Κριτική: «Escape Room», του Adam Robitel

1/5

Μυστηρίου, 2019
Η.Π.Α.| Έγχρωμο | Διάρκεια: 100′
Σκηνοθεσία: Άνταμ Ρόμπιτελ
Πρωταγωνιστούν: Τέιλορ Ράσελ, Λόγκαν Μίλερ, Ντέμπορα Αν

Μια φορά και έναν καιρό

Έξι άγνωστοι προσκαλούνται στο δυσκολότερο escape room και ο στόχος τους είναι να λύσουν τους γρίφους αποφεύγοντας τις παγίδες θανάτου.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

(δεν) Σε Βλέπω στο Ecsape Room

Μια ταινία που βρωμάει από μακριά εφηβίλα, φιλοδοξεί να ξεκινήσει μια νέα σειρά κινηματογραφικών επεισοδίων στηριγμένη στη μόδα των escape room. Η βάση είναι καλή, η ιδέα ιντριγκαδόρικη αλλά φυσικά το όλο θέμα βουλιάζει στα κλισέ και στο σενάριο, που λογικά γραφόταν καθώς γύριζαν τις σκηνές.

Θα μου πείτε, τι περίμενες; Νομίζω είχα την προσδοκία για ένα σύγχρονο Saw αλλά τελικά κάτι απομεινάρια του ήταν σκορπισμένα στο δωμάτιο απόδρασης. Πρωταγωνιστές χαριτωμένοι αλλά τέρμα αδιάφοροι (εξαιρείται η νεαρή στην αφίσα), δεν σου καίγεται καρφί που χάνονται ο ένας μετά τον άλλον. Σεναριακά το χάνει τελείως όταν προσπαθεί να δείξει το δραματικό παρασκήνιο των ηρώων (αν είχε στόχο τη συγκίνηση, γελάω) ενώ η προβλεψιμότητα πάει σύννεφο. Αυτό μπορεί φυσικά να θεωρηθεί και διαδραστικό καθώς ο,τι μαντεύεις, συμβαίνει.

Στη τελική από μια τέτοια ταινία όλα αυτά αναμενόμενα, αυτό που πραγματικά όμως αναρωτιέσαι είναι που πήγε η υπόλοιπη φιλοσοφία της συγκεκριμένης φιλμογραφίας. Πουθενά σπλατεριά, πουθενά cult στοιχεία, πουθενά η παρεϊστικη θριλιάρικη ατμόσφαιρα που θα εκκινήσει το γέλιο και το χαβαλέ σε μια παρέα θεατών. Όλα κυλάνε προς έκπληξη όλων, αναίμακτα.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Με λίγα λόγια

Βλέπεται αλλά μόνο αυτό. Χωρίς σασπένς, χωρίς φόβο και πάθος, η ώρα περνάει και απλά παρακολουθείς τα καλοστημένα δωμάτια απόδρασης. Φανταστείτε την πιο soft  εκδοχή του Saw που μπορεί να προβληθεί και Κυριακή μεσημέρι. Πηγαίνετε καλύτερα σε ένα αληθινό δωμάτιο απόδρασης.