Σκηνοθεσία: Αλί Αμπάσι. Σενάριο: Αλί Αμπάσι, Ιζαμπέλα Εκλοφ, Τζον Αβιντ Λίντκβιστ. Πρωταγωνιστούν: Εύα Μέλαντερ, Ιρο Μιλόνοφ. Διάρκεια: 110 λεπτά
Βαθμολογία: 4/5
Η Τίνα, εργαζόμενη σε ένα Σουηδικό τελωνείο, έχει μια ασυνήθιστη εξωτερική εμφάνιση, την οποία η ίδια αποδίδει σε χρωμοσωματική ανωμαλία. Παράλληλα, είναι προικισμένη με την ικανότητα να “οσφρίζεται” συναισθήματα, να αναγνωρίζει στους συνανθρώπους της τον πόνο, την οργή, την ενοχή. Συγκατοικεί με τον Ρόλαντ, έναν εκτροφέα σκύλων και γενικά ζει μια ήσυχη ζωή, παρά το γεγονός ότι συχνά γίνεται αντικείμενο απαξιωτικών σχολίων. Όλα αυτά ανατρέπονται όταν γνωρίζει τον Βόρε, έναν μυστηριώδη άντρα με τον οποίο έχουν παρόμοια σωματικά χαρακτηριστικά, την ίδια στιγμή που η αστυνομία αξιοποιεί το χάρισμα της για τη διαλεύκανση μιας υπόθεσης παιδικής πορνογραφίας.
Από την πρώτη στιγμή που βλέπουμε την Τίνα να γυρνάει στο σπίτι της, να βγάζει τα παπούτσια της και ξυπόλυτη να περπατά στο κοντινό δάσος συνειδητοποιούμε πως η ανθρώπινη κοινωνία είναι για αυτή κάτι το ξένο, το ανοίκειο, ενώ η επαφή της με τη φύση τη γαληνεύει, αυτή είναι το πραγματικό της σπιτικό. Ο πολιτισμός δρα ως πηγή δυστυχίας, όχι μόνο περιθωριοποιώντας την Τίνα ως “φρικιό”, ως μια ανθρωπόμορφη παρέκκλιση, αλλά και καταστέλλοντας την σεξουαλική ορμή, αποστερόντας από όσους δεν ταυτίζονται με τα κοινωνικά επιβεβλημένα πρότυπα την οποιαδήποτε αληθινή σωματική επαφή.
Κι αν η αρχή σε προϊδεάζει για μια απλή κοινωνική αλληγορία, η ταινία συνεχώς επανεφευρίσκει τον εαυτό της, μπολιάζοντας την με στοιχεία σκοτεινής φαντασίας, σκανδιναβικής μυθολογίας, αστυνομικού θρίλερ και μια από τις πιο αυθεντικές ερωτικές σκηνές των τελευταίων ετών. Και τα καταφέρνει εξαίσια, χωρίς ποτέ να ξεστρατιζει από το βασικό της στόχο.
Κάθε σκηνή, κάθε βλέμμα, κάθε απλή περιπλάνηση στο δάσος δεν περιττεύει, αλλά όλα με τον τρόπο τους συμβάλλουν στην πολυεπίπεδη χειραφέτηση της Τίνα, με καταλύτη τον “όμοιο” της που εισβάλλει βίαια στη ζωή της.
Μέσα στη σχέση της με αυτόν τον άνθρωπο θα γνωρίσει τον έρωτα, το σεξ, μια πρωτόγονη μορφή χαράς που οι σύγχρονες κοινωνίες δείχνουν να έχουν αφήσει στο παρελθόν, θυμίζοντας μας ίσως κάτι από Blade Runner και το πώς οι παρίες καμιά φορά γίνονται πιο ανθρώπινοι απ’τους ανθρώπους. Καθώς όμως φτάνει στα σύνορα μεταξύ πολιτισμού και φύσης, ανθρωπιάς και ζωικότητας θα αναγκαστεί να επιλέξει πλευρά, να ισορροπήσει μεταξύ των δύο αντίρροπων εσωτερικών της τάσεων.
Να σημειωθεί ότι είναι εξαιρετικές οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του έργου, αλλά και η δουλειά που έχει γινει στο κομμάτι του μεικάπ, ώστε τα πρόσωπα τους να είναι τόσο ρεαλιστικά.
Ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν φιλοξενηθεί φέτος στις αίθουσες, δυστυχώς σε μια “κακή” χρονική περίοδο, και με μια κινηματογραφική γλώσσα που σίγουρα θα ξενίσει αρκετούς. Ο πλούτος των μηνυμάτων και των συναισθημάτων που κρύβονται μέσα της όμως αξίζει και με το παραπάνω το αντίτιμο του εισιτηρίου.