Κεφάλια λαμπρά, κεφάλια σπουδαγμένα, κεφάλια με ιδανικά, κεφάλια με αξίες, κεφάλια με όνειρα, κεφάλια με δημιουργικότητα, κεφάλια με μυαλό με μυαλό ανοιχτό…κεφάλια ανοιχτά!
Καταλήξαμε στα κεφάλια τα ανοιχτά, τα ανοιγμένα.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε κεφάλια ανοιχτά και ανοιγμένα. Κεφάλια διαδηλωτών, κεφάλια μισθωτών, κεφάλια μαθητών, κεφάλια συνταξιούχων, κεφάλια φοιτητών, κεφάλια εκπαιδευτικών, κεφάλια γιατρών, κεφάλια απολυμένων, κεφάλια αδικημένων, κεφάλια αιτούντων και… κεφάλι αστυνομικού.
Ο σημερινός τριαντάρης όταν ηταν 15, δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως στα 30 του κιολας, θα ερχόταν η μέρα που θα κοιτάζει τον κόσμο γύρω του σαστισμένος, θα νιώθει αδύναμος να τον καταλάβει και ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε για να τον αλλάξει …αυτόν και την καθημερινότητά του, τη ζωή του και τελικώς την κοινωνία του.
Όσο κι αν κοιτάζει γύρω του δε βλέπει πουθενά τα ιδανικά τα οποία «διδάχθηκε» να είναι η πραγματικότητα στις πράξεις και να εφαρμόζονται. Μπερδεύεται, σαστίζει . Νιώθει ακόμα και πνευματικά λίγος πολλές φορές πια, από την αδυναμία της κατανόησης.
Δεν κατανοεί τη θεσμοθετημένη βία, δεν κατανοεί τα θεσμοθετημένα βασανιστήρια, δεν κατανοεί το έλλειμμα δικαιοσύνης, δεν κατανοεί τη θεσμοθετημένη παραβίαση και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του και καταλήγει να μην κατανοεί τη σημασία της ύπαρξής του της ίδιας αφού έρχεται σε κόντρα με τα ιδανικά που «διδάχθηκε». Τα ιδανικά του.Τα ιδανικά της εποχής του.
Η σταδιακή, βαρύνουσας σημασίας και εν τέλει επικίνδυνη μείωση της εμπιστοσύνης των πολιτών στις Αρχές και τους θεσμούς και η αίσθηση του «Δεν υπάρχει τίποτα σαν αξιακή βάση πια. Δεν έχω σε τίποτα να πιστέψω ” οδήγησαν σταδιακά την κοινωνία σε ηθική παρακμή. Το «Δεν έχω σε τίποτα να πιστεύω» μέσα μια κοινωνία ηθικής παρακμής έγινε η πίστη του τριανταρη, πράγμα που για τον τριανταρη μιας κοινωνίας, όποιας κι αν είναι, αγγίζει τα όρια του τραγικού. Είναι το τραγικό!
Οι αξίες πάνω στις οποίες ο σημερινός τριαντάρης έμαθε να βασίζεται, να πιστεύει και με βάση αυτές να αυτοπροσδιορίζεται έχουν μετατραπεί σε γραφικές καλοσύνες ή σε ενδείξεις περιττού ρομαντισμού ή ακόμα και σε ένδειξη αδυναμίας.
Η τελευταία περίοδος σημαδεύεται αργά, σταθερά και ανεπανόρθωτα από γεγονότα τα οποία δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε πολλοί και πολύ 10 χρόνια πριν . Ζούμε την εποχή του τέλους μιας άλλης εποχής, της «προηγούμενης».
Αυτής της «προηγούμενης» μέσα στην οποία ο τριαντάρης μεγάλωσε και εφοδιαστηκε γνωσιακά, μαθησιακά, κοινωνικά και ηθικά. Η εποχή που ο τριαντάρης αγόρασε τα εργαλεία του για να πορευτεί στη ζωή του από τους ενήλικες και τους εμπειρότερους της εποχής…γονείς, δασκάλους ,καθηγητές…
τους ανθρώπους που δίχως να είναι η πρόθεσή τους -αφού δεν γνώριζαν το «μετά»- δημιούργησαν μια γενιά ουσιαστικά άκυρη, σαστισμένη, χωρίς ικανότητα μετάβασης στην τόση σκληρότητα, μια βεβιασμένη και βιασμένη γενιά.
Κοιτάζοντας την επικαιρότητα … καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ότι η ώρα είναι τώρα! Αστυνομική βία, θεσμική αλητεία ως προς τη συγκάλυψη γεγονότων που αφορούν την αστυνομική βία, τεράστιο έλλειμμα δικαιοσύνης, κατάφορη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επικοινωνιακή διαστρέβλωση, θεσμική απομάκρυνση από τις δημοκρατικές και νόμιμες διαδικασίες , ελαφρά τη καρδία παιδεραστίες και λοιπές κυβερνητικές ανωμαλίες!
Ο τριαντάρης λοιπόν , ως ο πολυπαθής ευνουχισμένος στο ξεκίνημα της γονιμότητας της ζωής του , πρέπει και μπορεί να σηκώσει την κοινωνία στις πλάτες του.
Δεν Είναι απλώς μια «Κακή περίοδος», δε μπορεί κανείς να μιλήσει για ατυχείς αδικίες, δε μπορεί να μιλήσει για μεμονωμένα περιστατικά θεσμικής ανηθικότητας, αυτά τα λέγαμε κάποια χρόνια πριν. Τώρα αλλάξαμε βαθμίδα!
Είναι πια η καθημερινότητα, είναι η κανονικότητα που εγκαταστάθηκε μέσω της συνήθειας στη βια.
Μην περιμένουμε άλλο!
Ήρθε η μέρα, Είναι η ώρα !
Η ώρα για να ξεφύγουμε από την ηθική παρακμή και τη δυσωδία που έχει επιβληθεί.Ο τριαντάρης, αυτός ο ευνουχισμένος, πρέπει να ξεφύγει από τη σαστιμάρα του, την απογοήτευση και την κατάθλιψή του.
Να βγει στο φως.
Έχει αποστολή!
Για τον ίδιο και για την κοινωνία όλη!
Είναι ο μόνος και αυτός που μπορεί να κάνει την αρχή… κι αυτό γιατί η προδοσία που νιώθει είναι γιγάντια και θα είναι η κινητήριος δύναμη για να πάρει τη ζωή του πίσω, ακριβώς εκεί που του την πήραν, στο ξεκίνημά της ! Αυτό θα είναι η βενζίνη της κοινωνίας όλης !
Μια κοινωνία που νιώθει ακριβώς ο,τι και ο τριαντάρης, αλλά δεν έχει τα κουράγια για τίποτα πια.
Ο τριαντάρης οφείλει για τον ίδιο πρωτίστως να μη «βολεύεται» στις οικονομικές σιγουριές που μπορεί να έχει ή στις συναισθηματικές ασφάλειες.
Να μην περιμένει να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους . Να μην περιμένει τους άλλους να τα αλλάξουν γι αυτόν! Ποιοι άλλοι άλλωστε ; Οι γηρεότεροι, οι εξουσίες ή ποιος άλλος διάολε έχει μεγαλύτερο κίνητρο από αυτόν ; Ποιος άλλος έχει για κίνητρο την ίδια του τη ζωή στο ξεκίνημα της οικοδόμησής της;
Η βία που χρησιμοποιείται είναι ακριβώς γιατί φοβούνται την οργή του τριαντάρη, αυτού που μπορεί να παρασύρει όλη την κοινωνία.
Ο τριαντάρης, όμως , είναι ο γέρος της εποχής . Ξεχνά τη δεδομένη του ορμή, ξέχνα τη δεδομένη του ζωή.
Να πάψει να τα ξεχνά !
Έχει δύσκολη δουλειά!Να μαζέψει τον εμετό που χυνόταν τόσα Χρόνια και κάνει την κοινωνία όλο και πιο όξινη,τοξική και ανυπόφορη .
Τι άλλο περιμένεις να δεις ρε τριανταρη;
Ξεκίνα εσύ ….
… η κοινωνία θα σε προλάβει !
Ήρθε η μέρα!
*Ο Γιώργος Καρκάς είναι ηθοποιός.