Μία οικογένεια που είναι σε διακοπές ανακαλύπτει μία ειδυλλιακή, απομονωμένη παραλία. Λίγο αφότου κάνουν την εμφάνιση τους και άλλοι λουόμενοι, τα παιδιά βρίσκουν στην άμμο αντικείμενα που μοιάζουν να προέρχονται από το ξενοδοχείο στο οποίο έχουν καταλύσει.
Όμως όλα αλλάζουν όταν εντοπίζεται στο νερό το σώμα μίας νεκρής γυναίκας. Η σορός αρχίζει να αποσυντίθεται με αφύσικη ταχύτητα και οι λουόμενοι, παγιδευμένοι σε μία Ζώνη του Λυκόφωτος, συνειδητοποιούν ότι κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει σε αυτό το φαινομενικά παραδεισένιο σημείο. Ο ένας μετά τον άλλον γερνούν απότομα και σε κατάσταση πανικού προσπαθούν να βρουν οδούς διαφυγής από το τροπικό νησί.
Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν αφήνει πίσω του τις συμπαντικές θεωρίες και τους υπέρ-ήρωες και στην νέα του ταινία εμπνέεται από το μυθιστόρημα «Sandcastle» των Πιερ Όσκαρ Λεβί και Φρεντερίκ Πίτερς.
Ένα νεαρό ζευγάρι, δυο οικογένειες και ένας μουσικός ανακαλύπτουν μια παραλία που μοιάζει επίγειος παράδεισος. Στην αρχή όλα κυλάνε όμορφα και κανείς τους δεν μπορεί να φανταστεί αυτό που τους περιμένει. Το πτώμα μιας γυναίκας, διάφορα αντικείμενα και κυρίως το γεγονός πως όλοι μεγαλώνουν με αφύσικα ταχύτατους ρυθμούς κάνει την ουτοπική παραλία μια αληθινή κόλαση με τον χρόνο και τον πανικό να είναι οι μεγάλοι τους αντίπαλοι.
Mε γυρίσματα στην Δομινικανή Δημοκρατία ο Ινδοαμερικανός σκηνοθέτης προσπάθησε σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες να καταστρέψει την όποια καλή του φήμη και η αλήθεια είναι πως μετά την τεράστια επιτυχία της «Έκτης Αίσθησης» πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν πως δεν πέτυχε, αλλά έτυχε. Προσωπικά, έβλεπα με συμπάθεια τις ταινίες που ακολούθησαν της χρονιάς του «I see dead people» αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσω κι εγώ.
Το «Old» είναι μια ταινία με πάρα πολλά προβλήματα και ελάχιστες αρετές. Σε όλη την φιλμογραφία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν αυτό που ξεχωρίζει είναι το φινάλε που επιλέγει. Πάντα, υπάρχει έκπληξη και η ανατροπή έρχεται να εξηγήσει όλα όσα δεν έχουμε καταλάβει στην διάρκεια της ταινίας. Επίσης, λατρεύει τους γρίφους, τα κρυπτογραφημένα μηνύματα και να αφηγείται παραμύθια. Το έχουμε; Ωραία. Στην συγκεκριμένη ταινία η ιστορία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μια κεντρική ιδέα που δεν έχει κανένα στήριγμα ούτε σκηνοθετικό ούτε σεναριακό. Οι χαρακτήρες δεν έχουν δουλευτεί καθόλου και στο τέλος για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά στο αιώνιο δίλημμα επιστήμη ή ηθική. Κι αν το έχουμε δει εκατοντάδες φορές στην μεγάλη οθόνη αυτό κι αν έχουν γραφτεί σενάρια και σενάρια ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν επιμένει να το ανακυκλώνει. Επίσης, όταν θέλουμε να κάνουμε μια ταινία συνομωσίας η οποία να αναφέρεται σε φυσικά φαινόμενα καλό είναι να είμαστε πιο συγκεκριμένοι. Η άποψη πως όσο πιο μεγάλη η υπερβολή τόσο πιο πολύ θα αρέσει στον κόσμο εδώ δεν δούλεψε, γιατί καλός ο συμπαντικός χρόνος και η διαστολή συστολή του χώρου, αλλά άμα δεν καταλαβαίνω και τι βλέπω υπάρχει πρόβλημα και σίγουρα δεν φταίει ο θεατής.
Ακόμα και οι διάλογοι έμοιαζαν αφύσικοι, σαν να ήταν γραμμένοι από διαφορετικούς ανθρώπους.
Το καστ αξίζει αναφοράς, αλλά χωρίς καλό υλικό τι να σου κάνουν και οι άνθρωποι, είναι σαν να τους πέταξαν στην κυριολεξία σε μια παραλία και να τους είπαν πως σε λίγο θα αρχίσετε να μεγαλώνετε αφύσικα και εξαιτίας αυτού θα τρελαθείτε κιόλας. Σίγουρα στο μυαλό του ο σκηνοθέτης ήθελε να μιλήσει για το πως αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο, το πως αφήνουμε να μας επηρεάσει και τι θα κάναμε αν μας έλεγαν να ζήσουμε μια ζωή σε 24 ώρες, όμως, το σινεμά δεν είναι πρόθεση είναι δράση, εικόνα και αφήγηση -και πολλά άλλα, βέβαια-.
Κλείνοντας, αν υπολογίσω πως στο old η μισή ώρα αντιστοιχεί σε ένα χρόνο, τότε είμαι κατά 4 χρόνια γηραιότερη, αλλά ουκ σοφότερη.
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν Φωτογραφία: Μάικ Γκιουλάκις Μοντάζ: Μπρετ Μ. Ριντ Μουσική: Τρέβορ Γκουρέκις Ηθοποιοί: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Βίκι Κρίπς, Ρούφους Σιούελ, Αλεξ Γουλφ Είδος: Θρίλερ Διάρκεια: 110′ Χώρα: ΗΠΑ, Γλώσσα: Αγγλικά Διανομή: Tulip Entertainment
Βαθμολογία: 1/5
- Η ταινία θα βγει στους κινηματογράφους στις 29 Ιουλίου.