Κριτική / Οι νεκροί δεν πεθαίνουν (The dead don’t die)

Σκηνοθεσία & Σενάριο: Τζιμ Τζάρμους. Πρωταγωνιστούν: Μπιλ Μάρεϊ, Άνταμ Ντράιβερ, Τίλντα Σουίντον, Κλόι Σεβινί, Στιβ Μπουσέμι, Ντάνι Γκλόβερ, Ίγκι Ποπ, Σελένα Γκόμεζ, Τομ Γουέιτς. Διάρκεια 105 λεπτά.
Βαθμολογία: 2,5/5

Ο Τζιμ Τζάρμους, ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά επιστρέφει με μια σκοτεινή, ιδιοσυγκρασιακή κωμωδία τρόμου, η οποία επιλέγει να θίξει επίκαιρα, φλέγοντα ζητήματα αλλά με τρόπο κάπως αμήχανο, ηθικολογικό και διδακτικό.

Σε μια τυπική, αμερικανική επαρχιακή πόλη όπως το Σέντερβιλ τίποτα ασυνήθιστο δεν συμβαίνει, τίποτα δεν μπορεί να σπάσει την ρουτίνα των φιλήσυχων κατοίκων της. Όμως οι ξαφνικές, πολλαπλές εξαφανίσεις ζώων και κατοικιδίων προβληματίζουν τις τοπικές αστυνομικές αρχές, αφού τα στοιχεία δεν μπορούν να οδηγήσουν σε κάποιο ένοχο. Τουλάχιστον σε κάποιο ζωντανό ένοχο… Σιγά σιγά γίνεται φανερό πως οι νεκροί σηκώνονται από τους τάφους τους, εξαιτίας της αντιστροφής των πόλων της Γης, η οποία προκλήθηκε από τις συνεχείς εξορύξεις μιας πολυεθνικής εταιρείας(!).

Από τα πρώτα λεπτά, ο Άνταμ Ντράιβερ, σπάζοντας ανενδοίαστα τον «τέταρτο τοίχο» θέτει εξαρχής τον τόνο του έργου: μπορεί να έχουμε μπροστά μας μια ταινία είδους, μπορεί η υπόθεση να αφορά νεκροζώντανους δαίμονες που περπατούν στη γη, αλλά δεν είναι απλά ένα δημιούργημα της φαντασίας του σκηνοθέτη. Ο κόσμος βρίσκεται λίγο πριν το τέλος του, και αυτό που βλέπετε στις οθόνες σας δεν είναι παρά μια τραβηγμένη απεικόνιση της επικείμενης καταστροφής!

Ο Τζάρμους μοιάζει να απολαμβάνει την βιβλικών διαστάσεων πτώση του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς κινηματογραφεί τους ήρωες του με ποιητική, πάντοτε νιχιλιστική διάθεση να περιφέρονται σε ένα ισοπεδωμένο περιβάλλον, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, εκτοξεύοντας τα βέλη σε όλους τους κατ’ αυτόν υπαίτιους: στον καπιταλισμό, στον υπερκαταναλωτισμό, στην εμμονή με την φήμη και την ομορφιά, στην υστερίας με τα social media και την τεχνολογία…στους Ρεπουμπλικάνους, ακόμα και στους χίπστερ!

Επιχειρώντας να δημιουργήσει ένα Night of the Living Dead του 21^ου αιώνα, δανείζεται το εύρημα του George Romero ανανεώνοντας το, φτιάχνοντας με τα ίδια υλικά ένα απαισιόδοξο, προσωπικό οικολογικό κατηγορώ.

Παρόλα αυτά, κάτι από την συνηθισμένη rock’n’roll μαγεία του Τζάρμους έχει εδώ χαθεί, και έχει δώσει τη θέση του στον εύκολο και απροκάλυπτο διδακτισμό, σε μια αμήχανη, ασταμάτητη σάτιρα και σε αυτοαναφορικές ή… εξωγήινες σεναριακές ακροβασίες που δεν προσφέρουν πραγματικά τίποτα στο έργο. Το πολυπληθές, γεμάτο αστέρια καστ επίσης μένει δυστυχώς αναξιοποίητο, χρησιμεύοντας  συνήθως για αχρείαστα cameo ή προσχηματικούς χαρακτήρες που δεν θα έλλειπαν σε κανέναν αν δεν υπήρχαν στο σενάριο. Φωτεινή εξαίρεση η Tilda Swinton σε έναν ρόλο έκπληξη.

Στην τελική, μια ξεκάθαρα “love it or hate it” δημιουργία, προορισμένη να γίνει άμεσα καλτ χιτ.

Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη 18/7.