Κριτική: «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα
Αναγνωρίζεται μία συνθήκη στο θέατρο κατά την οποία το έργο καλείται να ανταποκριθεί στο χρονικό και χωρικό όριο της πραγματικότητας. Υπάρχουν έργα που υπερβαίνουν το εν λόγω όριο και καταλήγουν στην υπερβολή και τη ματαίωση των προσδοκιών. Άλλα έργα δεν κατορθώνουν παρά να λειτουργήσουν ως απομιμήσεις προθέσεων, οδηγώντας το αποτέλεσμα στην άρνηση. Τέλος, κατά καιρούς αναδύονται στην καλλιτεχνική σκηνή έργα που χαρακτηρίζονται από αρχιτεκτονική δομή, ποιοτική μεταφορά νοημάτων και διακριτών χαρακτήρων αυτόνομης όψης, αλλά καθολικής ενσυναίσθησης.
Το θεατρικό έργο τού Τάσου Ιορδανίδη με τίτλο «Θέλω να σου κρατάω το χέρι», σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα, ανήκει στην τρίτη αυτή ιδιαίτερη περίπτωση. Περιστρέφεται γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις και τις κατηγοριοποιήσεις σε κοινωνικό/συλλογικό και ατομικό επίπεδο, οι τεχνικές προδιαγραφές τού οποίου συνδέονται ολοκληρωτικά με την στοχευμένη απάντηση στο παρόν των εξελίξεων. Ένα «παράνομο» ζευγάρι, δύο γάμοι σε κρίση, κι ένα ερωτικό σύμπλεγμα σε παρακμιακό ξενοδοχείο ημι-διαμονής.
Η Θάλεια Ματίκα περιγράφει μία γυναίκα σε μόνιμη σύγκρουση με τον εαυτό της και τον σύζυγό της. Ο Τάσος Ιορδανίδης, απ’ πλευρά του, αδιάφορα στην αρχή, περισσότερο επιφανειακά, ξεδιπλώνει σταδιακά πτυχές καταπίεσης και περιορισμού τούς οποίους υφίσταται με τη σύζυγό του, σε έναν γάμο υπό κατάρρευση. Ανάμεσά τους αποκαλύπτονται σκηνές τής ανθρώπινης συμβίωσης (γιατί το έργο επενδύει στην καθολικότητα της θεματικής και της προέκτασης των νοημάτων σε χρόνο ενεστώτα), σκηνές προσαρμοσμένες στη φυσικότητα της σχέσης δύο συμβαλλόμενων μερών με υποκειμενική αφοσίωση του ενός στο άλλο, δίχως να παρακάμπτεται η ψυχογραφική ανάλυση των ηρώων. Μόνο που ο ψυχαναλυτής δεν εντοπίζεται στο πρόσωπο ενός τρίτου, αλλά στην εξομολόγηση των στενών ισορροπιών μεταξύ των δύο. Ο ένας λειτουργεί ως πεδίο αναφοράς για τον άλλο και ταυτόχρονα γεφυρώνουν καταστάσεις με κοινό παρονομαστή κάθε φορά.
Μία συμφωνία μεταξύ τους για αλήθεια, στον ερωτικό δεσμό που αναπτύσσουν, καταλήγει σε αντιστοιχία ολικής γνώσης των συνθετικών εκείνων στοιχείων που αποτελούν τα θεμέλια στους δικούς τους γάμους, και κατ’ επέκταση στις ζωές των θεατών. Διότι, όπως προαναφέραμε, η θεματική τού έργου, μολονότι όχι πρωτότυπη, επιβάλλεται με τρόπο μοναδικό ως προς την αισθητική της αξία και την διαπραγμάτευση ζητημάτων στα οποία το ενδιαφέρον επενδύεται μέσα από την ανάδειξη των λεπτών ισορροπιών και των αλληλοσυμπληρώσεων. Με τον τρόπο αυτό, ο συγγραφέας τού έργου επιχειρεί να αποδομήσει βήμα προς βήμα στεγανά τού δημόσιου αφηγηματικού ιδεολογήματος όσον αφορά τις σχέσεις και τις ιεραρχίες των δύο φύλων στην κοινωνική ταυτότητα. Περιεργάζεται με τρόπο άμεσο και δεικτικό τα όρια του ενός και του άλλου, ενώ μεταφέρει με χαρακτηριστική άνεση τις στιγμές εκείνες στις οποίες ο εξωτερικός περιορισμός οδηγεί το άτομο στον αυτοπεριορισμό. Αυτή η αντίθεση εμφανίζεται με θεματικό άξονα τη σύγκρουση ρόλων και ιδιοτήτων (βλ. το δίπολο άνδρας-γυναίκα) στα πλαίσια χιούμορ και αυτοσαρκασμού, δίχως να υπονομεύει στην ευθύνη του ομιλητή ως προς το αποτέλεσμα των προσωπικών του επιλογών και θέσεων. Δεν πρόκειται για ρομαντικής υφής έργο, αλλά βαθιά ουσιαστικό και τολμηρό ως προς την ανατομία χαρακτήρων και κοινωνικών συμβάσεων, τα οποία συνδιαλέγονται με εναλλαγές προτεραιοτήτων και αποκαλυπτική χροιά.
Αξίζει να προσεχτεί ιδιαίτερα η σκηνική παρουσία των δύο ηθοποιών. Πέραν του επιβεβαιωμένου γεγονότος που αφορά τη μεταξύ τους χημεία, η Θάλεια Ματίκα οργανώνει το θεατρικό σανίδι με την εικόνα ενός ξενοδοχείου ερωτικών προδιαγραφών και στοχευμένες μορφοποιήσεις, οι οποίες συνάδουν όχι απλά με την κοινωνική συνθήκη επαφής των δύο μερών, αλλά διαμορφώνουν την κατάλληλη θέαση για την ψυχολογική έκθεση των ηρώων. Πράγματι, τόσο η ίδια, όσο και ο Τάσος Ιορδανίδης, διακρίνονται για το ευμετάβλητο των στιγμών στις οποίες οι εσωτερικευμένες περιστάσεις αποκτούν σάρκα και οστά στην κορύφωση των ψυχολογικών εκτάσεων. Με άνεση και ενορχηστρωμένη λεπτομέρεια στις κινήσεις, ομοιότητα (όχι ομοιομορφία) στις εκφραστικές απαιτήσεις και ένταση ζηλευτή, η Θάλεια Ματίκα λειτουργεί στην αυτονομία τού ρόλου ως πυλώνας μίας προσωπικότητας ολοκληρωμένης και συνάμα δοτικής στις στιγμές κατά τις οποίες η συναισθηματική φόρτιση είναι γεμάτη αινίγματα. Από κοντά ο Τάσος Ιορδανίδης με υποκριτική μαεστρία σταθερά, από σκηνή σε σκηνή, συγκροτεί τα ιδιαίτερα στοιχεία τού χαρακτήρα τον οποίο υποδύεται, με κορύφωση τις σκηνές στις οποίες απομαγεύει τη συνείδηση των θεατών, όντας ενταγμένος στην ψυχολογική φόρτιση των αποκαλύψεων. Οι ενδυματολογικές επιλογές τής Σκηνικά- Ηλένιας Δουλαδήρη προσέδωσαν υπεραξία στο σύνολο του έργου, με την ανέλπιστη ανατροπή, όπως και οι επιλογές των φωτισμών της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη.
Με τον κίνδυνο να φανώ υπερβολικός υπογραμμίζω το εξής: Το συγκεκριμένο έργο, πλήρες από κάθε άποψη, θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές θεάτρου τής χώρας.
Info: Δεύτερος χρόνος – Παραστάσεις: Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 21.00 & Κυριακή: 19.00 Τιμές εισιτηρίων: 16 ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (φοιτητικό, εκπαιδευτικών, άνω των 65), 8 ευρώ (ανέργων) – Σε περίπτωση sold out επικοινωνήστε με το θέατρο για ενδεχόμενες ακυρώσεις
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
