Στην θεατρική Αθήνα των εκατοντάδων αιθουσών και των χιλιάδων παραστάσεων, υπάρχουν κάποιες θεατρικές γωνιές που ξεχωρίζουν αρχικά από το στυλ και την ευρηματικότητα τους να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις ενός θεάτρου και πιο ουσιαστικά στην επιλογή του ρεπερτορίου τους που παρουσιάζουν στο κοινό.
Μπορεί να μην διαθέτουν μοκέτες και βελούδα, να μη λάμπουν και να υστερούν κάπως σε διαφήμιση και promotion, ωστόσο διαθέτουν θέρμη και μεράκι για το θέατρο, εμπιστεύονται και δίνουν βήμα σε νέους δημιουργούς και ομάδες, και προσπαθούν να επιβιώσουν στο δύσκολο και ιδιαιτέρως ανταγωνιστικό θεατρικό γίγνεσθαι με μοναδικό όπλο την αγάπη και την αφοσίωση στο καλό θέατρο.
Σήμερα ξεκινάμε αυτό το οδοιπορικό σε αυτές τις θεατρικές γωνιές και στις παραστάσεις που φιλοξενούν αυτές τις ημέρες, παραστάσεις –διαμάντια, που αξίζουν την προσοχή του κοινού. Γιατί – κι ας ακούγεται κλισέ- τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια!
ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠΌ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ – «Ο χρόνος σταματά» σε σκηνοθεσία Νίκου Δαφνή
Σε ένα θέατρο που είναι αυτό που δηλώνει, ένα θέατρο κάτω από μια γέφυρα στο σταθμό του Νέου Φαλήρου, ο Νίκος Δαφνής, ηθοποιός και σκηνοθέτης, έχει δημιουργήσει μια άκρως ζεστή θεατρική ατμόσφαιρα, με ένα αυστηρά επιλεγμένο θεατρικό ρεπερτόριο αξιώσεων που υπηρετεί πιστά στα 22 χρόνια λειτουργίας του θεάτρου.
Στη μικρή, δεύτερη σκηνή του θεάτρου των 50 θέσεων, ο Νίκος Δαφνής σκηνοθετεί το αντιπολεμικό έργο του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικανού συγγραφέα Donald Margulies. Ένα έργο βαθιά πολιτικό, που αναφέρεται στον τρόπο μέσα από τον οποίο τα ΜΜΕ καθοδηγούν το κοινό στην διαμόρφωση γνώμης και άποψης χειραγωγώντας τη σκέψη και το συναίσθημα. Η φρίκη του πολέμου και παράλληλα η σχέση ενός ζευγαριού πολεμικού ανταποκριτή και φωτορεπόρτερ που βρίσκονται στη πρώτη γραμμή, παρουσιάζεται μέσα από τα διλήμματα και τους προβληματισμούς τους, σε ένα εξόχως ρεαλιστικό σκηνικό από την Δέσποινα Βολίδη (υπόδειγμα αξιοποίησης σκηνής και μια πιστής αναπαράστασης του μέσου σύγχρονου σπιτιού).
Πολιτική και έρωτας, πεδία μάχης που στήνονται έξω στη ζωή αλλά και μέσα στις ψυχές των ηρώων, συγκρούσεις και προσεγγίσεις, και αναζήτηση του σωστού, του δίκαιου και της αλήθειας.
Ισορροπημένες, ακριβείς και εξόχως ρεαλιστικές οι ερμηνείες του Αυγουστίνου Ρεμούνδου (ο σκηνοθέτης που διαπρέπει εδώ ως ηθοποιός) και της Έλενας Τυρέα χτίζουν τη σχέση τους εν μέσω ενοχών, αγάπης, αμφιβολίας ανάμεσα στη σιωπή και την καταγγελία, ανάμεσα στην πάλη για το κοινωνικό καλό και την προσωπική καταξίωση. Δίπλα τους οι Κώστας Κλάδης και Έλενα Σιώμου, λειτουργούν καταλυτικά δίπλα τους άλλοτε θέτοντας (άθελά τους;) τα ζητήματα και τους προβληματισμούς, και άλλοτε λειτουργώντας ως βαλβίδα εκτόνωσης όταν η ατμόσφαιρα βαραίνει.
«Ο χρόνος σταματά» , πραγματικά στο Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, σε μια παράσταση που καταγράφει ανθρώπινες συμπεριφορές και στάσεις μέσα στην κοινωνία μας και αφήνει τους θεατές να πάρουν οι ίδιοι θέση.
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ
ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΟ ΡΟΥΦ – «Vincent – Αίμα στο χιόνι» σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς, σε μια πολύ ιδιαίτερη θεατρική γωνιά που έχει εμπνευστεί και δημιουργήσει η Τατιάνα Λύγαρη, μετατρέποντας σε θέατρο ένα βαγόνι τρένου, αραγμένου στο Ρουφ. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για απλά και μόνο ένα θέατρο, αλλά για ένα τρένο όπου κάθε βαγόνι του έχει και άλλη χρήση: υπάρχει καφέ-μπαρ, εστιατόριο και μουσική σκηνή, υπάρχει αυθεντικό βαγόνι του περίφημου Orian Express, και υπάρχει μια ατμόσφαιρα μοναδική που καθιστά την επίσκεψη σε αυτόν τον πολύ ιδιαίτερο χώρο σε εμπειρία. Πηγαίνετε για καφέ, ποτό, φαγητό εκτός από θέατρο, πραγματικά αξίζει.
Κι ενώ συνήθως οι παραστάσεις που ανεβαίνουν εκεί, έχουν κάποια συνάφεια με σταθμούς και τρένα, ο νεαρός και πολλά υποσχόμενος Ευθύμης Χρήστου, εκεί στα στενά πλαίσια της μικρής σκηνής , μεγαλουργεί στήνοντας μια τεράστια παράσταση στο έργο του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Philip Ridley. Αξιοποιώντας κάθε χρήσιμο εκατοστό της (η Άννα Σαπουνάκη δημιούργησε ακόμα και πατάρι), μετέτρεψε το βαγόνι σε σπίτι μιας μητέρας που ο ομοφυλόφυλος γιός της εχει πέσει θύμα δολοφονικού ξυλοδαρμού και που προσκαλεί εκεί τον νεαρό που ανακάλυψε το νεκρό σώμα του σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει (και τα δικά της) τα πως και τα γιατί.
Δύο είναι τα εντυπωσιακά αυτής της παράστασης:
Το ένα είναι η ηρεμία και η αρμονία της σκηνοθεσίας. Από τον Ευθύμη Χρήστου δεν υπάρχει τίποτα προσποιητό, δεν υπάρχει φασαρία, ντόρος και υστερία. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν είναι κάτι το οποίο καταγράφεται, αλλά απορρέει από τα ίδια τα γεγονότα και την πρόσληψή τους από την συνείδηση. Το καθάρισμα ενός πορτοκαλιού, το σύρσιμο μιας καρέκλας, ένα ποτήρι γάλα, γίνονται εικόνες προβολής ψυχών. Στην παράσταση δεν έχουμε θεατρική ατμόσφαιρα: στην παράσταση αυτή έχουμε ατμόσφαιρα ψυχής ανθρώπων.
Το δεύτερο εντυπωσιακό(τερο) είναι η ερμηνεία της Μαρίας Ζορμπά, μια ηθοποιού που γενικά στην μέχρι τώρα πορεία της έχει ξεχωρίσει για την εσωτερικότητα της σκηνικής της απόδοσης, εδώ όμως υπερβαίνει (αν μπορεί να σταθεί μια τέτοια έκφραση) σε δεξιοτεχνία, το αναμενόμενο και το προφανές της: Πως μπορεί ένας ηθοποιός να διαχειρίζεται ερμηνευτικά ταυτόχρονα τόσα συναισθήματα μαζί, πόνο, οργή, απώλεια, ενοχές, θυμό, κατανόηση, αμφιβολία, αγανάκτηση χωρίς να γίνεται μελό, χωρίς να υπερβάλει ή να κατατονεί; Μαζί της ο Δημήτρης Φουρλής, στέκεται στα ίσα απέναντί της, την ακολουθεί και «βουτάει» στα βαθιά, στο ερμηνευτικό πέλαγος που του ανοίγει, δημιουργώντας ένα δίδυμο ερμηνευτικής ισορροπίας που φτάνει στα όρια της τελειότητας, μια εξαίσια αρμονία σε ένα θέατρο υψηλών συγκινήσεων.
Μην χάσετε πραγματικά αυτήν την εμπειρία!
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ
ΑΒΑΤΟΝ – «Φροσύνη» σε σκηνοθεσία Λάζαρου Βαρτάνη – Στέφανου Παπατρέχα
Στο πολύβουο Γκάζι, πίσω από κέντρα μαζικής διασκέδασης, βρίσκεται ένα μικρό θεατράκι (τόσο μικρό, που οι χώροι του χωρίζονται με κουρτίνες, ελλείψη τοίχων, επιτείνοντας τόσο εύστοχα τη θεατρικότητα του), θα πέσεις πάνω στο ολοφώτεινο ζεστό χαμόγελο της Νάντιας (είναι αδύνατον να το προσπεράσεις), και θα μπεις στα άδυτα μιας παράστασης που έχει βρει τη χρυσή τομή να επικοινωνεί το σήμερα με το χθες.
Γιατί στην ουσία της, αυτό κάνει το κείμενο του Στέφανου Παπατρέχα (μέχρι τώρα τον γνωρίζαμε ως ηθοποιό που μάλιστα φέτος εντυπωσίασε στην ιστορική πλέον παράσταση του Εθνικού Θεάτρου και του Δημήτρη Μαυρίκιου «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»). Με την «Φροσύνη» του και με αφορμή τη θρυλική μορφή της Κυρά Φροσύνης, καταθέτει μια διαχρονική μελέτη της γυναικείας ψυχής που ακουμπάει έντονα στη σημερινή πραγματικότητα.
Με τον Λάζαρο Βαρτάνη, συνεργάτη και φίλο του, έχει βρει κοινούς κώδικες επικοινωνίας (εκτός από το προφανείς κοινούς στόχους και αντίληψης) και μεταφέρουν στη σκηνή τη Φροσύνη, όχι ως δείγμα ή ως ιστορική προσωπικότητα: ανάγουν τη Φροσύνη σε Ιδέα, προτάσσοντας τη γυναικεία υπόστασή της και μετουσιώνοντας την ψυχοσύνθεση της σε διατριβή και πραγματεία για το μεγαλείο της γυναικείας Φύσης.
Έντονη θεατρικότητα, σε σκηνικό λιτό αλλά εύστοχο και δημιουργικό, ένα κρεβάτι που αποδομείται, ένα μπαούλο – λίμνη, ένα γραφείο καταγραφής και προβληματισμού (σκηνικά και κοστούμια της Έλλης Εμπεδοκλή), ρούχα που ντύνουν-ξαναντύνουν και γυμνώνουν, πρωτότυπες μουσικές μίξεις του τότε και του τώρα από την Σίσσυ Βλαχογιάννη, δημιουργούν μια σχεδόν κατανυκτική παράσταση, που ο θεατής προσεγγίζει τη Γυναίκα με ευλάβεια.
Το πιο δυνατό σημείο της, είναι η ερμηνεία της Σύνθιας Μπατσή. Ερμηνεία η οποία ξεκινά με ανάλαφρη διάθεση, σχεδόν σκωπτικά, για να προχωρήσει βήμα-βήμα σε μια βαθιά ουσιαστική κατάδυση πρώτα στη συνείδηση της κυρά- Φροσύνης έως στην αποθέωση της διαχρονικής και παγκόσμιας Φροσύνης. Είναι εντυπωσιακή πραγματικά αυτή η κλιμάκωση και η μετάλλαξη της ερμηνευτικής προσέγγισης που απαιτείται από το ίδιο το κείμενο, και που τόσο εύστοχα ανταποκρίθηκε η νεαρή ηθοποιός. Αναμφισβήτητα, καταθέτει μια υποκριτική σπουδή και δείχνει πόσο πολύ δουλεύτηκε αυτός ο τόσο δύσκολος ρόλος. Η Σύνθια Μπατσή θα μας απασχολήσει και στο μέλλον.
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ
ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ – «Το προξενιό της Αντιγόνης» σε σκηνοθεσία Βασίλη Τζιώκα
Δύο βήματα από την Ομόνοια, στο πλάι του Εθνικού Θεάτρου, σε μια γειτονιά που φαντάζει κακόφημη και «δύσκολη», το Αγγέλων Βήμα προτάσσει την τέχνη του Θεάτρου (και όχι μόνο) ως λύση και διέξοδο στην ανάπλαση και αναβάθμιση μιας ιστορικής περιοχής που επιμένουν όλοι οι αρμόδιοι φορείς να την υποβιβάζουν και να την γκετοποιούν, χρησιμοποιώντας της ως Καιάδα απόρριψης και αποκλεισμού βασανισμένων ανθρώπινων ψυχών.
Στο νεοκλασσικό κτίριο του, που έχει διατηρήσει ανέπαφο το κλίμα και την ατμόσφαιρα μια άλλης εποχής, εκτός από θεατρικές παραστάσεις οι οποίες πάντα εντάσσονται σε ενιαίους κύκλους, φιλοξενούνται εικαστικές εκθέσεις (και αυτήν την περίοδο μια σπουδαία έκθεση με θέμα την Αφρική) και μουσικές εκδηλώσεις στο «βελούδινο» φουαγιέ του.
Εκεί, «Το προξενιό της Αντιγόνης», το σπουδαίο αυτό έργο του Βασίλη Ζιώγα, βρήκε την ιδανική στέγη σε μια παράσταση στην οποία ηγείται η Ανδρονίκη Αβδελιώτη και που παρουσιάστηκε αρχικά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στο πλαίσιο του περσινού Φεστιβάλ Νεοελληνικού Έργου.
Η Ανδρονίκη Αβελιώτη, πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση αυτού που ορίζουμε «θεατρανθρώπου». Ζει μέσα στο θέατρο και για το θέατρο, δουλεύει ήρεμα, αθόρυβα και αποφασισμένα γι’ αυτό, έχει και γνώση και άποψη, και ασχολείται παραγωγικά με όλα τα επιμέρους στοιχεία της θεατρικής διαδικασίας, δημιουργώντας χειροποίητες παραστάσεις και βάζοντας την προσωπική της σφραγίδα.
Σε αυτό το κλίμα είναι και η παράστασή του Βασίλη Τζιώκα, όπου μεταφέρει το παράλογο του Έλληνα Ιoνέσκο στη σκηνή, έξυπνα, κομψά και δημιουργικά. Σε καρτουνίστικη ατμόσφαιρα, με αναφορές στα κόμιξ, χτίζει ένα μοναδικό σκηνικό περιβάλλον για να ακουστούν τα πιο λογικά πράγματα με τον πλέον παράλογο τρόπο. Καθοδηγεί σε αυτό το κλίμα, δίπλα στην Ανδρονίκη Αβδελιώτη και τις Μαίρη Άσπρου, Ιωάννα Παυλίδου & Λένα Φερτίδη, βάζοντας όλους τους ρόλους να ερμηνεύονται από γυναίκες, και το αποτέλεσμα είναι εξόχως απολαυστικό: είναι μια παράσταση που απλά δεν μπορείς από το να μην την λατρέψεις, ιδιαίτερα αν είσαι οπαδός του θεατρικού παραλόγου.
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ
Το αφιέρωμα συνεχίζεται….