Κριτική για τη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Λίχνου, «Αδιέξοδοι καιροί», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.
Για αδιέξοδες καταστάσεις και ταραγμένους καιρούς μας μιλάει ο Κωνσταντίνος Λίχνος στα δεκαπέντε διηγήματά του, διηγήματα γραμμένα στην τεχνοτροπία του δομημένου ρεαλισμού.
Τα διηγήματα δίνουν έμφαση στα πεπραγμένα του δρώντος υποκειμένου, κάτι που τονίζεται με τη χρήση του πρώτου ενικού προσώπου που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Αυτό εξασφαλίζει την αμεσότητα και τη ζωντάνια στην αφήγηση, κάτι που γίνεται εντονότερο όταν, κάπου κάπου ο συγγραφέας-δρων υποκείμενο απευθύνεται άμεσα στους αναγνώστες του. Γενικότερα ο συγγραφέας καταφέρνει να ταυτιστεί απόλυτα με τον ήρωά του και δεν εκφέρει κρίσεις για τις επιλογές του πρωταγωνιστή του. Οποιεσδήποτε κρίσεις εκφέρονται στο κείμενο ανήκουν αποκλειστικά στον εκάστοτε πρωταγωνιστή και είναι οι δικές του σκέψεις και εντυπώσεις που βρίσκουν τον δρόμο για τον νου των αναγνωστών διαμέσου των λέξεων που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Συναισθηματικές αντιδράσεις και επιλογές αποτυπώνονται λεκτικά με τη μέγιστη ακρίβεια και περιγραφικότητα και ο αναγνώστης νιώθει σαν να συμβαίνει μπροστά του όσα διαδραματίζονται.
Από τα διηγήματα, αλλά είναι κυρίως περιγραφικά και καταγράφουν περισσότερο σκέψεις και άλλα αφηγούνται ένα συγκεκριμένο γεγονός. Άτομα του περιθωρίου, αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι αποτελούν τους ήρωες των διηγημάτων. Το σκηνικό ποικίλει, από τα καφενεία και τα καπηλειά, τη στάση λεωφορείων, μέχρι και την ύπαιθρο. Το κοινό σημείο όλων τους, όμως, είναι ότι όλα καταλήγουν σε κάποιο αδιέξοδο για τους ήρωές τους.
Εγκιβωτισμένο στη συλλογή είναι και ένα διήγημα για την πρόσφατη πανδημία, το οποίο καταγράφει τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων στον δύσκολο καιρό του εγκλεισμού. Το διήγημα «Η ανάσταση» σατιρίζει τη θρησκοληψία, ενώ στο διήγημα «Ονείρου μονόπρακτο» μπορούμε να πούμε ότι ενσωματώνει και κάποια υπερρεαλιστικά στοιχεία στην καθαρά ρεαλιστική τεχνική του συγγραφέα.
Ακόμη, θέματα διαμόρφωσης της συνείδησης ενός υπαλλήλους τίθενται στο διήγημα με τίτλο «Νέα αγωγή», ενώ το διήγημα «Ο καπτάν-Αντώνης» θα μας θυμίσει λίγο τη σχέση του Γέροου με τη θάλασσα, όπως αυτή αποτυπώνεται στη νουβέλα του Χέμινγουεϊ «Ο Γέρος και η θάλασσα». Σκέψεις για τη θάλασσα αποτυπώνονται και στο διήγημα «Άξεινος Πόντος».
Άλλα διηγήματα όπως «Ο φράχτης» διακρίνονται από μία εύθυμη νότα και λεπτές δόσεις χιούμορ. Στο διήγημα «Η στάση» αποτυπώνεται με έξυπνο τρόπο το χάσμα των γενεών.
Ηθικά και κοινωνικά ζητήματα θίγονται και τα πολιτικά σχόλια δεν λείπουν. Τα περισσότερα από τα διηγήματα τοποθετούνται στο «σήμερα», ενώ δύο από τα διηγήματα διαδραματίζονται στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’20. Ο αγώνας για κοινωνική αλλαγή, η αναζήτηση λύσεων και το αίτημα για μια καλύτερη ζωή είναι το ζητούμενο για τους ήρωες και τους πρωταγωνιστές των διηγημάτων. Ο εφησυχασμός απορρίπτεται.
Μέσω των διηγημάτων του ο συγγραφέας υπογραμμίζει το αδιέξοδο πολλών συνανθρώπων μας σήμερα και μοιράζεται μαζί με τους αναγνώστες του τις ανησυχίες του για πολλά καυτά κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
