Κριτική: «Γράμμα σ’ ένα παιδί», με τη Ζέτα Δούκα, σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση
Ο διάλογος που διαμηνύεται ανάμεσα σε μια μέλλουσα-υπό διαπραγμάτευση-μαμά και το αγέννητο παιδί της είναι ο κορμός του έργου. Πάνω εκεί χτίζεται μία σχέση όσο σουρεαλιστικό κι αν ακούγεται αυτό. Επιστρατεύονται επιχειρήματα. Η λογική η ίδια. Αλλά και η παρα-λογική του έξω από την κοιλιά κόσμου, όπως τον αντιλαμβάνεται η μητέρα μια μητέρα πλήρους ενσυναίσθησης κι εγνωσμένης αγωνίας για τον κόσμο που περιμένει το μωρό της.
Η Ζετα Δούκα στο μονόλογο από το συγκλονιστικό βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι, σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση, θέτει επί σκηνής όλα τα ερωτήματα που από χθες φαντάζουν πάλι τόσο επίμονα κι επιτακτικά τα οποία συνοψίζονται στο εξής ένα: που πάει αυτός ο κόσμος; Και γιατί να γεννιούνται παιδιά που ενδεχομενως θα τελειώσουν τη ζωή τους σε κάποιο πόλεμο;
Ένας υπόκωφος λυγμός απλώθηκε στην αίθουσα από δυο κύριες που κάθονταν δίπλα μου και σαν κύμα διαδόθηκε στην αίθουσα. Γιατί ο πόλεμος καθώς λέει ο Μπρέχτ δεν έχει νικητές. Να γεννιέσαι για να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς, να βασανίσεις ή να βασανιστείς η μόνη ήττα. Η μόνη σίγουρη ήττα!
Μια διαρκής ταλάντευση ανάμεσα στη φύση της γυναίκας και στη σκληρότητα του κόσμου που περιμένει κάθε έμβρυο που ο μόνος του θρίαμβος είναι μόνο κατά την παραμονή του στην κοιλιά. Μετά αρχίζει ο σκληρός κι αδυσώπητος κόσμος.
Το κείμενο θίγει όλα τα «θιγμενα». Τα δυο φύλα κι η συναμεταξυ τους σχέση κι η ισότητα αίτημα ήδη από το 1975 που γράφτηκε το βιβλίο.
Η Δούκα αλωνίζει τη σκηνή κι άλλοτε γίνεται μαχητική και διεκδικητική κι άλλοτε σπάει και λυγίζει από το βάρος του σύμπαντος κόσμου. Γίνεται η φωνή κάθε γυναίκας που δεν την ένιωσε ποτε κανείς κι έμεινε έρμαιο και καρυδότσουφλο μιας ανάλγητης κοινωνίας κι άλλοτε η φωνή του κάθε παιδιού που ξεχρεώνει τις ενοχές του κόσμου που διαδέχεται.
Μεγάλο χώρο καταλαμβάνει η αναφορά κι επίκληση στο συναίσθημα. Η σκλαβιά των συναισθημάτων κι ο χειρισμός που επιφέρουν σε πολλές των περιπτώσεων. Η Δούκα αναμετράται με τον εαυτό της αφού αυτό απαιτεί κάθε μονόλογος και βγαίνει νικήτρια και μας πείθει πως δεν είναι εύκολα τα όσα διαπραγματευόταν με το έμβρυο και τη σχέση αγαπομίσους μαζί του για ’70.
Σ’ αυτό έρχεται να προστεθεί κι ο ρόλος του Γιώργου Χριστιανάκη ο οποίος δεν επενδύει απλώς μουσικά αλλά φτιάχνει ηχοτοπία και ατμόσφαιρες για να αναπτυχθεί το story.
Η μετάβαση απ΄τη μία σκηνή στην άλλη επιτυγχάνεται ιδεωδώς και η κάθαρση συνοδεύεται από ένα ακορντεονίστικο κομμάτι που υπογραμμίζει ό,τι προηγήθηκε. Είναι σοκαριστικό κι ανησυχητικό πόσο μας αφορά ένα κείμενο που γεννήθηκε στα σέβεντις. Δείτε το!
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
