Ο 50χρονος Νίκος, ένας εκλεπτυσμένος ράφτης παλαιάς κοπής, πασχίζει να κρατήσει ζωντανό το φάντασμα της περασμένης και καλοντυμένης αριστοκρατίας του ’60. Όμως, όταν η τράπεζα απειλεί να κατάσχει το οικογενειακό ραφτάδικο και ο ηλικιωμένος πατέρας του νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, ο Νίκος παίρνει για πρώτη φορά τη ζωή στα χέρια του και βρίσκει έναν ανορθόδοξο τρόπο να φέρει την τέχνη του κοντά στους ανθρώπους του σήμερα. Μπορεί μια νύφη στα Καμίνια να γίνει η μούσα του αλαφροΐσκιωτου Ράφτη;
Την Σόνια Λίζα Κέντερμαν την γνωρίσαμε από τις μικρού μήκους ταινίες της «Λευκό σεντόνι» και «Νικολέτα». Εδώ, μας παρουσιάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της και επιλέγει να το κάνει με μια πολύ τρυφερή ιστορία.
Ο Νίκος ξεχασμένος σε μια άλλη εποχή που συνειδητά δεν θέλει να αφήσει πίσω του καλείται να βρει λύση στα τεράστια οικονομικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τον πατέρα του και εκείνον. Ο ίδιος είναι μοναχικός, ονειροπόλος και αθεράπευτα ρομαντικός. Συνδυασμός που δεν συγχωρείται στην Ελλάδα της κρίσης όπου όλοι και όλα εκπίπτουν. Ο κόσμος δεν ράβει πια τα ρούχα του είτε από οικονομικής άποψης είτε γιατί, απλά, έχει μάθει στα ετοιματζίδικα και το σημαντικότερο έχει συνηθίσει τις γρήγορες και απρόσωπες λύσεις.
Ο 50χρονος Νίκος καλείται να βγει από τον ιδανικό γεμάτο χρώματα και κασμίρ μικρόκοσμό του και να βρει τρόπο να επιβιώσει. Μπορεί ο άνθρωπος να προσαρμοστεί και να βρει ευφάνταστους τρόπους να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες δυσκολίες χωρίς, όμως, να χάσει την αισθητική και την προσωπική του κοσμοθεωρία;
Η Ελληνογερμανίδα σκηνοθέτρια και σεναριογράφος αποφασίζει να επενδύσει σε ένα ταξίδι στον χρόνο. Σαν παραμύθι με παλιομοδίτικα στοιχεία έρχεται να μας κάνει να σταθούμε πάνω σε μια άλλη εποχή. Επιστρατεύει ραπτομηχανές Singer, τόπια από ύφασμα, τούλια και περάσματα από μικρά μαγαζιά με χειροποίητες επιγραφές και όλα αυτά συνθέτουν τον καμβά της παλιάς Αθήνας.
Εντοπίζεται ένα θέμα στον ρυθμό του σεναρίου, ειδικά στο χτίσιμο της σχέσης του Νίκου με την Όλγα, καθώς και κάποιες δραματουργικές υπερβολές, όμως στο σύνολο της καταφέρνει να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή καθ΄ όλη την διάρκεια της ταινίας. Μην περιμένετε να δείτε το σινεφίλ αριστούργημα και ευτυχώς δηλαδή. Ο κινηματογράφος έχει ανάγκη από καλοδουλεμένες παραγωγές και εδώ έχουμε ξεκάθαρα -παρά τα μικρά προβλήματα της- να κάνουμε με μια τέτοια ταινία.
Το δυνατό χαρτί του έργου είναι ο πρωταγωνιστής Δημήτρης Ήμελλος. Η ευγένεια που έχουν πάντα οι ερμηνείες του συγκεκριμένου ηθοποιού, όποιος τον έχει δει στο θέατρο νομίζω καταλαβαίνει τι θέλω να πω, ταιριάζει ταμάμ στον ήρωα της ιστορίας. Αφενός το νηφάλιο και ήρεμο physique του αφετέρου η μανιερίστική στα όρια των σωματικών comedy movies έκφραση του τον καθιστούν ιδανικό για να υποστηρίξει τον ρόλο, χωρίς να τον βαρύνει και να τον τσιτώσει. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον χαρακτήρα του Θανάση Παπαγεωργίου όπου υποδύεται τον αυταρχικό πατέρα του.
Η Ταμίλα Κουλίεβα ως Όλγα συμπληρώνει την ραφινάτο προφίλ του κεντρικού προσώπου ενισχύοντας ακόμα πιο πολύ την φινέτσα του έργου. Σε αυτό βοηθάει πολύ ο Γιώργος Μιχελής που καταφέρνει με τις γωνίες λήψεις της κάμερας του να αναδεικνύει τις αντιδράσεις των ηθοποιών.
Η μουσική του Νίκου Κυπουργού μέσα από τις ζωηρές συνθέσεις δίνει έναν ρυθμό που το χρειάζεται η ταινία όσο για τα κουστούμια της πρωτοεμφανιζόμενης Julie Lebrun μας έκαναν να δούμε με άλλο μάτι τα ρούχα που έχει στην ντουλάπα η μαμά μας.
- Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών και ΕΡΤ στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Σκηνοθεσία: Σόνια Λίζα Κέντερμαν Σενάριο: Σόνια Λίζα Κέντερμαν, Τρέισι Σάντερλαντ Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Μιχελής Μοντάζ: Δημήτρης Πεπονής Μουσική: Νίκος Κυπουργός Σκηνικά: Πηνελόπη Βαλτή, Δάφνη Κούτρα Ηθοποιοί: Δημήτρης Ήμελλος, Ταμίλλα Κουλίεβα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Στάθης Σταμουλακάτος, Δάφνη Μιχοπούλου Διάρκεια: 100΄ Χώρα: Ελλάδα, Γερμανία, Βέλγιο, Γλώσσα: Ελληνικά
Βαθμολογία: 2,5/5
- Η ταινία «Ράφτης» βγήκε στις ελληνικές αίθουσες στις 3 Ιουνίου από την Tanweer.