Πολλές φορές θα ακούσετε την έκφρασή πως το θέατρο είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και για να ανέβει ένα έργο είναι πολλοί εκείνοι που δίνουν, στην κυριολεξία, κάτι από την ψυχή τους. Και έτσι, ακριβώς είναι. Μέχρι να φτάσει μια παράσταση στους θεατές έχουν προηγηθεί πολλές ώρες δουλειάς. Συνήθως, όταν θέλουμε ένα δούμε ένα έργο η πρώτη ερώτηση που κάνουμε είναι ποιος παίζει; Και η απάντηση έρχεται με τα ονόματα των ηθοποιών που ερμηνεύουν τους πρώτους ρόλους. Άλλοι, εντελώς, εσφαλμένα θεωρούν πως οι β’ ρόλοι, είτε στο θέατρο είτε στον κινηματογράφο λέγονται έτσι, γιατί έχουν μικρότερη αξία ή ακόμα χειρότερα προσδιορίζουν την αξία του καλλιτέχνη. Αυτό είναι, απολύτως, αναληθές.
Οι β’ ρόλοι ονομάστηκαν έτσι γιατί δραματουργικά και σεναριακά λειτουργούν υποστηρικτικά για τους λεγόμενους πρώτους ρόλους και το ίδιο το κείμενο. Όχι, για να τους υπηρετούν, αλλά για να επέρχεται η απαραίτητη σκηνική και θεατρική οικονομία. Δεν είναι λίγες οι φορές, μάλιστα, που ένας δεύτερος ρόλος κλέβει τις εντυπώσεις. Αν και σε μια καλοκουρδισμένη παραγωγή το αποτέλεσμα είναι τόσο συμπυκνωμένο που κανείς δεν μπορεί να κριθεί αυτόνομα. Αντιθέτως, μια καλή δουλειά στρώνει το έδαφος για όλους τους συντελεστές έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.
Ρούλα Πατεράκη / Πόλεμος και Ειρήνη του Λέοντος Τολστόι
σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη
Η Ρούλα Πατεράκη σε διπλή ανάθεση ερμηνεύει την Σοφία Τολστόι, που μαζί με τον σύζυγο της Λέων Τολστόι (Κώστας Καζάκος) εισάγουν τον θεατή στην φιλοσοφία του έργου. Παράλληλα, ερμηνεύει και την Άννα Πάβλοβνα. Ο τρόπος που η ηθοποιός «μπαινοβγαίνει» από την μια κατάσταση στην άλλη είναι συγκλονιστική. Ως Σοφία Τολστόι είναι αφηγηματική και με ένα άμεσο, μεστό τρόπο δίνει χρόνο στους θεατές να μπουν στο κλίμα του έργου και ως Άννα Πάβλοβνα είναι ονειρική. Όλη η παρεμβατική διάθεση ενός χαρακτήρα που ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και άρνησης της ίδιας της αλήθειας παίρνει σάρκα και οστά από την κ. Πατεράκη.
Στέλιος Ιακωβίδης / Ρινόκερος του Ευγένιου Ιονέσκο
σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα
Με έναν πολύ καθαρό λόγο ο Ιακωβίδης υποδύεται τον Ζαν, τον μοναδικό φίλο του Μπερανζέ. Χωρίς καμία υπερβολή και με όμορφη σκηνική παρουσία, ο ηθοποιός καταφέρνει να αποδώσει όλο το γκροτέσκο του χαρακτήρα. Η χημεία που αναπτύσσει με τον εξαιρετικό Άρη Σερβετάλη δημιουργεί απολαυστικούς διαλόγους η δε σκηνή της μεταμόρφωσης του είναι επική.
Αμαλία Νίνου / Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου
Ένα από του σημαντικότερους β΄ γυναικείους ρόλους του παγκόσμιου, κλασικού ρεπερτορίου ερμηνεύει η Αμαλία Νίνου και ο λόγος, φυσικά, για την Οφηλία. Η όλη φυσιογνωμία της ηθοποιού ταιριάζει γάντι με τον λυρισμό του χαρακτήρα. Η έφηβη, ερωτευμένη Οφηλία, ως το μόνο, ίσως, αθώο πρόσωπο του έργου βρίσκει την φρεσκάδα της ηθοποιού όπου με μια ανεπιτήδευτη παρουσία δηλώνει παρούσα σε μια συγκλονιστική παράσταση.
Αντώνης Γκρίτσης / Το καινούριο σπίτι του Κάρλο Γκολντόνι
σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη
Και μόνο που βλέπεις την παρουσία του Αντώνη Γκρίτση στην σκηνή να είναι ντυμένος ως άλλος Έλβις Πρίσλευ και να προσπαθεί να αποφύγει το εγκεφαλικό που του προκαλούν οι άλογες απαιτήσεις του Ντένη Μακρή είναι αρκετό. Φυσικά, και μιλάμε για τον ρόλο του Σγκουάλντο, του δύστυχου διακοσμητή που έχει φεσωθεί από τον απένταρου Ατζολέτο. Ευφυέστατος, ατακαδόρος ο Γκρίτσης είναι σκέτη απόλαυση.
Σύρμω Κεκέ / Τρεις αδερφές του Άντον Τσέχωφ
σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά
Ο ρόλος της Ναταλίας είναι αυτός που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιδιοσυγκρασία των τριών αδερφών. Η Σύρμω Κεκέ με την αφοπλιστική της ερμηνεία κατάφερε να δώσει μια νότα ρεαλισμού στο Τσεχωφικό σύμπαν όπου επικρατεί η ονειροπόληση και το προσδοκώμενο. Τόσο η φωνή της όσο και η σκηνική της παρουσία «κούμπωσαν» σε μια Ναταλία που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.
Μίνως Θεοχάρης / Chicago των Μπομπ Φόσε και Φρεντ Εμπ
σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα
Ο κ. Σελοφαν, ο απαρατήρητος, άφαντος και αόρατος σύζυγος της Ρόξι Χαρτ. Πως κατάφερε ένας τόσο πληθωρικός ηθοποιός όπως ο Θεοχάρης που από μόνος του έχει ένα ερμηνευτικό εκτόπισμα που δεν περνάει καθόλου απαρατήρητο να αποδώσει τον μίζερο και συγκαταβατικό ανθρωπάκο μόνο εκείνος το ξέρει. Κατάφερε παίζοντας έναν β΄ρόλο να κλέψει τις εντυπώσεις. Οι φωνητικές του ικανότητες ολόσωστες και το σόλο του ως κ. Σελοφάν εκπληκτικό.
Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου / Με λένε Έμμα του Ντάνκαν Μακμίλαν
σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη
Το χρονικό μιας εξάρτησης παρακολουθήσαμε στο Με λένε Έμμα, στο Σύγχρονο Θέατρο. Η Σακελλαροπόυλου ερμηνεύει την ψυχοθεραπεύτρια της Έμμα και την μητέρα της. Το έργο από μόνο του είναι πολύ δυνατό. Η ηθοποιός καταφέρνει να σταθεί απέναντι του τόσο άξια που όταν είδα την παράσταση υπήρχαν στιγμές που η εντύπωση που είχα ήταν πως όντως η Σακελλαροπόυλου έχει ανάλογες γνώσεις. Τόσο γήινη και σταθερή δεν ξέφευγε δραματουργικά, καθόλου, από τον ρόλο.
Δημήτρης Κίτσος / Ο γιος του Φλοριάν Ζελέρ
σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου
Είναι ερμηνευτικό κατόρθωμα αυτό που κάνει ο ηθοποιός Δημήτρης Κίτσος, ειδικά, αν σκεφτεί κανείς και το νεαρό της ηλικίας του. Σε ένα σκληρό έργο, γεμάτο εμμονές και παγίδες που στήνει ο σύγχρονος τρόπος ζωής ο έφηβος Νικολά ψάχνει να βρει στήριγμα. Ο Κίτσος, χωρίς κανένα «θεατρινίστικο» ξέσπασμα παραμένει πιστός στο κείμενο καταφέρνοντας να αυτονομηθεί ως χαρακτήρας σε μια παράσταση που έχει έτσι και αλλιώς εξαιρετικές ερμηνείες.
Δανάη Σαριδάκη / Γιούκερμαν του Μ. Καραγάτση
σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου
Η ηθοποιός με την ευγενική της φυσιογνωμία υποδύεται την Αλκμήνη. Την μια από τις δυο σπιτονοικοκυρές του Γιούκερμαν. Με την ραφινάτη ερμηνεία της καταφέρνει να αποτυπώσει το τέλος μιας εποχής σε μια ραγισμένη προσέγγιση του ρόλου που χωρίς πρόσθετους μελοδραματισμούς κα μανιέρες αποτυπώνει όλη την απόγνωση του ανθρώπου που νιώθει πως έχει ολοκληρώσει την πορεία του.
Νίκος Αλεξίου / Μεθυσμένη Πολιτεία του Σωτήρη Πατατζή
σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη
Το θέατρο μέσα στο θέατρο. Οι ηθοποιοί που παίζουν τους ηθοποιούς. Ο Νίκος Αλεξίου υποδύεται τον χωροφύλακα και αποτυπώνει χωρίς να καταφεύγει σε επιθεωρησιακούς εντυπωσιασμούς όλο το δικτατορικό ύφος της εποχής που έβρισκε κύριους εκφραστές τους ένστολους. Ο λόγος του ηθοποιού είναι χειμαρρώδης, ενώ, με μεγάλη ευκολία καταφέρνει να μετακινείται από τον βλοσυρό αστυνόμο στον μέσο μικροαστό διακωμωδώντας μια ολόκληρη κοινωνία.