Κριτική: Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Γκάρυ Όλτμαν στο «Mank»

Η υπόθεση της ταινίας «Mank» διαπραγματεύεται την ταραχώδη ζωή του παραγωγού και σεναριογράφου Χέρμαν Μάνκιεβιτς, του ανθρώπου που συνέγραψε το σενάριο του «Πολίτη Κεϊν», αλλά και ξετυλίγει το κουβάρι μιας από τις ιστορικότητες κόντρες μεταξύ δημιουργών. Από την μια πλευρά ο δημοφιλής Όρσον Γουέλς θέλει να πιστωθεί εξ’ ολοκλήρου την επιτυχία του σεναρίου από την άλλη ο εκκεντρικός Μανκ διεκδικεί να μπει το όνομα του στο σενάριο.

Ο Χέρμαν Μάνκιεβιτς απομονωμένος μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Όρσον Γουέλς σε μια από τις καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τον μεγαλοεκδότη Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, όπου «πατάει» ο κινηματογραφικός Κέιν. Για την ιστορία ο Χερστ ήταν αυτός που υιοθέτησε πρώτος την κίτρινη δημοσιογραφία ανοίγοντας τον δρόμο στις φτηνές φυλλάδες την εποχή που ένας, πραγματικά, σπουδαίος εκδότης προσπαθούσε να θέσει τους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας και φυσικά, ο λόγος για τον Τζόζεφ Πούλιτζερ.

Ο Ντέιβντ Φίντσερ έψαχνε καιρό να γυρίσει μια ταινία που να περιγράφει με τον πιο ευφυή και συμβολικό τρόπο την Αμερική της δεκαετίας του ’30. Την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, που ζήλεψε η κρίση στις ΗΠΑ του 2008, αλλά και η εποχή του υπερπληθωρισμού όπου κατά κάποιον τρόπο άνοιξε τον δρόμο για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σενάριο υπήρχε από το ’90 και ήταν η επίμονη έρευνα του πατέρα του σκηνοθέτη, του Τζακ Φίντσερ όπου ορμώμενος από το δημοσίευμα της Αμερικανίδας κριτικού Πολίν Καέλ στο περιοδικό New Yorker υποστήριξε πως το σενάριο του «Πολίτη Κέιν» ανήκει αποκλειστικά στον Μάνκιεβιτς. Εμπόδιο, σε όλο αυτό το εγχείρημα στάθηκε η τελειομανία του σκηνοθέτη. Βρίσκει τις πόρτες των εταιρειών παραγωγής κλειστές λόγο του υψηλού κόστους γυρισμάτων. Κάπου, εκεί ως από μηχανής θεός έρχεται η ψηφιακή πλατφόρμα Netflix και αναλαμβάνει το πόνημα ποντάροντας, φυσικά, σε μια οσκαρική ταινία και δικαίως το κάνει.

Από την αρχή ο Ντέιβιντ Φίντσερ ήθελε να χτίσει μια ταινία υψηλών απαιτήσεων που θα απεικόνιζε όσο περισσότερο ήταν εφικτό το κλίμα και την αισθητική της συγκεκριμένης δεκαετίας. Ποντάρει σε ασπρόμαυρο φιλμ και αφηγηματικές δομές δίνοντας έμφαση στην μουσική -πολύ καλός Τρεντ Ρέζνορ (Χαμένη Λεωφόρος, Το κορίτσι με το τατουάζ)- στην στιχομυθία και στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Δεν βιάζεται να εντυπωσιάσει, παίζει με χαμηλούς φωτισμούς και έντονες ασπρόμαυρες αντιθέσεις, φανερά επηρεασμένος από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό. Η σκηνή στο δείπνο με έναν Γκάρυ Όλτμαν να δίνει ρεσιτάλ είναι χαρακτηριστική. Η φωτογραφία του Ερικ Μέσερσμιντ είναι εξαιρετική, Αντιλαμβάνεται ακριβώς τι θέλει να κάνει ο Φίντσερ και το αποδίδει, εξάλλου, οι δυο τους είχαν συνεργαστεί και στο δεύτερο κύκλο της σειράς «Mindhunter». Εδώ, καταφέρνουν να συνομιλήσουν σε ένα κινηματογραφικό περιβάλλον που από μόνο του διηγείται την ιστορία και μάλιστα υπερτονίζει τους συμβολισμούς που ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει, όπως την αποδοκιμασία του για τον αμοραλισμό εκείνης της εποχής και του σαθρού πολιτικού και κοινωνικού ιστού, που βέβαια πρωταγωνιστεί ο κόσμος των εκδοτών και των media. Επίσης, βγάζει και λίγο την γλώσσα, λίγο όμως, στο αλισβερίσι που γίνεται τόσο στο Χόλυγουντ όσο και γενικότερα στον κόσμο της τέχνης με την οικειοποίηση πνευματικών δικαιωμάτων. Μην ξεχνάμε πως έχει σκηνοθετήσει και το «Social Network» παίρνοντας και προσωπική θέση επί της ιστορίας.

Αν πρέπει να ποντάρω στον επόμενο νικητή των Βραβείων Όσκαρ στην κατηγορία Α΄ Ανδρικού Ρόλου θα «έπινα όλα τα ποτά μου», όπως λέει και ο Μανκ, στον ερμηνευτικό γίγαντα Γκάρυ Όλτμαν. Υπέροχος, εκνευριστικός, καυστικός και με ερμηνευτικές εναλλαγές που σε κρατούν συνέχεια σε μια καλοδεχούμενη ένταση. Εξίσου, καλός και ο Τσαρλς Ντανς στον ρόλο του εκδότη Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Είναι μικρής διάρκειας η παρουσία του, αλλά σε διάλογο με τον Όλτμαν δίνουν μια δυνατή σκηνή, λίγο πριν το τέλος.

Η ταινία Mank προβάλλεται από την ψηφιακή πλατφόρμα του Netflix.