Κριτική / «Ζητείται Ψεύτης» στο θέατρο Παλλάς: Ο ψευτοθόδωρος και αδυναμίες επί σκηνής
Σε μια από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς, το «Ζητείται Ψεύτης» στο θέατρο Παλλάς, το Tetragwno.gr βρέθηκε στην πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή! Δίπλα από τα φλας των φωτογράφων και τις λαμπερές εμφανίσεις πολλών διάσημων από τον χώρο του θεάματος, σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας για όσα είδαμε.
Το έργο
Το «Ζητείται Ψεύτης» αποτελεί μια από τις μεγάλες εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες του Δημήτρη Ψαθά. Θεατρικό έργο στην αρχή και κινηματογραφική ταινία στην συνέχεια, η οποία μάλιστα κατατάσσεται χρονικά (1961) στην συχνά καλούμενη «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου, καυτηριάζει με τρόπο κωμικό τους λαοπλάνους πολιτικούς της εποχής, που για να εκλεγούν υπόσχονταν τα πάντα και όταν εν τέλει εκλέγονταν σαν να πάθαινε κάτι το μνημονικό τους (σας θυμίζει τίποτα). Πρωταγωνιστής μας είναι ο ψευτοθόδωρος, ένας απλός αμόρφωτος άνθρωπος ο οποίος όμως κατέχει τα θεία δώρα της ευγλωττίας και της ψευτιάς. Οπλισμένος με αυτά, μέσα από συμπτώσεις θα βρεθεί στην δούλεψη του βουλευτή Θεόφιλου Φερέκη, και επιστρατεύοντας κάθε λογής δικαιολογία, θα προσπαθήσει να κρατήσει ικανοποιημένους τους ψηφοφόρους του τελευταίου, με αναπάντεχες επιπτώσεις ωστόσο.
Η παράσταση
Στο ευρύχωρο και αριστοκρατικό Παλλάς, ο Πέτρος Ζούλιας ανέβασε την δική του εκδοχή του γνωστού έργου, αλλά με νέο αέρα, με διαφορά πιο μουσικοχορευτικό, όπως μαρτυρά και η παρουσία της Αποστολίας Ζώη στη σκηνή. Αυτό που πρώτο έκλεψε θετικές εντυπώσεις δεν είναι άλλο από το σκηνικό. Είναι πρόδηλο ότι σεβαστό κομμάτι του προϋπολογισμού αφοσιώθηκε στο κομμάτι της σκηνογραφίας, με μηχανισμούς που εκμεταλλευόμενοι τις τεχνικές δυνατότητες της σκηνής αλλάζουν σε δευτερόλεπτα τον χώρο που διαδραματίζονταν οι πράξεις και βοηθούσαν τον θεατή να ταξιδέψει νοερά δεκαετίες πίσω, εκεί στην λήξη του σκληρού εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι όμως το κόστος που εξηγεί την ομορφιά των σκηνικών αλλά η δεξιοτεχνία της σκηνογράφου Μαίρης Τσαγκάρη, που έχει όραμα, μεράκι, και μπόλικο ταλέντο και ανεβάζει επίπεδα το έργο με την δουλειά της.
Από την άλλη, μετά το φαίνεσθαι έρχεται το ακούειν. Η μουσική του Γιώργου Ζαχαρίου και η καθοδήγηση του Άκη Δείξιμου, βοηθούν το έργο να ανεβάσει στροφές και να κυλήσει γρήγορα η πλοκή. Με τραγούδια γνωστά, από πασίγνωστα ρεμπέτικα μέχρι πιο σύγχρονα, με στροφές να δένουν τις σκηνές μεταξύ τους, και με στίχους πετυχημένους που επικουρούν τους διαλόγους, με τον θίασο επίσης ορεξάτο και συγχρονισμένο, τέλος δε με τις χορογραφίες του Φώτη Διαμαντόπουλου να είναι πρωτότυπες, απόλυτα ταιριαστές με τα τραγούδια η επιλογή του κυρίου Ζούλια αποδεικνύεται σοφή. Το στοιχείο της μουσικής είναι που κάνει την παράσταση να ξεχωρίζει, και αποτελεί από μόνο της κίνητρο για να πάει κανείς στο έργο, και ας μην πρόκειται για μιούζικαλ, παρά για μια καθαρή κωμωδία παρεξηγήσεων.
Οι ερμηνευτές
Το πιο αδύναμο σημείο της παράστασης κρύβεται σχεδόν παράδοξα στους ερμηνευτές της. Ο Αλέξης Γεωργούλης, ο ψευτοθόδωρος του έργου μας, σέβεται την κληρονομιά του Ηλιόπουλου, σοφά δεν προσπαθεί να τον μιμηθεί, ερμηνεύει δυναμικά, δεν πείθει όμως. Δεν είναι ο ψεύτης αμόρφωτος φουκαράς του έργου μας, είναι ένας γοητευτικός Γεωργούλης που δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα δεσμά της προσωπικότητάς του. Το ίδιο θα μπορούσε κανείς να πει για την Ναταλία Δραγούμη– η ερμηνεία της ως Τζένη δεν έχει την σπιρτάδα και την καπατσοσύνη της ηρωίδας της. Ενώ έχει το ερμηνευτικό εύρος για να στηρίξει τον ρόλο, αυτή η σπίθα λείπει όταν είναι πάνω στο σανίδι.
Στον αντίποδα βρίσκεται ο Γιώργος Παρτσαλάκης ο οποίος δικαίως καταχειροκροτήθηκε στο τέλος της παράστασης. Με την εμπειρία του στο θεατρικό σανίδι, σαρώνει σαν βουλευτής Φερέκης και κάνει άπαντες να γελάσουν με την καρδιά τους για τα παθήματα του πολιτικάντη. Κοντά του στέκεται και ο Αργύρη Αγγέλου ως ο πονηρός Άγης- δεν είναι εξάλλου ρόλος που επιτρέπει υποκριτικά κρεσέντα- ο οποίος ερμηνεύει λιτά, ποτέ όμως άνευρα.
Όσο δε για την Αποστολία Ζώη, έχει τσαχπινιά, έχει ομορφιά, δεν έχει όμως θεατρική εμπειρία μεγάλη και αυτό δεν κρύβεται. Επειδή όμως είναι ακριβώς και η κύρια τραγουδίστρια στο έργο, αφού αυτός είναι ο ρόλος της ως Κίτσα Πιπίτσα, η διανομή αυτή αποδεικνύεται έξυπνη επιλογή, και δεν βλάπτει συνολικά το έργο.
Ενώ πρέπει να αποδοθούν τα δέοντα και στους υπόλοιπους ηθοποιούς, οι οποίοι με τους δικούς του πιο μικρούς ρόλους αλλά με πολύ καλό συντονισμό στα μουσικά τμήματα, και γέλιο χαρίζουν και ευχαρίστηση για τις όμορφες εκτελέσεις των τραγουδιών.
Συνολική αποτίμηση
Το «Ζητείται Ψεύτης» είναι μια παράσταση που εν μέρει τουλάχιστον δικαιολογεί την προσοχή και την προσοχή που έχει συγκεντρώσει επάνω της. Με υψηλή ποιότητα συντελεστών και προδιαγραφών, με γνωστά ονόματα του ελληνικού θεάτρου και τραγουδιού στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι μια παράσταση που βλέπεται με ευχαρίστηση και μάλιστα χωρίς να κοιτάξει στιγμή κανείς το ρολόι του- μεγάλο πράγμα αυτό. Και αν δεν ξεπερνά κάποια κλίμακα στην προσωπική μου αξιολόγηση αυτό οφείλεται στην κατ’ εμέ εν μέρει ατυχή, διανομή των ρόλων. Να πάτε όμως και μακάρι να με διαψεύσετε !!
Info: Διαμόρφωση προγράμματος από 30 Μαρτίου 2019 Πέμπτη – 21:00, Παρασκευή – 21:00, Σάββατο – 18:00 / 21:00, Κυριακή – 19:00 (Βουκουρεστίου 5, 2103213100)