Κριτική: Φονική Ζώνη / Η ταινία μοιάζει με κακό videogame της δεκαετίας των 90’s

Έτος 2036 και η τεχνολογία έχει κυριαρχήσει. Ο Χαρπ είναι ένας Αμερικανός πιλότος drone. Τι σημαίνει αυτό; Παρακολουθεί σε αληθινό χρόνο μέσο δορυφόρου αληθινές μάχες και ανάλογα με τις εντολές που δέχεται κατευθύνει μη επανδρωμένα αεροσκάφη που μεταφέρουν βόμβες. 

Ο ίδιος δεν έχει βρεθεί ποτέ σε πραγματική εμπόλεμη κατάσταση και όλα τα υπολογίζει με στατιστικά και αριθμούς. Μια λάθος απόφαση του τον στέλνει στην Ανατολική Ευρώπη, κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία. Εκεί, θα πρέπει να συνεργαστεί με τον Λίο, ένα ανδροειδές αξιωματικό, ο οποίος θα του δείξει την πραγματικότητα που πολέμου. Αλλά γρήγορα ο Χαρπ ανακαλύπτει πως ο Λίο έχει άλλα σχέδια για την ανθρωπότητα.

Ο Σουηδός Μίκαελ Χάφστρομ αποφασίζει να γυρίσει μια αντιπολεμική ταινία μπλέκοντας όλα όσα έχουμε δει ξανά και ξανά σε μια παραγωγή που μοιάζει με κακό videogame της δεκαετίας των 90’s. Από το Escape Plan (2013) είχε ξεκαθαρίσει τι είδους θεματολογία τον ενδιαφέρει και πόσο περιορισμένη φαντασία διαθέτει. 

Ρομπότ τελευταίας τεχνολογίας ή μάλλον βιοτεχνολογίας… whatever αποφασίζει να αυτομολήσει από τον δημιουργό του και να τερματίσει τον πόλεμο με τον δικό του τρόπο. Η Αμερική πρέπει να τιμωρηθεί για τις φονικές μηχανές-κομάντος που φτιάχνει και παρά την έλλειψη κάθε ανθρώπινης συμπεριφοράς εκείνος αναπτύσσει αισθήματα και αποφασίζει να δώσει ένα μάθημα στις απανταχού κυβερνήσεις αρχίζοντας πυρηνικό πόλεμο. Από την άλλη έχουμε έναν στρατιώτη που αν και χειρίζεται άριστα αεροπλάνα που πετάνε βόμβες δεν έχει ιδέα πως στον πόλεμο πεθαίνει κόσμος και πέφτει από τα σύννεφα όταν βλέπει νεκρούς και ακρωτηριασμένους ανθρώπους.

Ίσως, η ιστορία σας θυμίσει το «Αποκάλυψη, Τώρα», μη σας παρακαλώ, είναι ιεροσυλία και μόνο η σκέψη. Στο σενάριο συναντάμε στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια και καλό θα ήταν να το σκεφτεί πολύ αν θέλει να υπάρξει και δεύτερη, τον Ρομπ Γιεσκόμπ που είναι γνωστός κυρίως από τα videogame΄s. Καλό το αφήγημα της ποσόστωσης, αλλά το έχουμε δει άπειρες φορές και σίγουρα από πιο πετυχημένους. Πόσες φορές πρέπει ακόμα να αναλύσουμε αν πρέπει να θυσιάζονται οι λίγοι για τους πολλούς και πόσους ευαίσθητους τοξικά αρρενωπούς να αντέξουμε; Το χειρότερο είναι πως μάταια προσπαθούν σκηνοθέτης και σεναριογράφος να δώσουν μια νότα φιλοσοφικής αναζήτησης με κάποιους εντελώς ερασιτεχνικούς διαλόγους που όχι μόνο δεν μας πείθουν, αλλά μας κουράζουν. Αν κάτι έχει ενδιαφέρον είναι τα εφέ που δίνουν ένα push στην αδιάφορη σκηνοθεσία.

Τους πρώτους ρόλους κρατάνε ο Άντονι Μακί, γνωστός από τις ταινίες δράσης της Μάρβελ και από το The Hurt Locker (2008) και ο Ντάμσον Ιντρις, αγαπημένο παιδί του Netflix (Μαύρος Καθρέφτης) οι οποίοι παρουσιάζονται εντελώς μονοδιάστατοι και υπερβολικοί. Δεν τους αδικώ, η αλήθεια είναι πως δεν είχαν από πουθενά να κρατηθούν.

Το «Φονική Ζώνη» είναι μια πολύ μέτρια b-movie ταινία που δεν παρουσιάζει κανέναν ενδιαφέρον, γεμάτη από κλισέ και παρά-φουσκωμένη τεστοστερόνη.

Η ταινία είναι διαθέσιμη στην ψηφιακή πλατφόρμα του Netflix.