Σκηνοθεσία: Ρικ Ρόμαν Βο. Σενάριο: Ρόμπερτ Μαρκ Κέιμεν, Ματ Κουκ, Ρικ Ρόμαν Βο. Πρωταγωνιστούν: Τζέραρντ Μπάτλερ, Μόργκαν Φρίμαν, Πάιπερ Περάμπο, Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ, Φρέντερικ Σμιντ, Ντάνι Χιούστον. Διάρκεια: 121 λεπτά.
Βαθμός: ☐
Το τρίτο μέρος της τριλογίας της Πτώσης (δεν υπάρχει πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός) ή αλλιώς “America? FUCK YEAH“. Δηλαδή; Μια από τις καλύτερες κωμωδίες της χρονιάς!
Ο Μάικ Μπάνινγκ έχει αναλάβει την προστασία του πρωθυπουργού των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος δέχεται επίθεση από εκατοντάδες drones(!), τα οποία αφανίζουν ολόκληρη την ιδιωτική του φρουρά. Όλα δείχνουν πως αυτή η απόπειρα είναι μια καλοστημένη παγίδα, ώστε ο Μπάνινγκ να φανεί ως ο βασικός ύποπτος. Ποιος όμως κρύβεται πίσω από αυτή και ποιες οι επιδιώξεις του; Ρητορικό το ερώτημα.
Αφού έπεσε λοιπόν ο Όλυμπος (η Ουάσινγκτον ντε, το σπίτι των επίγειων θεών και του Αγίου Πλανητάρχη) και το Λονδίνο (που έγινε στόχος τρομοκρατικής επίθεσης ξανά εξαιτίας του Πρωθυπουργού των ΗΠΑ, άλλη δουλειά δεν έχουν κι οι τρομοκράτες;), ήρθε η ώρα για την… προσωπική πτώση του ίδιου του φύλακα αγγέλου, του προστάτη του ανθρώπου που ενσαρκώνει τις αξίες και τα ιδανικά της Αμερικής, δηλαδή του Μεσσία Πρωθυπουργού.
Σε δηλώσεις του ο Τζέραρντ Μπάτλερ ανέφερε πως στο τελευταίο μέρος της… τριλογίας (εδώ πραγματικά κολλάει το Θεέ μου, τι σου Κάναμε;) αποφάσισαν να πειραματιστούν (εδώ γελάμε) και να μην αντιγράψουν την συνταγή των προηγούμενων δύο ταινιών. Ποια είναι η καινοτομία εδώ θα ρωτήσει κανείς και η απορία είναι εύλογη και αναμενόμενη. Οι σεναριογράφοι (ο πληθυντικός εκπλήσσει!) πραγματικά πρωτοτύπησαν! Αντί να ξεπλύνουν την Αγία Αμερική την οποία επιβουλεύονται οι ορκισμένοι εχθροί της (συνήθως Ρώσοι ή Ανατολίτες, άλλωστε από τη φύση τους καλέ όλοι αυτοί τρομοκράτες είναι), εδώ ο εχθρός είναι… εσωτερικός! Αμερικάνος! Ε δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, Αμερικάνοι να πυροβολάνε Αμερικανούς; Ναι απαντάει η ταινία, υπάρχει η πιθανότητα η εξωτερική πολιτική ενός κράτους να μην στοχεύει στο να βελτιώσει τις ζωές των ανθρώπων που συγκροτούν ένα έθνος, αλλά να εξυπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα! Ναι κυρίες και κύριοι, μιλάμε για ταινία που προβληματίζει, ένα γεωπολιτικό House of Cards με πιστολίδια και χωρίς ταλέντο θα έλεγε κάποιος!
Οι λέξεις περισσεύουν για αυτό το αριστούργημα, καθότι οι δημιουργοί του έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με τον ρεαλισμό, και όταν μια ταινία παίρνει τόσο πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της, έτσι θα κριθεί (αν θέλετε ποιοτικά απενοχοποιημένες καφρίλες, τρέξτε κατά Fast & Furious μεριά). Φλατ ερμηνείες (πραγματικά κρίμα για τον Morgan Freeman, ο οποίος υποδύεται κάτι μεταξύ αρχηγού κράτους και συγγραφέα βιβλίων αυτοβελτίωσης), υπερ-προβλέψιμο στόρυ (είχαν το θράσος να συμπεριλάβουν και σκηνή αποκάλυψης αυτού που κινεί τα νήματα – για οποιονδήποτε τουλάχιστον μέσης νοημοσύνης θεατή έχει γίνει αντιληπτός από την αρχή της ταινίας), αντιπολεμικός διάλογος που ακολουθείται από μπαράζ εκρήξεων και θανάτων αλλά Μάικλ Μπέι (βλ. Transformers, Pearl Harbor), δηλαδή εξωραϊσμός της βίας και της ματσίλας, που ακυρώνει κάθε -ουσιαστικά ανύπαρκτη- αντιμιλιταριστική διάθεση. Η συνεχής, καταιγιστική δράση διανθίζεται με γυμνασιακό χιούμορ και πιο-κλισέ-πεθαίνεις οικογενειακό δράμα ( οι βετεράνοι μας έχουν ψυχή και καρδιά… μπορεί να τους στέλνουμε σε Κορέα, Βιετνάμ και Ιράκ να σκοτώνουν αμάχους, αλλά στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, έχουν daddy issues, αγαπάνε τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους…) που φυσικά δεν δένει οργανικά με το σύνολο, αλλά χρησιμεύει απλά ως διάλειμμα από τα ανελέητα πιστολίδια. Τέλος, αξίζει ειδική μνεία ο ένας εκ των Κακών του έργου, ο οποίος, παρότι εντελώς άχρωμος και μονοδιάστατος, μας χαρίζει συχνά πυκνά με αποφθεγματικό τρόπο τη σοφία του («ο πόλεμος είναι η τέχνη της εξαπάτησης» μαθαίνουμε!).
Θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για κάθε κατηγορία, εννοείται στα Χρυσά Βατόμουρα.