Ο Ευθύμης Χρήστου είναι ένας νέος και δημιουργικός καλλιτέχνης, σκηνοθέτης, κινησιολόγος και ηθοποιός. Αγαπά, παθιάζεται με την τέχνη του, δίνει ψυχή και εξελίσσεται μέσα από αυτήν! Με αφορμή την παράσταση «Αποχωρισμός… και άλλες πολεμικές τέχνες» όπου σκηνοθετεί στη μουσική σκηνή Σφίγγα, μου έδωσε μία εποικοδομητική συνέντευξη. Απολαύστε τον!
Μιλήστε μου για τη νέα μουσική παράσταση ««Αποχωρισμός… και άλλες πολεμικές τέχνες» στη Σφίγγα.
Το έργο φέρει τον τίτλο «αποχωρισμός … και άλλες πολεμικές τέχνες» κάτι που ξεκίνησε ως αστείο, με τη σκέψη ότι χρειάζεται όλο σου το είναι για να μπορέσει ο οργανισμός να διαχειριστεί ένα γεγονός όπως ο αποχωρισμός. Ένα μήνα σχεδόν μετά και ο τίτλος πλέον μοιάζει τρομακτικός. Η παράσταση εξετάζει όλα αυτά που τις μέρες αυτές είναι πιο επίκαιρα από ποτέ για μια γενιά που ωριμάζει μέσα σε πανδημίες, κρίσεις και πολέμους. Στην παράσταση ακούγονται τραγούδια και κείμενα γνωστά ή άγνωστα, γραμμένα για έννοιες όπως η ξενιτιά, οι ρίζες, ο αποχωρισμός, ο χωρισμός , το ψυχικό ταξίδι, η εσωτερική διαδρομή προς τη γνώση του εαυτού. Τέσσερις ερμηνευτές και ένας μουσικός επί σκηνής. Και guests έκπληξη κάθε βραδιά συντελούν έναν κόσμο αναζήτησης.
Πώς διαχειρίζονται τελικά οι άνθρωποι τον αποχωρισμό;
Καθένας μέσα από τις άμυνες και την προσωπική του δύναμη θέτει σε λειτουργία μηχανισμούς που έχει βρει για να «σώζεται» . Η ιστορία πάντως, έχει δείξει πως κανένας αποχωρισμός δεν είναι εύκολος. Άλλοι γράφουν τραγούδια, άλλοι κλαίνε γοερά, άλλοι κάνουν ξέφρενα πάρτι, άλλοι πάλι αυτοκτονούν ή αλλάζουν ήπειρο. Πότε υπήρχαν κανόνες στα ανθρώπινα συναισθήματα για υπάρξουν και εδώ; Πότε υπήρξαν κανόνες στον πόλεμο;
Θέατρο και μουσική σε απόλυτη αρμονία. Πόσο εύκολο είναι αυτό και ποιες οι δυσκολίες;
Το ένα ενέχει το άλλο σε απόλυτο βαθμό. Το θέμα είναι να βρεθεί, κάθε φορά, τρόπος να θέσεις την εικόνα σε άμεση σύνδεση χωρίς αυτό να γίνει περιγραφικό. Να βρεθεί η δραματουργική διαδρομή που θα χτίσει τους όρους και τα σύνορα για να υπάρξει αρμονία, ισορροπία και κατ’ επέκταση χώρος για να βρει ο θεατής κάπου μέσα εκεί ένα κομμάτι του. Με τον Θεόφιλο (μουσικός της παράστασης) είμαστε φίλοι χρόνια. Μιλάμε στην κυριολεξία μια δίκη μας γλώσσα, που πολλές φορές οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν. Αυτό έχει φέρει και στη δουλειά μια σύνδεση νοητική. Πολλές φορές ένα βλέμμα αρκεί, άλλες δε μιλάμε καν και γίνεται μόνο του. Αναβαθμίζει με τον ήχο του τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου και άλλες φορές επεμβαίνω στη μουσική του με μια ανάσα ενός ηθοποιού ή με μια κίνηση και ξαφνικά αυτά τα δυο συνομιλούν.
Ποιες είναι οι σκέψεις που κάνει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2022;
Πρώτον, μήπως να αλλάξει επάγγελμα. Δεύτερον, το πως θα καταφέρει να ισορροπήσει ανάμεσα σε καλλιτεχνική αξία και οικονομική δυσαναλογία. Τρίτον, πώς θα καταφέρει να είναι επαρκής σήμερα που ο κόσμος διανύει μια από τις, ίσως , αγριότερες περιόδους του τελευταίου αιώνα. Με ποιον τρόπο να είναι συνεπής απέναντι στην ευθύνη που του αναλογεί. Με ποιον τρόπο θα μιλήσει για όλα αυτά μέσα από τη δουλειά του. …Να συνεχίσω;
Πόσο σας επηρέασε η καραντίνα ένεκα πανδημίας;
Υπήρξα από τότε τυχερούς και συνέχισα να δουλεύω μέσα στην καραντίνα. Και όταν αναγκαστικά σταμάτησα, η σύμβαση μου συνέχισε να ισχύει, όντας σε ένα κρατικό θέατρο. Αυτό με έκανε πολλές φορές να νιώθω ενοχικά απέναντι σε συναδέλφους και φίλους που δε δούλευαν και άλλοι δεν έπαιρναν ούτε κάποιο επίδομα. Και έτσι κλείστηκα κάπως. Βρέθηκα στο σπίτι μου πρώτη φορά στ’ αλήθεια και ήταν σαν να είχα μόλις μετακομίσει. Πρώτη φορά στην Ομόνοια δεν ακουγόταν τίποτα. Ψυχολογικά μου έκανε καλό αυτή η κοινή ησυχία. Σκέφτηκα πως θα πρέπει, ίσως, μια φορά το χρόνο να σταματούν όλα για μια εβδομάδα. Ίσως έτσι σταματούσαμε να τα κάνουμε όλα σα ρομπότ και να μας άνοιγε η όρεξη για περισσότερο διαλογισμό.
Ήταν και μία δημιουργική φάση για εσάς;
Έκανα κυρίως διαλογισμό πολλών ωρών και γιόγκα. Έβλεπα ελάχιστους ανθρώπους. Χρησιμοποίησα αυτό το χρόνο για πράγματα που χρειαζόμουν περισσότερο για τον εαυτό μου. Μέσα εκεί, με αφορμή την καραντίνα, ήρθε η ιδέα και ξεκίνησε να υλοποιείται και ένα από τα πολύ αγαπημένα μου project , τα point of you videos , που κάνουνε σε συνεργασία με το cue magazine. Πρόκειται για μια διαδικτυακή στήλη με βίντεο – ποιήματα, όπου καλλιτέχνες διαβάζουν το αγαπημένο ποίημά τους και εγώ το δραματοποιώ με το πρόσωπό τους όπου μας βγει. Όπως επίσης και οι ιδέες για άλλες δουλειές που προέκυψαν και άλλες που δεν έγιναν ποτέ.
Ποια η πηγή έμπνευσης και δημιουργίας σας;
Κυρίως οι άνθρωποι. Οι κινήσεις τους. Μια μικρή κίνηση μου ξεκλειδώνει πολλές διαδρομές. Οι λέξεις. Οι γεωμετρικές εικόνες. Οι καμπύλες. Ένας πίνακας.
Κατά πόσο η δουλειά σας, λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά στη ζωή σας;
Κατά πολύ. Είμαι workaholic. Μου αρέσει. Με αναζωογονεί μια ωραία πρόβα ή ένα ωραίο γύρισμα. Όπως όλες οι δουλειές έχει μεγάλες δυσκολίες αλλά σε γενικές γραμμές, με έχει σώσει από πολλές κρίσεις πανικού.
Ποια τα καλλιτεχνικά σας σχέδια για το μέλλον;
Από το 2017 έχω αναλάβει την ευθύνη της οργάνωσης των φεστιβάλ «Τα 12 κουπέ» και «compartments dance project» του Τρένου στο Ρουφ. Φέτος τον Μάιο θα πραγματοποιήσουμε το 11ο Φεστιβάλ νέων καλλιτεχνών και τον Σεπτέμβρη το 5ο φεστιβάλ σύγχρονου χορού . Παράλληλα , φέτος το Τρένο στο Ρουφ, γιορτάζει τα 25 χρόνια λειτουργίας του και σε ένα φόρο τιμής σε αυτά τα χρόνια συνεχόμενου ταξιδιού, από τη νέα σεζόν , θα επαναφέρει το πρώτο έργο που ανέβηκε εκεί και το οποίο στάθηκε η αφορμή να δημιουργηθεί το θεατρικό βαγόνι. Έχω τη μεγάλη χαρά και τιμή να μου ανατίθεται από το Tρένο και την Τατιάνα Λύγαρη η σκηνοθεσία του έργου, ο τίτλος του οποίου θα ανακοινωθεί σύντομα. Επίσης, κάτι που ετοιμάζουμε εδώ και καιρό και φαίνεται πως ήρθε η ώρα να υλοποιηθεί είναι το έργο για παιδιά και μεγάλους «Το Γονεοτροφείο» του Χρήστου Δασκαλάκη, επίσης σε δίκη μου σκηνοθεσία.
Φωτογραφίες: Tasos Eros Batsioulas
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
