Τρεις άνθρωποι που τους ενώνει φιλία χρόνων. Ένας πίνακας ενός διάσημου ζωγράφου, υψηλής εμπορικής αξίας, αμφισβητούμενης όμως αισθητικής καθώς έχει ένα θεματάκι: είναι ολόλευκος, ούτε μία γραμμή δεν έχει χαραχτεί πάνω στην επιφάνειά του. Όταν, λοιπόν, ο ένας εκ των τριών φίλων, ο Σερζ, ξοδέψει ένα πολύ μεγάλο ποσό για να κάνει τον πίνακα δικό του, παλιά απωθημένα και παράπονα θα βγουν στην επιφάνεια, κλονίζοντας τις μεταξύ τους σχέσεις.
Το έργο της Γιασμίνας Ρεζά, είναι μια κωμωδία έξοχα θεατρική. Σε περιορισμένο χώρο τρεις ηθοποιοί λογομαχούν για θέματα ευαίσθητα και αμφιλεγόμενα. Για το τι είναι τέχνη και πως κοστολογείται. Για το πως μπορεί κανείς να κορνιζάρει ένα λευκό καμβά, ξοδεύοντας λεφτά που άλλοι δεν τα βγάζουν εργαζόμενοι χρόνια. Αλλά η τέχνη είναι μονό η αφορμή. Μέσα από την διαφωνία των τριών φίλων για το αν έπραξε σωστά ο Σερζ αγοράζοντας τον πίνακα, πυροδοτούνται ερωτήματα για την ίδια την φιλία, για το πώς οι άνθρωποι επιλέγουμε με τρόπο συμβατικό να αναπτύσσουμε τις σχέσεις μας, για το πώς η έλλειψη ειλικρίνειας αποδεικνύεται η κόλλα που ενώνει τους ανθρώπους, και πώς όταν πέσουν οι μάσκες εύκολα αναθεωρούμε αυτούς που πριν λίγο θεωρούσαμε δεδομένους.
Ο κίνδυνος με το «Art», είναι το πόσο καλογραμμένο είναι. Με τις ατάκες που προσφέρει, τη θεατρική ευκολία του μεγάλου λευκού πίνακα και του θαυμασμού που αναιτιολόγητα προξενεί σε ορισμένου ελαφρώς ευκολόπιστους θεατές (εδώ θυμίζει και το γνωστό παραμύθι «Τα ρούχα του Βασιλιά»), και τις αντιθέσεις τριών χαρακτήρων πολύ διαφορετικών, είναι εύκολο να υποτιμήσει κανείς τις δυσκολίες απόδοσης του έργου.
Ο Θοδωρής Αθερίδης στον ρόλο τόσο σκηνοθέτη όσο και ηθοποιού διαβασμένος καλά, παραδίδοντας στο κοινό ένα έργο γρήγορο που δεν γίνεται να μην το λατρέψεις. Ο ίδιος ενώ σκηνοθετικά παίρνει άριστα, ερμηνευτικά από την τριάδα των ηθοποιών είναι ο λιγότερο αξιοπρόσεχτος, ίσως και εξεπίτηδες για να αναδειχτούν οι δύο φίλοι του Σερζ. Τόσο ο Γιώργος Πυρπασόπουλος όσο και ο Άλκης Κούρκουλος είναι σωστά καθοδηγημένοι από τον Αθερίδη. Από την μια ο Κούρκουλος, ο κυνικός ορθολογιστής φίλος, γεμίζει τη σκηνή και με τη φυσική του παρουσία όσο και με το παίξιμό του. Από την άλλη ο Πυρπασόπουλος, ως ο νευρικός ανασφαλής φίλος, που ζει πάντα κάτω από τα φουστάνια πρώτα της μάνας και μετά της συζύγου, είναι και ο χαρακτήρας με τις μεγαλύτερες διακυμάνσεις συναισθημάτων πάνω στη σκηνή. Τραβά τα βλέμματα με το έντονο υποκριτικό του ταπεραμέντο, χωρίς όμως να καταφεύγει σε υπερβολή, χωρίς να γίνεται ποτέ η παράσταση γκροτέσκο.
Στη διατήρηση των ισορροπιών, εκτός από την σκηνοθετική επίβλεψη του Αθερίδη, συμβάλλει τα μέγιστα η σκηνογραφική πινελιά της Μαρίας Φιλίππου, η οποία δημιουργώντας ένα ασπρόμαυρο φόντο, όπου κυριαρχούν πολύχρωμα συναισθήματα, αφήνει τους ηθοποιούς να γεμίσουν τη σκηνή με τους δικούς τους όρους. Ο δε άσπρος πίνακας βρίσκεται πάντοτε σε περίοπτη θέση, σύμβολο της μόδας, κάθε υποτιθέμενης καλλιτεχνικής καινοτομίας που για κάποιους είναι προϊόν μιας μεγαλοφυΐας και για άλλους το απόλυτο τίποτα.
Στο ασπρόμαυρο των σκηνικών μια ακόμη ευφυής επιλογή είναι οι ενδυματολογικές επιλογές του Άγι Παναγιώτου, καθώς τα χρώματα των κουστουμιών κινούνται σε γκρίζα παλέτα, δημιουργούν μια υπέροχη αισθητική αντίθεση και τονίζουν ακόμη περισσότερο το λευκό του πίνακα.
Αξιομνημόνευτοι τέλος είναι και οι φωτισμοί του Χρήστου Τζιόγκα. Εκείνος σοφά έχει επιλέξει να τονίζει άλλες φορές κάποιον από τους ηθοποιούς, άλλοτε πάλι τον πίνακα, δημιουργώντας ένα παιχνίδι εντυπώσεων, και υπογραμμίζοντας την ένταση των σκηνών.
Ενώ, το μικρό της σκηνής μάλιστα, δεν επέτρεπε την ύπαρξη πιο πλούσιο σκηνικού, η μικρή απόσταση του κοινού από τους ηθοποιούς και η συνδυασμένη λειτουργία των συντελεστών δημιουργούν μια πολύ έντονη θεατρική εμπειρία, και εξασφαλίζουν ότι μέχρι το τέλος της παράστασης σύσσωμο το κοινό θα γελά με την καρδιά του.
Γενικά το «Art», χωρίς να φτάσει ποτέ ιδιαίτερα υψηλούς θεατρικούς τόνους, χωρίς να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω στον θεατή, είναι μια κωμωδία με αισθητική, άποψη, ιδέες και καλούς ηθοποιούς οι οποίοι αν μην τι άλλο έχουν χημεία μεταξύ τους. Και κυρίως είναι παράσταση για να περάσει κανείς ένα πολύ όμορφο θεατρικό βράδυ.