Σκηνοθεσία: Ιθιάρ Μπολαΐν Σενάριο: Πωλ Λαβέρτι Πρωταγωνιστούν: Κάρλος Ακόστα, Κέβιν Μαρτίνεζ, Έντλισόν Μανουέλ Ολβέρα, Λάουρα Ντε λα Ουζ, Μάριο Ελίας, Σεζάρ Ντομινκεζ Χώρα: Ισπανία, Κούβα, Μ. Βρετανία, Γερμανία Διάρκεια: 115′
Βαθμολογία: 2,5/5
Υποψήφια για 5 βραβεία GOYA και επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν
Η ιστορία της ζωής του κουβανού χορευτή Κάρλος Ακόστα, ενός θρύλου του χορού, αλλά και του πρώτου έγχρωμου που κατάφερε να σπάσει τα ταμπού συμπεριλαμβανόμενος στις ομάδες των παραδοσιακότερων μπαλέτων του κόσμου, όπως το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου. Η ιστορία τον ακολουθεί από τα παιδικά του χρόνια μέσα στους δρόμους της Αβάνας, ως το ένδοξο τώρα του.
Εμπνευσμένη από τη ζωή του χορευτή Κάρλος Ακόστα και βασισμένη στην αυτοβιογραφία του, η ταινία «Ο χορός της ζωής μου» της Ιθίαρ Μπολάιν (“Η Ελιά”, “Ακόμα κι η βροχή”) είναι το χρονικό μιας συγκλονιστικής ζωής. Από τους δρόμους της Αβάνας, στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, ο κορυφαίος χορευτής της γενιάς του, που απολαύσαμε πρόσφατα και στην Αθήνα, έπρεπε να ξεπεράσει τεράστιες δυσκολίες και να σπάσει φοβερά ταμπού, για να γίνει ο θρύλος που είναι σήμερα.
Το σενάριο (που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν) υπογράφει ο βραβευμένος σεναριογράφος του Κεν Λόουτς, Πολ Λάβερτι (“Ο Άνεμος χορέυει το κριθάρι”, “Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ”).
Ο ίδιος ο Κάρλος Ακόστα ερμηνεύει τον εαυτό του στο σήμερα, ενώ ο μικρός –αποκάλυψη Έντισον Μανουέλ Ολβέρα, ενσαρκώνει μοναδικά τον χορευτή στα παιδικά του χρόνια.
Ο Κάρλος Ακόστα γεννήθηκε και μεγάλωσε στους δρόμους μια υποβαθμισμένης γειτονιάς στην Αβάνα. Δεν πήγε σχολείο, όπως και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του στις φτωχογειτονιές της Κούβας. Αυτό, όμως που έκανε τον Ακόστα να ξεχωρίζει, ήταν το φυσικό ταλέντο του στο χορό. Ο πατέρας του Πέντρο, που του έδωσε το παρατσούκλι Yuli, ήταν εκείνος που τον πίστεψε και τον πίεσε να πάει στην Εθνική Σχολή Χορού της Κούβας.
Παρά την αρχική του αντίδραση, ο Κάρλος Ακόστα μαγεύτηκε από τον κόσμο του χορού και δημιούργησε τον δικό του μύθο ως ένας από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του κι ως ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που ενσάρκωσε τον Ρομέο στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, στο οποίο συνέχισε την καριέρα του για 17 χρόνια.
Το 2007, η αυτοβιογραφία του Κάρλος Ακόστα, “No way home – a Cuban dancer’s story” δημοσιεύτηκε από τη Harper Collins UK, τη Scribner US και τη Schott στη Γερμανία. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στην ταινία που σκηνοθέτησε η Νάταλι Πόρτμαν για το “New York, I Love You”.
Η ταινία κινείται σκηνοθετικά σε δύο πραγματικότητες. Στο παρελθόν, στο οποίο βλέπουμε τα παιδικά χρόνια του Κάρλος Ακόστα και το παρόν, στο οποίο ο χορευτής κι ο χορογράφος δουλεύουν στην εταιρία του στην Αβάνα σήμερα, κάνοντας πρόβα ένα έργο που αφηγείται την ιστορία της ζωής του. Παρακολουθούμε σύγχρονα κομμάτια χορού επισκεπτόμαστε σημεία-κλειδιά από τη ζωή του Κάρλος, κάποιες φορές μέσω προβών στις οποίες βλέπουμε τον Κάρλος να διηγείται μια ιστορία και τι θέλει να μεταφέρει μέσα από αυτήν.
Η πορεία ενός παιδιού, μακριά από την οικογένεια του, αλλά και την ανάγκη του να ξεφύγει από την φτώχια και τις άσχημες πολιτικοοικονομικές καταστάσεις της Κούβας, εκείνη την εποχή. ένα αγόρι μιγάς, από μία σεμνή γειτονιά, γιος μαύρου οδηγού φορτηγού, βρέθηκε να παρακολουθεί δωρεάν μια σχολή μπαλέτου πρώτης τάξεως όπως είναι το Εθνικό Σχολείο Χορού της Κούβας.
Η επιστροφή του χορευτή στο σπίτι στα 20 του, μετά από την πρώτη του διαμονή στο Λονδίνο, συμπίπτει με την Ξεχωριστή Περίοδο και την κρίση Ράφτερ το 1994, όταν η Ρωσική βοήθεια σταμάτησε κι ακολούθησε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – το νησί περνούσε μία από τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας.
Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές. Ο μικρός Έντλισόν Μανουέλ Ολβέρα είναι συγκλονιστικός. Όλη η αναπαράσταση της Κούβας του 80΄- 90΄, είναι εύστοχη. Τα κουστούμια, η φωτογραφία, η μουσική.
‘Όμως η σκηνοθεσία παρουσιάζει πολύ αργούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να κουράζει.
Σα να μην έχει αποφασίσει αν θέλει να είναι μια ταινία βιογραφική ή μυθοπλασία. Σαφώς, είναι βιογραφική, αφού μιλάει για την πραγματική ιστορία ενός πραγματικού προσώπου, αλλά στα κομμάτια μυθοπλασίας, κυρίως στα χρόνια που ο Κάρλος Ανκόστα έχει μεγαλώσει, η ροή είναι πολύ αργή και επεξηγηματική. Είναι ταινία και όχι αφιέρωμα.
Η Ιθιάρ Μπολάιν, δημιουργού της ταινίας “Take my eyes”, που έχει βραβευτεί με 7 βραβεία Goya, επέλεξε ένα πιο άμεσο ύφος στο πρώτο μισό της ταινίας και ένα πιο αφηγηματικό αργότερα. Ο συνδυασμός τους παρουσίασε έλλειμμα με αποτέλεσμα να κάνει μια τεράστια κοιλιά.
Η ταινία θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 1/8 από την SEVEN.