηρετήσεις μια ιδέα , μια αίσθηση, έναν χαρακτήρα, ώστε να πεις μια ιστορία όσο πιο καθαρά και πειστικά μπορείς. Όχι για να την νιώσεις εσύ, αλλά για να την νιώσει το κοινό. Κύριο εκφραστικό μέσο του ηθοποιού είναι το σώμα του. Αυτή τη σωματική γλώσσα οφείλει να την επανασυνειδητοποιήσει, να την ενσωματώσει στην τέχνη του, να της δώσει ζωή και να την επαναφέρει σε λειτουργία. Αυτή η γλώσσα είναι που με γοητεύει στον Τσάπλιν, στον Μαρσώ, στον Κίτον και με συνδέει με μια χαμένη παιδικότητα. Είναι η ελευθερία και η διασκέδαση που πηγάζει μέσα από το συγκεκριμένο.
Για δεύτερη χρονιά στην Επιστροφή στο Μπουντεγιόβιτσε βασισμένο στην Παρεξήγηση του Καμύ. Ένα έργο γραμμένο κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκόσμιου πολέμου. Με προβληματισμούς ως προς την αναζήτηση της ύπαρξης μες στο παράλογο. Υπάρχουν κοινές διαδρομές με το σήμερα ή ο κόσμος πια έχοντας την πολυτέλεια δεν επιστρέφει στην εσωτερική του υπόσταση;
Ο Καμύ στην Παρεξήγηση εικονοποιεί το σύνολο του στοχασμού του πάνω στο παράλογο της ύπαρξης. Παρουσιάζει αυτό το αδιέξοδο στη μικρογραφία μιας οικογενειακής ιστορίας. οι χαρακτήρες είναι εγκληματίες με βάση μια ψυχρή λογική, επειδή είναι αντιμέτωποι με μια ζωή που είναι πιο σκληρή από τους ίδιους. Αυτό ναι συμβαίνει και σήμερα όπως συνέβαινε πάντοτε. Ο άνθρωπος μπορεί να σκοτώσει έναν άλλο άνθρωπο πολύ εύκολα. Πάρα πολύ εύκολα. Το πρόσφατο παράδειγμα της δολοφονίας Κωστόπουλου, που ήταν κλέφτης – χωρίς κλοπιμαία και οπλισμένος – χωρίς όπλο, οι δολοφονίες προσφύγων, οι θάνατοι και αυτοκτονίες εργατών, που αυξάνονται το αποδεικνύουν καθημερινά. Για μένα είναι πάντα ζήτημα επιλογής. Η ζωή είναι ωραία, αλλά πολλές φορές σκληρή… και καλά κάνει. Αυτή είναι η δουλειά της, να μας βάζει συνεχώς εμπόδια. Εμείς δεν είμαστε τίποτα άλλο από τους τρόπους που επιλέγουμε να διαχειριστούμε αυτά τα εμπόδια… και να παίζουμε το παιχνίδι. Ένα μεγάλο παιχνίδι της ύπαρξης, όπου στόχο έχουμε την επιβίωση, όπλο την συνείδηση και εχθρό μας την βλακεία.
Ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωσε για την Παρεξήγηση: «Αυτό είναι το έργο που με αντιπροσωπεύει περισσότερο». Υπάρχουν θεατρικά έργα που σας αντιπροσωπεύουν, κι αν ναι ποια είναι αυτά;
Είναι πραγματικά πολλά το καθένα για διαφορετικούς λόγους και σε διαφορετική συνειδησιακή ή αξιακή περιοχή. Υπάρχουν έργα που σου αλλάζουν την ζωή, που γίνονται καθοδηγητές, μέντορες και σύντροφοι ζωής. Τίτλοι, χαρακτήρες και συγγραφείς, έτσι χωρίς πολύ σκέψη, ατάκτως ερριμμένα: Ιστορίες του κυρίου Κόυνερ του Μπρεχτ Μαφάλντα, Χρηστίδης, Χατζηγιαννίδης, Ριχάρδος 3ος, Άμλετ Σαίξπηρ. Μερκούτιος, ο Μαιτρ κι η Μαργαρίτα, φυσικά Μπέκετ, φαλακρή τραγουδίστρια του Ιονέσκο, Δίκαιοι του Καμύ, όλοι οι γιατροί του Τσέχωφ, Πέερ Γκυντ του Ύψεν, κ.α.
Πως παρακολουθείτε το ελληνικό θέατρο σήμερα;
Έχω δει κάποιες σπουδαίες παραστάσεις, καινούργιες δουλειές και τάσεις τώρα τελευταία. Αλλά κατά τα άλλα… με δυσκολία. Εννοώ ότι δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Ο αριθμός των θεατρικών παράγωγων είναι ασύλληπτα μεγάλος μέσα στην Αθήνα, ενώ την ίδια στιγμή στην περιφέρεια υστερούμε τραγικά σε ποσότητα και ποιότητα. Το ελληνικό θέατρο έχει γίνει ένα τεράστιο θεατρικό σούπερ μάρκετ, όπως έχουν πει και πιο έμπειροι συνάδερφοι από μένα με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πια θέατρα και σκηνές (εκτός από λίγες εξαιρέσεις) με χαρακτήρα και ταυτότητα. Ταυτόχρονα εργασιακά στον κλάδο εγκαθιδρύεται ένα δυστοπικό περιβάλλον με απλήρωτες πρόβες και αμοιβές πείνας ακόμα και σε ακριβές παραγωγές. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που, αν και ευαγγελίζεται ότι είναι γενέτειρα του πολιτισμού και όλων ανεξαιρέτως των τεχνών, κατά βάση η mainstream αντίληψη που εκδηλώνεται είναι ότι η Τέχνη δεν είναι κανονική εργασία, δεν χρειάζεται να χρηματοδοτείται από το κράτος ούτε είναι τόσο σημαντική ώστε π.χ. να διδάσκεται στα σχολεία μας.
Τι δε γνωρίζουμε για σας που θα επιθυμούσατε να μάθουμε;
Ότι δεν θέλω να έχω καμία σχέση με ρατσιστές, σεξιστές και φασίστες. Δεν θέλω να υπάρχουν στην ζωή μου. Όλοι αυτοί που βουλιάζουν στη λάσπη, αλλά την ίδια στιγμή θέλουν να εκδικηθούν κάποιους. Όλους. Έτσι χωρίς λόγο. Απλά επειδή είναι διαφορετικοί ή πιο αδύναμοι. Ότι δεν νιώθω εθνικά υπερήφανος για κάτι… ίσως μόνο για τις παραλίες μας… και πιστεύω ότι αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι η κοινωνική – ταξική ταυτότητα, όχι η εθνική.
Αν δεν ήταν θέατρο, τι άλλο θα ήταν;
Μάλλον θα δούλευα μαζί με φίλους μου σε μια μικροζυθοποιία σε κάποιο νησί.
Info: Από 22 Νοεμβρίου στις 21.30 και Κάθε Πέμπτη στο Θέατρο Ροές (Ιάκχου 16, στον Κεραμεικό, Τηλ: 210 3474312). Συντονισμός – Σκηνοθεσία: Camilo Bentancor. Παίζουν οι ηθοποιοί: Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Φοίβος Συμεωνίδης, Δανάη Τίκου.