Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Η τέχνη πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώσει. Κι εμείς οι καλλιτέχνες θα βρούμε τον δικό μας!
Αναμφισβήτητα αυτή είναι η χρονιά του. Επιτυχίες στο θέατρο, βραβείο Α΄ Αντρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην κινηματογραφική «Ευτυχία» και φυσικά, τα γυρίσματα του νέου κύκλου της επιτυχημένης σειράς «Έτερός Εγώ-Κάθαρσις». Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης με την ευγένεια και την σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του για την δουλειά του, τις αλλαγές που έφερε στην ζωή του η περίοδος της καραντίνας και φυσικά, πως βλέπει τα μέλλον του θεάτρου.
«Δείπνο ηλιθίων» για τέταρτη συνεχή χρονιά, «Πόλεμος και ειρήνη» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, «Ευτυχία» και «Έτερος Εγώ». Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτή είναι η χρονιά σας. Πώς νιώθετε για όλη αυτήν την επιτυχία;
Πίσω από κάθε τίτλο που αναφέρατε υπάρχει ένας χρόνος, μια προετοιμασία. Αισθάνομαι ευγνώμων που υπήρξα μέρος και κομμάτι στις δουλειές αυτές. Συνεργάστηκα με τόσους ωραίους ανθρώπους, νομίζω πως μόνο ευτυχισμένος μπορεί να αισθανθεί κανείς όταν κάνει αυτό που αγαπάει και υπάρχει θετική ανταπόκριση. Εργαζόμαστε πάρα πολλά χρόνια για το ‘Έτερος Εγώ» και για το «Δείπνο ηλιθίων» με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και φυσικά τους υπόλοιπους συνεργάτες. Καμιά φορά, καταλαβαίνετε πως είναι δύσκολο να συνυπάρξουν όλα αυτά, αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένος που υπήρξαν στην ζωή μου και για αυτό ακριβώς το κάνω. Είναι αυτό που μου αρέσει πολύ, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θέλω σε δουλειές που αγαπάω.
Η «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή και της Κατερίνας Μπέη αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς. Πείτε μας δυο λόγια για αυτή την δυνατή στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου κι αν είναι απάντηση σε όσους είναι διστακτικοί απέναντι στους Έλληνες σκηνοθέτες;
Η «Ευτυχία» ήταν μια ευτυχής συγκυρία να βρεθούν τόσοι άνθρωποι μαζί και να δώσουν το καλύτερο κομμάτι τους. Αυτό που συμπλήρωσε ο καθένας είναι μέρος του εαυτού και του ταλέντου του, ο καθένας από το πόστο του, για να υλοποιηθεί αυτό το μεγάλο πρότζεκτ. Είμαι πολύ χαρούμενος, πολύ συγκεντρωμένος σε μια συνεργασία που θα ήθελα ακριβώς με αυτό τον τρόπο να μου ξανατύχει. Όσοι τώρα είναι διστακτικοί δεν υπάρχει λόγος για πολλές κουβέντες, μάλλον χρειάζεται η αμφισβήτηση για να σου δίνει το κίνητρο να γίνεσαι καλύτερος.
Στα Κινηματογραφικά Βραβεία Ίρις η ταινία συγκέντρωσε 8 Βραβεία από συνολικά 13 υποψηφιότητες. Ένα από αυτά και το Α΄ Αντρικού ρόλου για την ερμηνεία σας. Είναι αυτή η διάκριση μια επιβεβαίωση της σκληρής δουλειά σας;
Πάντα όταν σε βραβεύουνε υπάρχει χαρά, υπερηφάνεια, ευγνωμοσύνη και αναγνώριση για όλο το χρόνο που εργάζεσαι σε ότι και να κάνεις. Νομίζω, όμως πως το βραβείο για όλους μας ήταν τα ίδια τα γυρίσματα. Σαφώς, όταν άνθρωποι του χώρου που ανήκεις αγαπούν το ίδιο πράγμα με εσένα και επιλέγουν να σου δείξουνε την εκτίμηση τους με ένα βραβείο είναι θετικό. Όλοι ήμασταν μια δεμένη ομάδα απόλυτα συγκεντρωμένοι σε αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Οπότε, ναι, οι διακρίσεις ήταν ένα τεράστιο συν και τους ευχαριστούμε για αυτό. Φυσικά, δεν γίνεται όλο αυτό για τα βραβεία. Είναι μια εσωτερική ανάγκη. Αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο στην ζωή μου. Είναι αυτό που γνώρισα ως έφηβος σε διάφορα θεατρικά εργαστήρια, το αγάπησα και μέσα από αυτό ένιωσα πως γίνομαι καλύτερος μέσα μου. Τον εαυτό μου ανταγωνίζομαι. Την χειρότερη πλευρά του εαυτού μου. Νιώθω τυχερός που κάνω αυτό που θέλω και μπορώ και βιοπορίζομαι από αυτό.
Η ταινία, χωρίς την σύμφωνη άδεια της Tanweer –της εταιρείας παραγωγής- διέρρευσε στο διαδίκτυο. Με αφορμή το γεγονός ξεκίνησε μια ολόκληρη συζήτηση για την πειρατεία στον κινηματογράφο. Ποια είναι η άποψη σας;
Όταν ένας άνθρωπος έχει ένα προϊόν από το οποίο επιβιώνει ο ίδιος και η οικογένεια του αν εσύ το κλέβεις δεν θα επιβιώσει. Είναι απλά τα πράγματα. Αν εγώ πάω στον μανάβη και κλέψω μανταρίνια, γιατί εμένα μου αρέσουν τα μανταρίνια πως θα ζήσει ο μανάβης; Αυτό ισχύει για όλα τα επαγγέλματα. Γνωρίζουμε τι γίνεται με την πειρατεία. Εγώ είμαι εντελώς αντίθετος, γιατί είναι και το κομμάτι της εργασίας μου όπου ζούνε όλοι οι άνθρωποι που εκτιμώ και συνεργάζομαι μαζί τους. Δυστυχώς, υπάρχει αυτή η νοοτροπία της ευκολίας. Δεν είναι έτσι, όμως. Για να γίνει μια ταινία ο άλλος καταθέτει ένα χρόνο, έξι μήνες από την ζωή του και καμιά φορά όλα του τα υπάρχοντα για να μπορέσει να επιβιώσει ευχόμενος να βγει ένα καλό αποτέλεσμα, όπως έγινε με την «Ευτυχία» και να γίνει εισπρακτική επιτυχία για να μπορέσει να ξανακάνει μια «Ευτυχία» και να δουλέψει ο κόσμος. Νομίζω, πως χρειάζεται περισσότερη προστασία σε αυτό το κομμάτι.
Πρώτη Ιουνίου ξεκινούν τα γυρίσματα της πετυχημένης σειράς «Έτερος Εγώ-Κάθαρσις» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια. Τι να περιμένουμε να δούμε στον νέο κύκλο;
Κάθε φορά ευχόμαστε να κάνουμε κάτι ωραιότερο, κάτι μεγαλύτερο και πιο σπουδαίο. Κι αυτή την φορά έτσι θα γίνει. Θα υπάρξουν καινούρια πρόσωπα, αρκετά από τα προηγούμενα που είχαν παίξει στο δεύτερο κομμάτι της σειράς και μια καινούρια ιστορία, με έξυπνο σενάριο και ωραία διαδρομή από τους χαρακτήρες που έχει ξεχωρίσει ο κόσμος στο «Έτερος Εγώ». Θα γυριστούν οκτώ επεισόδια και το σίγουρο είναι πως θα είναι ένας δυνατός κύκλος.
Ο κόσμος έχει αγαπήσει τον κινηματογραφικό καθηγητή εγκληματολογίας Δημήτρη Λαϊνη. Είναι ο ιδανικός αντιήρωας. Γιατί έχει ταυτιστεί τόσο μαζί του; Έχουμε ανάγκη τέτοια πρότυπα;
Ο κόσμος αγάπησε το σύμπαν του «Έτερος Εγώ», την ιστορία, τον τρόπο που ακουμπήσαμε τους χαρακτήρες και τον τρόπο που προσπαθήσαμε να υλοποιήσουμε και να ζωντανέψουμε την κάθε ιστορία. Το σενάριο είναι πολύ έξυπνο, με ωραία γραφή. Έχω υπέροχους συνεργάτες, όλοι δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Το συνεργείο κάνει καταπληκτική δουλειά. Όλη αυτή η ομαδική εργασία έχει κάνει την σειρά να ξεχωρίσει. Όταν σκεφτήκαμε τον ρόλο με τον Σωτήρη (Τσαφούλιας) το 2012 η πρώτη μας σκέψη ήταν να κάνουμε κάτι το οποίο δεν θα το περιμένεις. Θα βλέπεις έναν άνθρωπο που στην αρχή θα σου φανεί λίγο περίεργος, αλλά γνωρίζοντας τον τον αγαπάς και ταυτίζεσαι μαζί του για όλα αυτά που φέρει ο ίδιος.
Πριν λίγο καιρό περάσαμε μια τεράστια δοκιμασία, που ακόμα δεν ξέρουμε αν έχουμε ξεμπερδέψει. Τι σας άφησε η περίοδος της καραντίνας λόγω της πανδημίας;
Ηρεμία, ανησυχία για το μέλλον, ανασυγκρότηση, βαθύτερη σκέψη για όλα όσα προσπερνούσα λόγω απαιτητικής καθημερινότητας, υποχρεώσεων και μια συνειδητοποίηση πως εμείς οι ίδιοι και οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας είμαστε πιο σημαντικοί από τα πράγματα που τρέχουμε όλη ημέρα. Βέβαια, υπήρξε κόσμος που ήταν σε δύσκολή οικονομική κατάσταση και βρέθηκε σε μεγαλύτερη ανασφάλεια και πανικό. Φοβάμαι πως αυτό θα συμβαίνει από εδώ πέρα.
Υπάρχει μια μεγάλη ανασφάλεια στον χώρο του πολιτισμού όσο αφορά τα εργασιακά και την επόμενη ημέρα; Η τέχνη θα βρει τον τρόπο να επιβιώσει; Η πολιτεία θα βοηθήσει;
Η τέχνη πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώσει. Το έχουμε δει αυτό και από τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που ήταν μια πιο δύσκολη συνθήκη. Όσο για εμάς τους καλλιτέχνες θα βρούμε και εμείς τον τρόπο. Μια ζωή πολεμάμε να αντέξουμε. Άλλοι με ανιδιοτέλεια, άλλοι με προσωπικό κόστος και τεράστιες θυσίες κάθε φορά. Σιγά σιγά θα καταπολεμήσουμε τον φόβο και θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα που ήμασταν. Σαφώς, θα είναι πολύ πιο δύσκολο, αλλά τι να κάνουμε να τα εγκαταλείψουμε; Εγώ δεν έχω μάθει να εγκαταλείπω, ποτέ. Αν δεν μου πει ο Θεός δεν εγκαταλείπω. Το ίδιο πιστεύω και οι συνάδελφοι μου. Θα το παλέψουμε, ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε θα το κάνουμε. Νομίζω, πως και η πολιτεία προσπαθεί να συντονιστεί, γιατί ούτε εκείνοι περίμεναν να συμβεί όλο αυτό. Κανείς δεν το περίμενε. Και εγώ και εσείς να ήμασταν ούτε εμείς θα ξέραμε τι να κάνουμε. Προσπαθεί με όσους πόρους έχει, μην ξεχνάμε πως δεν είναι μόνο ο κορονοϊός, τα τελευταία δώδεκα χρόνια περνάμε την χειρότερη οικονομική κρίση. Η πολιτεία θέλει δεν θέλει – επειδή το κομμάτι της τέχνης είναι μεγάλο και οι άνθρωποί της πολλοί- θα βρει την λύση. Δεν θέλει φόβο, δεν θέλει βία. Θέλει κατανόηση κι από τους μεν κι από τους δε.
Επόμενα επαγγελματικά βήματα;
Θα συνεχίσουμε για 5η χρονιά το «Δείπνο ηλιθίων» στο θέατρο Κάππα. Θα πάει μέχρι τα τέλη του Γενάρη. Μετά, υπάρχει κάτι, όμως δεν θέλω να ανακοινώσω κάτι ακόμα.
Αν είχατε τη δυνατότητα να μεταφερθείτε στις σελίδες ενός βιβλίου και να γίνετε ο ήρωας του ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
«Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Από τα πρώτα παραμύθια που είχαν πέσει στα χέρια μου. Μια υπέροχη ιστορία που είχα διαβάσει ως παιδί τετάρτης Δημοτικού, η οποία έμελλε να με συντροφεύει σε όλη μου την ζωή δίνοντας μου μικρά μαθήματα.