Κριτική: The Father / 6 δυνατές Υποψηφιότητες στα 93α Βραβεία Όσκαρ μία εκ των οποίων ελληνική
Ο 80χρονος Anthony πάσχει από άνοια. Ο ίδιος δυσκολεύεται να το παραδεχτεί και μέρα με την μέρα βυθίζεται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Μπλέκει πρόσωπα, καταστάσεις, χρονικές περιόδους. Δίπλα του έχει πάντα την κόρη του Anne που παρόλη την άρνηση του να αποδεχτεί την κατάσταση που βρίσκεται εκείνη δίνει έναν καθημερινό αγώνα για να τον στηρίξει. Ο ίδιος σταδιακά χειροτερεύει σε σημείο να μην μπορεί να θυμηθεί ούτε εκείνη.
Το 2012 ο βραβευμένος συγγραφέας βιβλίων και θεατρικών έργων, Φλόριαν Ζελέρ ανεβάζει στο Παρίσι το έργο «Ο Πατέρας» μέρος της άτυπης τριλογίας που θα ολοκληρώνονταν αργότερα –το 2019- με το «Η Μητέρα» και το «Γιος». Στην Ελλάδα έχουν παιχτεί σε μεγάλες θεατρικές σκηνές «Ο Μπαμπάς» το 2015 και ο «Ο Γιος» το 2019 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Όταν ρωτήθηκε ο συγγραφέας τους λόγους που έγραψε τα τρία αυτά έργα η απάντηση ήταν πως επιθυμούσε να περιγράψει τα ενδοοικογενειακά προβλήματα της μέσης γαλλικής τάξης με έναν τρόπο, όχι, όμως φιλολογικό, αλλά βλέποντας ο θεατής μέσα από τα μάτια των ηρώων.
Στην ταινία «The Father» βλέπουμε το κινηματογραφικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του 41χρονου συγγραφέα το οποίο χάρη στην μαγική πένα του Κρίστοφερ Χάμπτον (Επικίνδυνες Σχέσεις/1988) καταφέρνει όχι μόνο να διασκευαστεί το θεατρικό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά να διατηρηθούν οι λεπτές αυτές αποχρώσεις που θα κάνουν το κοινό να δει την ιστορία ενός ανοϊκού ασθενή μέσα από τον δικό του διαρκή και στενάχωρο αδιέξοδο.
Όλη η ταινία είναι μια υποκειμενική, μπλεγμένη και σταδιακή απομάκρυνση του ήρωα από την πραγματικότητα. Μια προοδευτική έκπτωση της μνήμης και της ικανότητας του να συνδεθεί με τον περιβάλλον και να απομονώσει μνήμες και πληροφορίες.
Όσο περνάει ο καιρός ο 80χρονος Anthony (Άντονι Χόπκινς) αναπτύσσει διαταραχές συμπεριφοράς και η λειτουργικότητα του περιορίζεται ακόμη περισσότερο. Η κόρη του Anne (Ολίβια Κόλμαν) σηκώνει με την σειρά της το δικό της φορτίο, αγόγγυστα μεν, αλλά με προσωπικό συναισθηματικό κόστος αφού βλέπει τον ίδιο της τον πατέρα να μην την αναγνωρίζει και να έχει αλλοιωθεί παντελώς η σχέση της μαζί του.
Ο Φλοριάν Ζελέρ γνώριζε πως για να πετύχει την αφήγηση αποκλειστικά από την οπτική του Πατέρα χρειαζόταν έναν ηθοποιό που σήκωνε πάνω του το βάρος μιας τέτοιας πρόκλησης. Για τον σκηνοθέτη η επιλογή του Άντονι Χόπκινς ήταν μονόδρομος και για αυτό είχε στείλει το σενάριο στον βραβευμένο ηθοποιό από το 2017 και περίμενε την αντίδραση του. Όταν βγήκε άσπρος καπνός τότε ξεκίνησαν και τα γυρίσματα.
Σημαντική εισφορά στο πολύ καλό αποτέλεσμα παίζει, εννοείται, το μοντάζ της ταινίας που εδώ έχουμε κι έναν παραπάνω λόγο να χαιρόμαστε γιατί συναντάμε τον Γιώργο Λαμπρινό, που μετά, το Βραβείο Σεζάρ που κέρδισε από τη Γαλλική Ακαδημία Κινηματογράφου για το «Μετά το Χωρισμό» του Ξαβιέ Λεγκράν το 2019 και το Βραβείο Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το «Xenia» του Πάνου Χ, Κούτρα, έρχεται με μια ακόμα υποψηφιότητα στα 93α Βραβεια Όσκαρ και έχοντας ήδη στις αποσκευές του τα βραβεία των Ενώσεων Κριτικών Νέας Υόρκης, Βοστόνης και Λος Αντζέλες. Μακάρι να πάρει και το πολυπόθητο αγαλματίδιο.
Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στην μουσική του Ιταλού πιανίστα και συνθέτη Λουντοβίκο Εϊνάουντι. Όσοι είχαμε την τύχη να τον δούμε ή μάλλον να τον ακούσουμε μια από τις δύο φορές που είχε έρθει στο Ηρώδειο είμαστε από τους τυχερούς.
Ο μέγας Άντονι Χόπκινς στον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδεικνύει πως μια φορά καλός ηθοποιός για πάντα καλός ηθοποιός. Δεν θα μπορούσε ο Φλοριάν Ζελέρ να κάνει καλύτερο ποντάρισμα. Δεν είναι μόνο η ουαλική προφορά και η απόλυτος ερμηνευτικός έλεγχος του που κάνουν τον συγκεκριμένο ηθοποιό πάντα να ξεχωρίζει, αλλά και η ικανότητα του να προσαρμόζεται σε ότι του ζητηθεί. Στον ρόλο του ατόμου που πάσχει από άνοια διαχειρίζεται με απίστευτο τρόπο τις εναλλαγές που απαιτεί η εξέλιξη αυτής της νόσου μπαίνοντας εκατό τοις εκατό στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που σιγά σιγά παύει να υπάρχει. Η δε τελευταία σκηνή είναι μάθημα υποκριτικής από μόνο του. Πολλοί θεωρούν το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού σίγουρο και θα με βρουν σύμφωνη, απλά εδώ έχουμε να κάνομε με κάτι ακόμα σπουδαιότερο.
Η Ολίβια Κόλμαν υποψήφια για Β΄ Γυναικείο Ρόλο στέκεται περίφημα και ακομπλάριστα δίπλα στον πρωταγωνιστή και δείχνει πως ερμηνευτικά διανύει την καλύτερη φάση της. Βγάζει όλο το συναίσθημα της κόρης που συνειδητοποιεί πως χάνει τον πατέρα της δίνοντας τον προσωπικό της αγώνα και απέναντι στο καθήκον της, αλλά και στην αγάπη της για εκείνον.
Εν κατακλείδι η ταινία του Φλοριάν Ζελέρ «The Father» είναι μια πολύ δυνατή στιγμή και μια επιτυχημένη συνάντηση ικανών ανθρώπων που συνέθεσαν ένα μικρό κινηματογραφικό διαμαντάκι… Καιρός ήταν να δούμε κάτι τόσο καλό!
- Υποψήφια σε 6 κατηγορίες στα 93α Βραβεία Όσκαρ μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Α΄ Αντρικού Ρόλου και Β΄ Γυναικείου Ρόλου.
Σκηνοθεσία: Φλοριάν Ζελέρ Σενάριο: Κρίστοφερ Χάμπτον, Φλοριάν Ζελέρ Μουσική: Λουντοβίκο Εϊνάουντι Μοντάζ: Γιώργος Λαμπρινός Ηθοποιοί: Άντονι Χόπκινς, Ολίβια Κόλμαν, Ίμοτζεν Πουτς, Ρούφους Σιούελ, Μαρκ Γκάτις, Ρέι Μπερνέ, Ολίβια Γουίλιαμς, Έβι Ρέι Είδος: Δραματική Διάρκεια: 97΄ Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο Γλώσσα: Αγγλικά
Βαθμολογία: 4/5