Κριτική: «Νιζίνσκι – Η προφητεία της φωτιάς», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου
Λίγο μετά τις 11 χθες βράδυ κι αφού έχουμε βγει απ’ το κατάμεστο Θέατρο Αριστοτέλειον κι ο υποφωτισμένος πύργος ρίχνει τη σκιά του πάνω μας (λες και δε μας έφτανε η δικιά μας) ένας φίλος, που μαζί στην πρώτη σειρά ζήσαμε την εμπειρία της χθεσινής παράστασης, μου είπε αυθορμήτως πως η καθημερινότητα μπορεί να συνθλίψει τις ιδιοφυΐες. Κι είναι δυστυχώς αληθες. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας κατά Ελύτη, δεν αντέχει τις ιδιοφυΐες ή δεν τον αντέχουν αυτες. Όπως στην περίπτωση του πιο διάσημου Ρώσου χορευτή Νιζινσκι που λέγεται οτι εκτελούσε άλματα που φαινομενικά αψηφούσαν τη βαρύτητα.
Πόσος πόνος κι οδύνη ενίοτε και σχιζοφρένεια, όπως στην περίπτωση του χορευτή κρύβεται πίσω από την τέχνη αδυνατούμε συχνά να συλλάβουμε, γιατί πάνω της εναποθέτουμε συχνά το ασήκωτο βάρος να νοηματοδοτήσει τη μικρή ζωή μας.
Ο Δημήτρης Λάλος έστησε μια έξυπνη παράσταση με σκηνική οικονομία κι οι ηθοποιοί του έφεραν σε πέρας μια ζόρικη ιστορία που ήταν να αφηγηθεί αυτο ακριβώς, το ζόρι του προσωπικού δράματος του Νιζίνσκι. Ο χορευτής στην περίπτωση του συγκεκριμένου ήρωα ήταν ένας ονειρευτής, γιατί και πως να χαρακτηρίσεις έναν χορευτή που έμαθε να ίπταται και να γίνει θρύλος γι’ αυτό;
Ο σκηνοθέτης εισάγοντας μια νέα φόρμα πριν την έναρξη του έργου ανεβαίνει στη σκηνή και δίνει οδηγίες στους ναυτιλομένους, εν προκειμένω εμάς. Μας ενημερώνει τους αδαείς πως η πρώτη φορά που επήλθε συσκότιση στο θέατρο ήταν το 1830 με σκοπό και την εκπαίδευση του κοινού να παραμένει κάπως σιωπηλό και προσηλωμένο στα τεκταινόμενα της σκηνής. Μας προϊδεάζει πως έχει έναν ερευνητικό χαρακτήρα ό,τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε κι ενδεχομενως εμπεριέχει και λάθη με τον ίδιο τρόπο που η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έχει ιδέα που θα καταλήξει και τι θα φέρει στο φως.
Μεταφερόμαστε στο σανατόριο όπου θεραπεύεται ο σχιζοφρενής χορευτής που τελικά δε θα γιατρευτεί ποτέ αλλά έχει τη σπάνια τύχη να τον κουράρει ως το τέλος η συμβία του. Ο διάλογος του με το γιατρό πυροδοτεί όλο το έργο. «Πότε φύγατε και νιώσατε ότι δεν επιστρέψατε ποτέ;», ρωτά ο γιατρός. «Όταν στριμώχτηκα», απαντά αυτός. Λίγο μετά εξαγριώνεται και του δίνει άλλη μια επεξήγηση τον βεβαιώνει πως από τους τρελούς μαθαίνουν οι γιατροί και χωρίς αυτούς δεν είναι τίποτα.
Ανατρεπτικός καλλιτέχνης με τη φήμη του να έχει φτάσει παντού παρά την ανυπαρξία οποιασδήποτε καταγραφής της παρουσίας του πλην φωτογραφιών, προκλητικός σε σημείο να επεμβαίνει η αστυνομία μερικές φορές, η σχέση του με τον Ντιαγκίλεφ, ο Τσάρλυ Τσάπλιν που δήλωνε γοητευμένος από την περσόνα του και που όταν τον έβλεπε να χορεύει έλεγε πως βλέπει το Θεό, η νοσταλγία του για τη Ρωσία, οι δηλώσεις του πως χόρευε την αποχώρηση του ενώ χόρευε την τελειότητα… αυτά κι άλλα τόσα τον καθιστούν ένα μυθικό πρόσωπο με τόσο ταλαίπωρο βίο όμως!
Ο Αντίνοος Αλμπάνης αναδείχτηκε στον μπιγκ σταρ της παραστασης και το έξυπνο ενσταντένε του διαλείμματος με τους πιο τολμηρούς του κοινού να ανεβοκατεβαίνουν στη σκηνή να φωτογραφηθούν μαζί του δεν κατάλαβα αν ήταν ένα ειρωνικό σχόλιο ή απλώς μια συγκατάβαση στα trends της νέας εποχής που θέλουν τις selfie να σαρώνουν και τα ταγκ και χασταγκ #όμορφες_στιγμές_στο_θέατρο να παίρνουν τηρουμένων των αναλογιών φωτιά. Τον πόνεσε τον ήρωα του και τον ενδύθηκε.
Εξίσου καλοί αποδείχτηκαν και οι υπόλοιποι του θιάσου (Κρίστελ Καπερώνη, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Γιάννης Κατσιμίχας, Νίκος Χορταριάς), που πλαισίωσαν τον πρωταγωνιστή κι εν γενει μια παράσταση ειδωμένη μ’ ένα βλέμμα περιπαικτικό κι εύστοχο. Από μένα είναι ναι.
Τέλος, να προσθέσω πως ο ήρωας δε συνήλθε ποτέ ίσως γιατί τελικά δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι ήρωες κι αν υπάρχουν δεν μπορείς εύκολα να ταυτιστείς μαζί του και πως η παράσταση παίζει πάλι απόψε (19/02, ώρα 21:00) στο Θέατρο Αριστοτέλειον – καθώς και στην Αθήνα, στο Tempus Verum.
Info: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 στο Tempus Verum – Εν Αθήναις (Ιάκχου 19, Γκάζι). Εισιτήρια στη viva.gr.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
