Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας, μέλος της θεατρικής ομάδας Indigo, μιλάει στο tetragwno.gr για την παράσταση «Τα παιδιά του ήλιου» του Μαξίμ Γκόρκυ, τις προσωπικές επαναστάσεις, καθώς και την απόφαση του ν’ ασχοληθεί με το θέατρο.
Μια παρέα νέων ανθρώπων, επιστημόνων, καλλιτεχνών, ανθρώπων της ανώτερης τάξης με προνόμια αλλά και προοδευτικές ιδέες, ξοδεύουν το χρόνο τους σε φιλοσοφικές συζητήσεις με θέμα την επιστήμη, την τέχνη, την αισθητική και τον έρωτα ενώ γύρω τους χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και την εξαθλίωση.
Γραμμένο αμέσως μετά την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία και 12 χρόνια πριν την Οκτωβριανή επανάσταση που θα ταρακουνήσει συθέμελα την Ιστορία και θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, ο Μαξίμ Γκόρκυ στηρίζει πως αν ταυτόχρονα με την κατεδάφιση των οικονομικών δομών και την ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων δεν συντελεστεί μια επανάσταση που θα γκρεμίσει τα τείχη στο μυαλό και θα σπάσει τις αλυσίδες στη συνείδηση του ανθρώπου αυτή η Νέα Επανάσταση που ετοιμάζεται να γεννηθεί είναι καταδικασμένη να καταλήξει σε μια Νέα Βαρβαρότητα.
Δεύτερη χρονιά για «Τα παιδιά του ήλιου» στο Θέατρο Αλκμήνης. Η ευρύτερη αποδοχή μιας παράστασης δίνει στον ηθοποιό τη σιγουριά ότι κάτι γίνεται εδώ σωστά;
Δεύτερη χρονιά για μια παράσταση που δουλεύτηκε πολύ κατά τη διάρκεια της πανδημίας και με το που καταφέραμε να την ανεβάσουμε διοχετεύτηκε όλη αυτή η συσσωρευμένη ενέργεια επί σκηνής. Η καραντίνα βοήθησε πολύ, παραδόξως, στο να μπορέσουμε ως θίασος να «χτίσουμε» την παράσταση εις βάθος, τόσο ως χαρακτήρες όσο και συνολικά. Είναι μια παράσταση πολύ ενδιαφέρουσα, κυρίως λόγω των διαχρονικών -τελικά- ζητημάτων που πραγματεύεται δοσμένα μέσα από σύγχρονη σκηνοθετική ματιά. Η σιγουριά που αναφέρεις, θα έλεγα πως είναι περισσότερο χαρά της αποδοχής που δεχόμαστε ακόμη και τώρα από το κοινό. Σιγουριά και ασφάλεια νιώθω μέσα στη συγκεκριμένη ομάδα που έχει δημιουργηθεί·ένας θίασος που ο ένας στηρίζει τον άλλον και προχωράμε μαζί, αποδίδοντας την επιτυχία στο σύνολό μας.
Έχει παραμείνει η πρώτη σκηνοθετική γραμμή ή έχουν γίνει αλλαγές;
Ενώ η βασική σκηνοθετική άποψη έχει παραμείνει ίδια, υπάρχουν ορισμένες αλλαγές από την παράσταση που παίχτηκε τον πρώτο χρόνο και αυτό αποδίδεται σε δύο πολύ βασικούς λόγους. Αρχικά, επειδή παίζουμε σε άλλη σκηνή -στο θέατρο Αλκμήνη- χωροταξικά αλλάζαν κάποιες συνθήκες και έπρεπε η σκηνοθεσία να προσαρμοστεί σε αυτές. Δεύτερον, τρεις ρόλοι του έργου έχουν αναληφθεί από διαφορετικούς ηθοποιούς φέτος, συνεπώς οι σχέσεις όλων των χαρακτήρων και οι σκηνικές τους δράσεις επηρεάστηκαν και σκηνοθετήθηκαν διαφορετικά, για να ταιριάζουν στα νέα προφίλ που έχτισαν οι ηθοποιοί.
Το έργο γράφτηκε, όσο ο Γκόρκυ ήταν στη φυλακή, δηλαδή λίγα χρόνια πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση. Τι προοικονομεί σε αυτό το έργο;
Τα «Παιδιά του Ήλιου» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έργο προφητικό. Μέσα από τα λόγια των χαρακτήρων, δεξιοτεχνικά ο Γκόρκυ, παρουσιάζει μια κατάσταση κοινωνικού αναβρασμού. Από τη μία άνθρωποι-αριστοκράτες αποκομμένοι, αφοσιωμένοι, σχεδόν εμμονικοί με τους «ανώτερους» σκοπούς τους, τα ιδανικά τους και από την άλλη άνθρωποι εξαθλιωμένοι, που πεθαίνουν και φαίνεται να μη νοιάζεται κανείς. Ο Γκόρκυ θίγει με αμεσότητα: αυτοί είναι που σας κυβερνάνε, δείτε τους πώς γκρεμίζονται από τα ίδια τους τα πάθη! Ο λαός θα φέρει την ανατροπή. Το ζήτημα είναι ότι αυτό το έργο παρόλο που γράφτηκε το 1905, εναρμονίζεται με τον σύγχρονο κόσμο. Τίποτα από αυτά δεν έχει αλλάξει -δυστυχώς-, ακόμα υπάρχει ο διαχωρισμός αυτός και το έργο αυτό μας το θυμίζει στο παρόν, με καμία ιστορική ή/και μουσειακή διάθεση.
Μιλήστε μου για τον ρόλο σας;
Υποδύομαι τον Πάβελ Προτασόφ, έναν επιστήμονα που περνάει όλη του τη ζωή μέσα στο εργαστήριό του. Πειράματα, χημικές αντιδράσεις, έρευνα, αφοσίωση. Δεν ενδιαφέρεται για κανέναν γύρω του. Αλαζόνας, ρήτορας, αλλοπρόσαλλος που καταλήγει σχεδόν κωμικός με τις αντιδράσεις του απέναντι στους άλλους. Ο Πάβελ είναι ένα «τέρας» εξυπνάδας που τον κάνει «τέρας» απροκάλυπτης ελιτίστικης συμπεριφοράς απέναντί σε όλους. Σπάει μόνο σε ένα σημείο στο έργο. Πεισματάρης μέχρι τέλους επιμένει ότι μόνο η λογική αξίζει, όλα τα άλλα είναι χάσιμο χρόνου. Μόνο τα «μεγάλα» μάς αφορούν, τα μικρά, τα ανθρώπινα, τα συναισθήματα και τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι αυτά που μας κρατάνε πίσω.
«Καθετί η πρόοδος» διατείνεται και ας πεθαίνει κόσμος. Πάβελ είναι πολύ μακριά από τις δικές μου αξίες και ιδανικά. Για να τον ενσαρκώσω, όμως, έπρεπε να τον καταλάβω, να μπω στο «σύμπαν» του, ανακαλύπτοντας τη δική του αλήθεια. Παράδοξη για τον δικό μου κόσμο, αλλά αλήθεια. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και έπρεπε να τον αποδώσω με σεβασμό και πίστη στις αξίες του. Μελέτησα πολύ σύγχρονες θετικές επιστήμες, από χημεία μέχρι κβαντική φυσική, παρατήρησα επιστήμονες μέσα από ντοκιμαντέρ, εισηγήσεις, ταινίες και φυσικά τον απέδωσα μέσα από δικά μου στοιχεία πάντα με τις υποδείξεις της Γιάννας Γκιώνη, που με σκηνοθέτησε. Ο Πάβελ δεν έρχεται σε πραγματική επαφή με κανέναν κι όμως, τελικά, σχετίζεται με όλους και μέσα από τις συγκρούσεις προκύπτουν τα μεγαλύτερα νοήματα.
Πώς σχολιάζετε τη φράση «Η ιστορία γράφεται από τους νικητές»;
Έχουμε μάθει πως η ιστορία γράφεται και διαδίδεται από του «δυνατούς», όχι απαραίτητα από τους νικητές. Υπάρχουν όμως και φωνές της ιστορίας, που έχουν καταφέρει να φέρουν αλλαγές και ας μειοψηφούσαν· και αυτή η ιστορία πρέπει να ακούγεται επίσης. Είναι γνωστό άλλωστε ότι υπάρχουν δύο -και παραπάνω- πλευρές της ιστορίας, ας έχουμε ως χρέος να στεκόμαστε στην «σωστή» και δίκαιη πλευρά ανά περίπτωση.
Έχετε κάνει προσωπικές επαναστάσεις, κι αν είναι ναι, ποιες είναι αυτές;
Για να επαναστατήσει κάποιος χρειάζεται να έχει βιώσει (κατά)πίεση, να έχει μία αιτία. Εγώ από μικρός προσπάθησα να ακολουθώ αυτά που θέλω, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, και νιώθω ευγνώμων που δραστηριοποιούμαι πάνω σε αυτά που σπούδασα και συνεχίζω να επιμορφώνομαι σε επιμέρους τομείς. Δεν είχα μια πορεία ζωής που άλλαξα, ύστερα από επανάσταση. Προσπάθησα και συνεχίζω να προσπαθώ να κάνω αυτά που θέλω με φροντίδα και σεβασμό.
Από την άλλη όμως, ως άνθρωπος είμαι αρκετά ευθύς και αυθόρμητος και υπάρχουν φορές που, όταν νιώθω ασέβεια ή αδικία προς εμένα ή κάποιον άλλον, θα μιλήσω στηρίζοντας αυτά που πρεσβεύω. Αν θεωρείται σήμερα επανάσταση να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους γύρω σου, σε περίπτωση καταπάτησης δικαιωμάτων, τότε ναι, κάνω μικρές επαναστάσεις σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται.
Το θέατρο μπορεί να θεωρεί επανάσταση σήμερα;
Ασφαλώς και είναι. Κάθε μορφή τέχνης που τη μοιράζεται ο καλλιτέχνης με το κοινό αποτελεί μια μορφή επανάστασης, καθώς επηρεάζει.
Που γεννηθήκατε;
Στην Αθήνα.
Η υποκριτική πώς προέκυψε;
Η ενασχόλησή μου με τις τέχνες ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Συγκεκριμένα έχω σπουδές κλασικού πιάνου. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, όμως, ένιωσα μια τρομερή ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση διαφορετικού είδους. Ξεκίνησα να γράφω, αυτό με βοήθησε πολύ, από την άλλη όμως με απομόνωσε αρκετά. Έτσι, ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής μέσω εργαστηρίων και ομάδων. Τότε συνέπεσε η εισαγωγή μου στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας -όπου λάτρεψα ως αντικείμενο σπουδών πάνω στο κομμάτι της εμψύχωσης και της Παιδαγωγικής του Θεάτρου- και άρχισα να επιμορφώνομαι σε πρακτικό επίπεδο υποκριτικά ετησίως. Προέκυψαν αρκετές συνεργασίες και παραστάσεις σε όλο αυτό το διάστημα που με έριξαν κατευθείαν στα «βαθιά» και δούλεψα πολύ.
Τη Γιάννα Γκιώνη τη γνώρισα σε ένα εργαστήρι υποκριτικής που είχε αναλάβει πριν κάμποσα χρόνια. Ο τρόπος που συνεργαστήκαμε και γενικά ο τρόπος που σκηνοθετούσε μου ταίριαξε απόλυτα. Όταν μου έγινε η πρόταση να ενταχθώ στον θίασο των Indigo το 2018 ένιωσα ότι είχα βρει αυτό που μου ταιριάζει, με εξελίσσει, με προκαλεί για κάθε νέο βήμα. Είμαι πάντα ανοιχτός σε ανεξάρτητες, εκτός Indigo, συνεργασίες, αλλά ως μέλος του θιάσου θα βρίσκομαι κάθε φορά στις νέες παραγωγές. Τέλος, μεγάλο μέρος της ζωής μου καταλαμβάνουν οι παιδικές θεατροπαιδαγωγικές παραστάσεις, όπου από το 2017 μέχρι σήμερα δραστηριοποιούμαι ενεργά σε σχολεία και καλλιτεχνικούς χώρους.
Η μητέρα σας ήταν σύμφωνη με τον επαγγελματικό προσανατολισμό σας;
Η μητέρα μου είναι πάντα δίπλα μου και με στηρίζει ένθερμα σε κάθε μου βήμα! Με έχει παρακολουθήσει στα πάντα. Ούτως ή άλλως ο πατέρας μου «έφυγε» πριν ασχοληθώ με οτιδήποτε καλλιτεχνικό, δεν είχαν μεταξύ τους κάποια επικοινωνία πάνω σε αυτό. Ο πατέρας μου δεν είχε ιδέα ότι θα καταλάμβαναν οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες (θέατρο-συγγραφή) τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου, ήξερε μόνο ότι παίζω πιάνο. Ωστόσο, ο θάνατός του πυροδότησε όλη αυτήν την ανάγκη μου για δημιουργία. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις ή τέλος πάντων, κάπως έτσι μετουσίωσα το πένθος μου…
Έχετε μετανιώσει για επαγγελματικά βήματα;
Δεν έχω μετανιώσει ποτέ για τίποτα. Αποτυχία, επιτυχία, στασιμότητα, αλλαγές είναι όλα μαθήματα κι εγώ λατρεύω να μαθαίνω.
Τα επόμενα σχέδια σας;
Με τους Indigo ετοιμαζόμαστε ήδη για κάτι καινούργιο, που θα ανακοινώσουμε σύντομα, ενώ «Τα παιδιά του ήλιου» συνεχίζονται ακάθεκτα.
Νέες φωτογραφίες από «Τα παιδιά του ήλιου» του Μάξιμ Γκόρκυ στο Θέατρο Αλκμήνη
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
