Κριτική: «Κάποιος να με προσέχει» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου

Παλλαϊκό και παντοτινό αίτημα ακούγεται αυτό το «κάποιος να με προσέχει». Και μηπως δεν είναι; Η νέα παραγωγή του θεάτρου Αυλαία έχει όλα τα φόντα και τα προσόντα να γίνει επιτυχία κι αν κρίνω από τις πρόσθετες καρέκλες που επιστρατεύτηκαν την τρίτη μέρα της παράστασης μάλλον την έχει ήδη εξασφαλίσει.

Θα περιμένε κανείς μετά απο τόσους αιώνες παραμονής πάνω στο φλοιό της γης ο άνθρωπος όχι να έχει συνετιστεί διότι αυτό μάλλον είναι μια από τις συλλογικές μας ουτοπίες αλλά τουλάχιστον να έχει κατανοήσει το ματαιο της ύπαρξης του και με γνώμονα αυτό να κινείται και να απολαμβάνει τη βόλτα του στη γη. Αλλά όχι. Φυλακίζει και φυλακίζεται ως ανιδεος κι ανεπίδεκτος.

Το έργο πραγματεύεται την πικρή ιστορία τριών ανδρών σε μια φυλακή στο Λίβανο και τα διανοητικά παιχνίδια που επιστρατεύει η φύση τους (που είναι φύση όλων μας) προκειμένου να αντέξουν τις συνθήκες εγκλεισμού. Μοιάζει σαν κάτι γλυκόπικρα ανέκδοτα.

Ένας Αμερικανός, ένας Εγγλέζος κι ένας Ιρλανδός (Πήτερ Ραντλ, Δημήτρης Μάριζας, Αντίνοος Αλμπάνης) μοιράζονται το ίδιο κελί μοιράζονται τους φόβους και την αγωνία, καθώς μόνο ότι μοιράζεσαι δεν το φοβάσαι και το ελέγχεις καλύτερα. Βιώνουν ένα ιδιότυπο μοντέλο πολυσυντροφικοτητας. Κινούνται από τη συγγνώμη στην έπαρση θιγούν θέματ,  όπως η θρησκεία κι ο έρωτας (η στιγμή που ο ένας εκ των ηρώων απαγγέλει το «ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπη» από το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ το ποιμενικό ποίημα του Σολομώντα είναι ίσως η πιο διαυγής σκηνή στο έργο) η οικογένεια κι η φιλία χωρίς να καταφεύγουν στο εύκολο μελό.

Βιώνουν συγκρούσεις επαναλαμβανόμενες αναζητούν την αληθινή εκδοχή της ειρήνης που δεν είναι παρά το να ξαπλώνεις στο πλάι μιας γυναίκας που κοιμάται όπως λέει εις εκ των ηρώων μέχρι έναν αγώνα τέννις γυναικών αναβιώνουν για να καταλήξουν να πετύχουν την τέλεια συναναστροφή. Μηχανεύονται τρόπους που πονάει το μυαλό για να αναμετρηθούν με τον πόνο του μυαλού και να κοιτάξουν εν τέλει τη μοίρα κατάματα και να την αψηφίσουν.

Οι ηθοποιοί αρκούντως κραδασμικοί και σε φόρμα τα σώματα τους σ’ ένα συνεχή ακούραστο διάλογο, ενώ κι οι μουσικές γέφυρες μεταξύ των σκηνών τις οποίες έχει επιμεληθεί η μεταφράστρια και σκηνοθέτρια της παράστασης Αθανασία Καταγιαννοπούλου εξαιρετικές μία προς μία. Ο αποχωρισμός στο τέλος είναι η των τοιούτων παθημάτων κάθαρση, όπως ακριβώς προέβλεπε ο ορισμός της αρχαίας τραγωδίας.

Εξαιρετική παράσταση, μετρημένες στο ζύγι ερμηνείες, λιτή κατανοητή κι όχι υπερφίαλη σκηνοθεσία. Με λίγα λόγια, κάπως έτσι φτιάχνεις μια αρμονία. Μην τους χάσετε!

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.