Σκηνοθεσία – σενάριο: Jim Cummings
Ηθοποιοί: Jim Cummings, Kendal Farr, Nican Robinson
Παραγωγή: ΗΠΑ (2018) Είδος: Δράμα, Κωμωδία Έγχρωμη Διάρκεια: 92′
Βαθμολογία: 3/5
Don’t turn me home again, I just can’t face myself alone again…
Bruce Springsteen – Thunder Road
Ένας ανθρώπινος αλλά και ιδιαίτερος ύμνος στην γονεϊκή αγάπη, που δανείζεται τον τίτλο του από το ομώνυμο τραγούδι του Bruce Springsteen, και φυσικά όχι δίχως λόγο.
Στο κέντρο της ταινίας βρίσκεται ο Τζιμ, αστυνομικός, ένα άτομο οχι ιδιαίτερα κοινωνικό και εξωστρεφές, που όντας δυσλεξικός δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις πανεπιστημιακες σπουδές του, αλλά με την εργατικότητα και το πείσμα του κατάφερε να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Όμως κανείς δεν ξέρει πως θα τα φέρει η ζωή, κι ο Τζιμ έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τον απροσδόκητο θάνατο της μητέρας του, ενώ η εν διαστάσει σύζυγός του ζητάει την κηδεμονία της κόρης τους.
Ο Τζιμ Καμινγκς, στην πρώτη του ταινία, παίρνει τον χρόνο του προκειμένου να έρθουμε σε επαφή με τον κεντρικό μας ήρωα, καταφέρνοντας να αποτυπώσει με ακρίβεια, πάντοτε διατηρώντας το ενδιαφέρον μας, τις εσωτερικές συγκρούσεις ενός ανθρώπου που μόλις έχασε κάθε σημείο αναφοράς και παρ’ όλα αυτά προσπαθεί να συνεχίσει να είναι ένα λειτουργικό μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Σίγουρα δεν βρίσκει κάθε σκηνοθετική επιλογή στόχο, και παρά τη μικρή διάρκεια της η ταινία σε σημεία κουράζει, καθώς οι συμβάσεις δεν αποφεύγονται πλήρως, παρότι μιλάμε για ανεξάρτητη παραγωγή. Όμως είναι αναμφισβήτητα μια παραγωγή με πολλή ψυχή, και σιγουρα μεγάλο κομμάτι αυτή της ψυχής είναι ο πρωταγωνιστής της, που κουβαλάει και το έργο, με τους τόσο αυθεντικούς λόγους του, τα ξεσπάσματα του (ενίοτε υπερβολικά αλλά χαλάλι) με την εκφραστικότητα του ακόμα και σε φαινομενικά ασήμαντες στιγμές.
Οι υποθέσεις δικαστικών αντιπαραθέσεων για την διεκδίκηση της κηδεμονίας παιδιών ύστερα από χωρισμό σίγουρα μας είναι κινηματογραφικά γνώριμες, ωστόσο στον Δρόμο του Κεραυνού δεν υπάρχει κανένα μανιχαΐστικο δίπολο μεταξύ καλού και κακού γονέα. Τόσο ο Τζιμ όσο και η γυναίκα του είναι αληθινοί άνθρωποι από σάρκα και οστά, που ο καθένας με τον τρόπο τους αγαπούν την κόρη τους, κουβαλώντας βέβαια τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες.
Κι ακόμα και αν το τέλος του έργου μοιάζει προδιαγεγραμμένο και εύκολο, η ταπεινή μου άποψη είναι πως ανταμείβει και λυτρώνει τον θεατή, αντισταθμίζοντας τις όποιες αφηγηματικές ατασθαλίες (εμένα προσωπικά με συγκίνησε με την απλότητα και την αμεσότητα του, πάρα την οριακά χολυγουντιανή του ατμόσφαιρα). Σίγουρα ένα πολύ ιδιαίτερο αλλά δυνατό δείγμα γραφής.