Κριτική: «Το καινούργιο παιδί» / Η Κάτια Δανδουλάκη σ’ ένα μονόλογο ζωής

«Το καινούργιο παιδί» είναι η ιστορίας μιας γυναίκας που γεννήθηκε το 1950. Της Δάφνης. Η Δάφνη δεν έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που να την διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Η Δάφνη είναι μια γυναίκα της γενιάς μας. Είναι μια από μας. Και από μια μεριά, η Δάφνη είμαστε εμείς. Εμείς που νοιώσαμε τον εαυτό μας στην μεταπολίτευση. Που επαναστατήσαμε (έστω και στη φαντασία μας) ενάντια στο κατεστημένο, στην οικογένεια μας, στον παραδοσιακό τρόπο ζωής και αργότερα στήσαμε τα δικά μας σπίτια με μοντέρνο τρόπο και με πολύ παλιά υλικά. Εμείς που ονειρευτήκαμε την εξέγερση στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και στηρίξαμε την κατανάλωση στα ρεστοράν με σεφ και γαλλικά κρασιά.

Από τον Μάο Τσε Τουνγκ μέχρι τον Τζόρτζιο Αρμάνι η Δάφνη ακολουθεί τη γενιά της στην άνοδο, την ευμάρεια και την άνεση του ’90 και του ’00 και στη συνέχεια γκρεμίζεται μαζί της στην οικονομική κρίση του ’10. Αλλά συνεχίζει. Το καινούργιο παιδί είναι η δύναμη της να ξεπερνά ό,τι έγινε και να τραβάει τον δρόμο της προς τα μπρος. Εκεί που την καλεί η ζωή και οι πιο βαθιές πρωταρχικές της δυνάμεις. Γιατί μέσα απ’  όλες αυτές τις απώλειες αναδύθηκε μια καινούργια Δάφνη. Χρειάστηκε να χάσει μια ζωή αλλά τώρα πια ξέρει ακριβώς πως να αγαπάει.

Η παράσταση είναι ένας μονόλογος της Δάφνης, την οποία υποδύεται η Κάτια Δανδουλάκη, που αφηγείται περιστατικό που όλοι με τον ένα η τον άλλο τρόπο έχουμε ζήσει.  Ο συντηρητικός μπαμπάς, η μαμά που διαβάζει ακόμα και τη σκέψη της κόρης της, οι έρωτες, οι γάμοι, οι προδοσίες, οι γέννες, τα παιδιά που δεν μπορεί κανείς να καταλάβει, ο χρόνος που κυλάει αδυσώπητα, τα μπότοξ και οι απώλειες.

Η ζωή όπως ξετυλίγεται -άλλοτε σαν δράμα, άλλοτε σαν κομεντί κι άλλοτε σαν φάρσα ενταγμένη μέσα σε ένα  τόσο κινηματογραφικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, που είναι σίγουρο ότι ο θεατής φεύγοντας θα έχει την αίσθηση ότι είδε μια  κινηματογραφική υπερπαραγωγή.

Είναι η μοναδική ίσως φορά που παρακολουθώ την Κάτια Δανδουλάκη να βρίσκεται μόνη της επί σκηνής και μάλιστα σε μονόλογο. Μεγάλο ρίσκο για έναν ηθοποιό να μιλάει και προσπαθεί για 90 λεπτά να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. 

Κι όμως, η Κάτια Δανδουλάκη τολμά και τα καταφέρνει. Με την εμπειρία που την διακατέχει όλα αυτά τα χρόνια στο θεατρικό σανίδι, μέσα σ’ ένα λιτό σκηνικό, κινείται χωρίς επιτήδευση πάνω στη σκηνή και γεμίζει την ψυχή σου συναίσθημα. Αφήνεται ελεύθερη, σαν αερικό, σε σώμα κι έκφραση και ερμηνεύει. Τη βλέπεις να γελά, να πονά, να κλαίει, να αισθάνεται. Από την πρώτη στιγμή που ανεβαίνει στη σκηνή δημιουργεί μία οικειότητα στο κοινό. Σε αυτό βέβαια, οφείλεται και η αριστοτεχνική σκηνοθεσία ενός ταλαντούχου κι επιτυχημένου διδύμου όπως οι Ρέππας-Παπαθανασίου. 

Γενικά, η Κάτια Δανδουλάκη κερδίζει το στοίχημα με το κοινό κι ανεβάζει έναν μονόλογο ζωής. Μέσα από τα όσα θίγει, περνάει μηνύματα αλλά κάνει κι ένα «τσίγκλισμα» στις ψυχές μας και στα μυαλά μας. Κοινώς στις ζωές μας…

Το κλίμα του έργου είναι άλλοτε συγκινησιακό χάρη στην εκλεπτυσμένη μουσική του Αντώνη Παπακωσταντίνου, το σχεδιασμό φωτισμών του Αλέκου Αθανασίου, τα κοστούμια της Έβελιν Σιούπη κι άλλοτε πιο κωμικό, δείχνοντας και τις δύο πλευρές που έχει η ζωή. 

Φεύγοντας από το θέατρο, κατάλαβα ότι δεν θέλει πολλά κάποιος για να παίξει καλά έναν ρόλο και να κερδίσει ένα κομμάτι της ψυχής σου. Αρκεί μία σκηνή, μπόλικο ταλέντο και να δίνεις την ψυχή σου. Και η Δανδουλάκη το έκανε. Και αξίζει το βαθύ και σπουδαίο χειροκρότημα όλων μας. Γιατί η πορεία της και το ήθος της όλα αυτά τα χρόνια αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τις νέες γενιές! 

Info: «Το καινούργιο παιδί», κάθε Τετάρτη 19:30, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00 και Κυριακή 19:30 στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη (Διεύθυνση: Αγίου Μελετίου 61, Αθήνα / 2108640414)