Η τηλεοπτική της πορεία είναι μεγάλη, όπως και η θεατρική. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Μαρία Κανελλοπούλου είναι η «ήρεμη δύναμη» της υποκριτικής. Το μέσο ελληνικό κοινό την θυμάται ως τη θρυλική «Αντωνία» του «Εμείς κι Εμείς» στην γειτονιά του Μετς ή σαν την καλοκάγαθη «Τασία» στο «Καφέ της Χαράς». Η ίδια είναι μία σπουδαία ηθοποιός που βαδίζει στη ζωή με ήθος, αξιοπρέπεια και όραμα. Με αφορμή την παράσταση «Τζεμ» της Ελέιν Μέρφυ στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, μου έδωσε μία πολύ όμορφη συνέντευξη. Απολαύστε την!
«Τζεμ» της Ελέιν Μέρφυ. Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεστε στο έργο και ποιο το ηχηρό μήνυμα του έργου προς το φιλοθεάμον κοινό;
Είμαι η Κει. Η γιαγιά. Εγώ, η κόρη και η εγγονή μου, εκπροσωπώντας η κάθε μια τη γενιά της, μιλάμε για τα σημαντικά πράγματα της ζωής – που είναι διαχρονικά τα ίδια! Οι ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας, ο θάνατος, η αληθινή ζωή. Παραφράζοντας κάπως τη γνωστή ρήση του Αντρέ Μπρετόν, θα έλεγα πως η αγάπη, η αλληλεγγύη, το μοίρασμα, το “μαζί”, θα πρέπει να είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση! Κι αυτό θα ήθελα να είναι το μήνυμα του έργου και της παράστασης μας.
Η λύση τελικά είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπάνε;
Ναι, η λύση είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν. Κι όσους περισσότερους αγαπάμε κι όσοι περισσότεροι μας αγαπούν τόσο καλύτερα για όλους μας!
Τι ρόλο παίζει η αγάπη στη δική σας ζωή και πόσο σας επηρεάζει;
Νομίζω πως δεν είμαι εξαίρεση – η αγάπη, η αληθινή αγάπη, παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μου! Η αγάπη της οικογένειας μου, των πολύτιμων φίλων μου, των συντρόφων μου, των συναδέλφων μου, των μαθητών μου – που είναι αμοιβαία εννοείται- με κάνει να νιώθω αληθινά τυχερή κι ευλογημένη. Ο μόνος δρόμος για αντέξει κανείς τις δυσκολίες.
Πώς προέκυψε ο ισχυρός σας δεσμός με το θέατρο και την υποκριτική εν γένει;
Ειλικρινά δεν νομίζω πως θα είμαι ποτέ έτοιμη να απαντήσω με σαφήνεια σ’ αυτή την ερώτηση. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως η σκηνή υπήρξε από πάντα, ο μόνος “τόπος” που δεν πονούσα, δεν φοβόμουν, δεν βαριόμουν, δεν κρύωνα, δεν πεινούσα… Ίσως γιατί γλυτώνεις απ’ όλα αυτά, αν στη σκηνή καταφέρεις να γίνεις κάποιος “άλλος”. Πραγματικά δεν ξέρω.
Τι είναι αυτό που θυμάστε έντονα από την έως τώρα πορεία σας και θα κουβαλάτε σαν «φυλαχτό ζωής»;
Μια φράση που μου επαναλάμβανε συχνά ο πατέρας μου: “Κανένας να μην μπορεί να σε κάνει να σκύψεις το κεφάλι, ή να χαμηλώσεις τα μάτια.” Ευχή και κατάρα, που με συνοδεύει σε όλους τους τομείς της ζωής μου- οπωσδήποτε και στο επάγγελμα.
Σας λείπει η παλιά καλή τηλεόραση, την οποία ζήσατε στο έπακρον;
Όχι δεν μου λείπει η “παλιά καλή τηλεόραση”. Πρώτον, γιατί πιστεύω πως σε όλες τις περιόδους υπήρχαν και καλά και άθλια πράγματα στην τηλεόραση. Το παλιό δεν είναι de facto καλό. Και σήμερα παίζονται εξαιρετικά πράγματα!Δεύτερον, για το “έπακρον” που λέτε- παρά το γεγονός ότι θεωρούμαι πολύ “τηλεοπτική”, συγκριτικά με άλλους συναδέλφους έχω κάνει πολύ λιγότερη τηλεόραση. Απλώς, δυο εκ των σειρών που συμμετείχα ,το “Εμείς κι εμείς” και το “Καφέ της Χαράς” κράτησαν πάρα πολύ. Είναι και οι επαναλήψεις φυσικά, που δημιουργούν την εντύπωση πως η βασική σου ενασχόληση είναι η τηλεόραση!
Θεωρείτε ότι είστε μία χορτασμένη ηθοποιός;
Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Με όρους “πείνας” δηλαδή. Μου αρέσει η δουλειά μου. Είναι -πως να το διατυπώσω- πιο υπαρξιακό.
Πώς απαντάτε στις δυσκολίες της ζωής και τι σας διδάσκουν κάθε φορά;
Υπάρχουν διαφόρων ειδών δυσκολίες. Συνήθως απαντάει η ζωή. Κάποιες φορές έχω την ψυχραιμία να σκεφτώ “κι αυτό θα περάσει”, άλλες φορές απελπίζομαι, άλλες ζητώ βοήθεια… Πάντως, ο χρόνος με δίδαξε ποιες είναι οι πραγματικές δυσκολίες και δεν χάνω πια το μέτρο.
Από πού πηγάζει η αισιόδοξη ματιά σας για τη ζωή;
Δεν είμαι αισιόδοξη. Αλλά καλωσορίζω κάθε καινούργια μέρα που είμαι όρθια κι αντέχω… Μαζί με όλους όσους αγαπώ και νοιάζομαι.
Αν το επάγγελμα του ηθοποιού, έτσι όπως το έχετε στο μυαλό σας και το ζείτε, ήταν ένα τραγούδι, ποιο θα ήταν;
Σίγουρα το «I will survive»!
Ποια θεωρείτε ότι είναι η θέση του πολιτισμού στην Ελλάδα; Την κατέχει ή έχει πολλά χιλιόμετρα ακόμη να διανύσει;
Τεράστια συζήτηση. Αν είχε πάντως τη θέση που θα έπρεπε, δεν θα λιμοκτονούσαν-στην κυριολεξία!- οι άνθρωποι του πολιτισμού στις μέρες μας. Δεν θα δολοφονούνταν άνθρωποι για το χρώμα του δέρματος τους, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τις ιδέες τους. Η ποινή για την κλοπή ενός αυτοκινήτου δεν θα ήταν ο θάνατος… Θα υπήρχε πρόνοια για τους ανήμπορους, τους ηλικιωμένους, τα παιδιά και τα ζώα! Θα είχαμε κάνει περισσότεροι το εμβόλιο κατά του covid. Το «Bachelor» θα είχε απαγορευτεί. Και τα Αρχαία θα είχαν μείνει στο Σταθμό της Βενιζέλου. Πράγματι, ο Πολιτισμός στη χώρα μας έχει πολλά χιλιόμετρα ακόμα να διανύσει.
Info: 1, 2 & 3 Νοεμβρίου στις 21:οο στο Θέατρο Αμαλία, Θεσσαλονίκη (εδώ), και κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00 στο Studio Μαυρομιχάλη (εδώ).