Κριτική / «Allez viens…» στο Εθνικό Θέατρο: Ψυχή που διψά για ζωή σε σώμα που εγκαταλείπει
Τέσσερα ζευγάρια ηθοποιών, τέσσερα αντρόγυνα «μιας κάποιας ηλικίας» συναντιούνται στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου για μια μοναδική εμπειρία σώματος, ρυθμού και αισθήσεων.
Η παράσταση είναι ένας ύμνος στην τρίτη ηλικία, ένα μεγάλο «ευχαριστώ», ένας βαθύς σεβασμός και μια ύψιστη τιμή σε εκείνους που κόπιασαν για εμάς, που μας στάθηκαν, μας ανέθρεψαν, μας έδωσαν ζωή, νόημα και ύπαρξη.
Η Παναγιώτα Καλλιμάνη, συγκεντρώνει οκτώ σπουδαίους ηθοποιούς μας που έχουν πίσω τους μεγάλες καριέρες, τους ζευγαρώνει και σε μια παράσταση όπου κυριαρχεί η αγάπη και ο Έρωτας (ο έρωτας ο ουσιαστικός, ο βαθύς και ο ιδεώδης) τους εξαϋλώνει και τους εξιδανικεύει στην απόλυτη Ευτυχία.
Κορμιά με το βάρος μιας ολόκληρης ζωής, βασανισμένα, ταλαιπωρημένα, καταπονημένα αλλά πάντα παρόντα, συναντιούνται υπό την σκέπη και ατμόσφαιρα μιας υψηλής αισθητικής, μέσα από τη χαλαρή μουσική του Σταύρου Γασπαράτου και τα φώτα του Σάκη Μπιρμπίλη (λιακάδες, δειλινά, απόβραδα, γήινα αλλά και κάποιες στιγμές απόκοσμα και ονειρικά).
Οι κινήσεις είναι αργές και αισθησιακές σε κλίμα συγκίνησης. Αγκαλιές, αγγίγματα, βλέμματα. Ασπασμοί και φιλιά. Σιωπηλές ευγλωττίες. Συγκρούσεις και ομοψυχίες. Στηρίγματα. Ο ένας για τον άλλο. Η συνήθεια του ενός για τον άλλον. Η επανάληψη και η ρουτίνα. Μοναξιά για το παρόν τους, ικανοποίηση και τέρψη για το παρελθόν τους, δίψα για το μέλλον. Προσπάθεια και πείσμα για το μέλλον. Εγκατάλειψη και απώλεια που έρχονται αναπόφευκτα. Παρηγοριά.
Ο Γιάννης Δεγαΐτης, στηρίζει και οδηγεί την Αλίκη Αλεξανδράκη, ανταποκρινόμενος σ’ εκείνο το σπαραχτικό «Πάμε!» της (η μοναδική λέξη της παράστασης), στην επίμονη προσπάθεια της να σταθεί στα πόδια της και να προχωρήσουν μαζί. Η Ράνια Οικονομίδου και ο Κώστας Γαλανάκης βιώνουν την απώλεια με εκείνο το χέρι της ηθοποιού που απελπισμένα απλώνεται μπροστά σε αποχαιρετισμό στην αρχή για να αρχίσει μετά να ψαχουλεύει γύρω και πίσω της προς αναζήτηση του χαμένου συντρόφου της. Η Υβόννη Μαλτέζου με τον Βασίλη Καραμπούλα, βιώνουν την ευτυχία του «γερνάμε μαζί», ζεσταίνει ο ένας τα πόδια του άλλου, περπατάει ο ένας με τα βήματα του άλλου. Η Αννέζα Παπαδοπούλου και ο Αντώνης Ιορδάνου, μέσα από τη μνήμη που εγκαταλείπει σιγά σιγά, μετατρέπονται ο ένας για τον άλλον από σύντροφοι σε πατέρα και μητέρα … γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή, μεγαλώνοντας να επιστρέφουμε στην παιδική ηλικία της αθωότητας.
Η σκηνική εμπειρία των ηθοποιών, αποτυπώνεται σε βλέμματα, εκφράσεις, κινήσεις και το αποτέλεσμα της ένωσής τους , μέσα από το ελάχιστο αλλά το ουσιώδες, είναι συγκλονιστικά συναρπαστικό. Και είναι τέτοιο, γιατί είναι ολοφάνερο πως και οι ίδιοι βιώνουν όλο αυτό το συναισθηματικό βάρος της παράστασης, δεν το υποκρίνονται απλώς, δεν το δημιουργούν μόνο, το ζουν στο έπακρο.
Πενήντα λεπτά σιγής για όλους εκείνους που έζησαν για εμάς. Πενήντα λεπτά σιγής για εμάς που ζούμε για τα παιδιά μας. Πενήντα λεπτά σιγής για την πορεία του ανθρώπου. Πενήντα λεπτά σιγής για την ψυχή που επιμένει για ζωή σε σώμα που παραδίνεται. Allez viens…Ζήστε τα!
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ
