Η Κατερίνα Δαμβόγλου γράφει για την παράσταση «Frida κι άλλο»

Η Κατερίνα Δαμβόγλου γράφει για την πολυμεσική παράσταση «Frida κι άλλο», που πραγματεύεται την ιστορία της ζωγράφου, τους φυσικούς περιορισμούς της και τον πόνο που την ώθησαν να δημιουργήσει ένα σύμπαν που κυριαρχείται από κίνηση και πάθος!

Πώς πέρασε ο καιρός! Κι η Φρίντα ακόμα μαζί μου. Μέσα μου. Κομμάτι μου. Η Φρίντα είχε ένα παιχτεί από το καλοκαίρι του ’21 όπου παίχτηκε στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Η πρώτη της επαφή μετά την πανδημία, λοιπόν, ήταν με ένα άγνωστο κοινό σε άγνωστη γλώσσα, σε χώρα με διαφορετικά δεδομένα από τα ελληνικά. Η φωτιά της ενώθηκε με την σουηδική ηρεμία. Τι ανάσα ζωής! Και μου έδωσε μία νέα διάσταση. Πάντα η Φρίντα δίνει μία νέα διάσταση. Η Φρίντα ως παράσταση. Η Φρίντα ως γυναίκα. Εννιοτε η διάσταση αυτή ειναι ονειρική. Πιο μεγάλη, πιο ρευστή από την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Γι’ αυτό και πιο μεγάλη. Εχθές δώσαμε την πρώτη του ’22 σε ελληνικό κοινό. Κάποια δεδομένα έχουν αλλάξε. Ένα παραμένει ίδιο: Η Φρίντα συνομιλεί με το κοινό. Άρα ανάλογα με τα δεδομένα η συνομιλία θα έχει και διαφορετικό ύφος. Είναι πάντοτε προκλητική και αρέσκεται να αρέσκεται. Εν κατακλείδι, μας αφήνει μία γεύση του πόσο μεγάλοι μπορούμε να γίνουμε. Τα προβλήματα που μας ταλανίζουν είναι πραγματικά ή ψευδαισθησεις ενός υλικού κόσμου που θέλει να μας κρατά στο φόβο; Αυτό τον καιρό η Φρίντα μου θυμίζει πως ακόμα κι αν φοβόμαστε η ελευθερία είναι εκεί. Και είναι απόφαση. Και είναι απόφαση αγάπης, εμπιστοσύνης. Και είναι ανταλλαγή ενέργειας. Κι εμείς αποφασίζουμε τι θα δώσουμε τι θα πάρουμε. Εξάλλου το λέει και ίδια: «Ίσως περιμένετε από εμένα να θρηνολογήσω τον πόνο μου, να σας πω πόσο με έβλαψε η ζωή, ο Ντιεγο (Ριβέρα). Εγώ πάλι πιστεύω πως τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή έχουν μια φυσική ανταποδοτικότητα. Μπορούν να πληγωθούν οι όχθες του ποταμού από την ροή του; Η γη από τη βροχή»;