Παύλος Παυλίδης: «Οι ήχοι και οι εικόνες αυτού του τόπου ενυπάρχουν μέσα μας»
Συνέντευξη στον Λάζαρο Αντωνιάδη
Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης Το δαχτυλίδι της μάνας του Γιάννη Καμπύση στο 53ο Φεστιβάλ Δημητρίων, ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και μέλος της θεατρικής ομάδας C. for Circus Παύλος Παυλίδης, απάντησε στις ερωτήσεις του Λάζαρου Αντωνιάδη.
Ποια ήταν η κύρια αφορμή να σκηνοθετήσετε ένα έργο γραμμένο στα τέλη του 19ου αιώνα και μάλιστα όταν η γλώσσα του συγγραφέα περιέχει ιδιωματισμούς; Για μένα ανεξάρτητα απ’ την ίδια την γλώσσα και τους ιδιωματισμούς της, το έργο και η ιστορία έχουν ως κεντρικό θέμα την απώλεια και την ανάγκη των ανθρώπων να ονειρεύονται και να φαντάζονται όταν πλησιάζει το αναπόφευκτο. Αυτό με τράβηξε στο έργο. Η γλώσσα του ήρθε αργότερα, για να χρωματίσει το θέμα του, για να επιβάλλει την ατμόσφαιρα και την αισθητική της παράστασης.
Πιστεύετε πως η ιστορία του μπορεί να βρει θεατές, ώστε να ακουμπήσουν και να αναγνωρίσουν μέρη του εαυτού τους; Από τις εντυπώσεις του καλοκαιριού, όταν παίχτηκε η παράσταση τι αποκομίσατε; Όσο κάναμε πρόβες ασχολούμουν μόνο με την επίδραση που έχει πάνω μου αυτή η ιστορία και οι αισθήσεις της. Ήθελα να είμαι τίμιος ως προς τον εαυτό μου. Αυτό που δεν περίμενα είναι να έχει τόση απήχηση στους θεατές. Να αφορά μια ιστορία, τόσο βυθισμένη στην Ελλάδα περασμένου αιώνα, τόσο προσωπικά, κόσμο του σήμερα. Είναι και μια απόδειξη αυτή ότι οι ήχοι και οι εικόνες αυτού του τόπου ενυπάρχουν μέσα μας, με έναν τρόπο αδιαμφισβήτητο.
Ο κος Πατσαλίδης στη συνέντευξη Τύπου των 53ων Δημητρίων μας μίλησε για τα καινούργια ρεύματα που ανθίζουν στην Ευρώπη. Η επιλογή των έργων μάλιστα καθορίσθηκε από αυτά. Η παράσταση ακολουθείται αυτών των ρευμάτων κι αν ναι, πείτε μας τη σκηνοθετική σας προσέγγιση πάνω στο έργο. Γνωρίζοντας πολύ καλά το υλικό που είχα, αφού συνεργάζομαι με τα παιδιά πολλά χρόνια, ήξερα πόσο καλά συνεργάζονται επί σκηνής, πόσο εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον. Χρησιμοποιώντας λοιπόν την αληθινή σχέση μεταξύ τους, αλλά και την αγάπη μας να εκφραζόμαστε μέσω της μουσικής, δημιουργήσαμε ένα περιβάλλον αφήγησης, στο οποίο σχεδόν σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, αλλά και σύγχρονων ανθρώπων της ηλικίας μας, ήρθαμε αντιμέτωποι με την έννοια του θανάτου. Με την ανάγκη των ανθρώπων να συμπορεύονται στις πιο προσωπικές τους στιγμές, αφαιρώντας κάθε ρεαλιστική απεικόνιση της ιστορίας. Προσπαθώντας να δημιουργήσουμε τις εικόνες του έργου στην φαντασία του θεατή μέσω του λόγου και της μουσικής κι όχι μέσω της αναπαράστασης. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάποιο σύγχρονο ρεύμα θεάτρου αλλά είναι σίγουρα ο τρόπος που μου επιβλήθηκε απ’ το ίδιο το έργο.
Φέτος, το καλοκαίρι η θεατρική σας ομάδα έκλεισε 10 χρόνια. Μέσα σε τόσο δύστροπους και εγωκεντρικούς καιρούς, πως καταφέρνετε ακόμα να ισορροπείτε; Γιατί πραγματικά μοιάζει ακατόρθωτο. Κάνουμε διακοπές μαζί. Οπότε μπορούμε. Παίζουμε μουσική. Μέσα στην δουλειά σίγουρα αντιμετωπίζουμε δυσκολίες αφού είμαστε ισχυρές προσωπικότητες όλοι, με άποψη και αγωνία για αυτό που φτιάχνουμε αλλά στο τέλος της μέρας, όσο κι αν έχουμε διαφωνήσει ή δυσκολευτεί, μένει κάτι αδιαπραγμάτευτο. Η σχέση μεταξύ μας.
Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχετε στα Δημήτρια Θεσσαλονίκης; Στο πλαίσιο των Δημητρίων έχουμε συμμετάσχει ξανά πριν κάποια χρόνια σε πρότζεκτ που είχε άλλη μορφή, όσο μέναμε ακόμα στην Θεσσαλονίκη αλλά με μια ολοκληρωμένη παράσταση είναι η πρώτη μας συμμετοχή. Με μεγάλη χαρά ανεβαίνουμε και πάλι στην Θεσσαλονίκη, στην πόλη που ξεκινήσαμε θεατρικά και μάλιστα στο θέατρο Άνετον, που τυχαίνει να είναι και το θέατρο στο οποίο παίξαμε για πρώτη φορά όλοι μαζί ως ερασιτέχνες πριν ακόμα δημιουργήσουμε την ομάδα.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ