Κριτική: «Το Τρίγωνο της Θλίψης» του Ruben Östlund / Μια πολιτική σάτιρα, έμμεση βολή στο καπιταλιστικό καθεστώς…

Τα μοντέλα Καρλ και Γιάγια είναι καλεσμένα σε μια πολυτελή κρουαζιέρα με μία παρέα από ασύλληπτα πλούσιους επιβάτες! Ανάμεσα τους, ένας Ρώσος ολιγάρχης, ένα ζευγάρι Βρετανών εμπόρων όπλων και ένας αλκοολικός καπετάνιος, ο οποίος επικαλείται τον Μαρξ…

Στην αρχή, τα πάντα είναι υλικό για αξιοζήλευτες αναρτήσεις στο διαδίκτυο! Όταν όμως κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με τον μαρξιστή καπετάνιο, ξεσπά μία θύελλα και όλοι παθαίνουν ναυτία, η ειδυλλιακή κρουαζιέρα καταλήγει σε φιάσκο…

Ο Καρλ και η Γιάγια βρίσκονται έτσι αποκλεισμένοι σ’ ένα έρημο νησί μ’ ένα τσούρμο δισεκατομμυριούχων και μία από τις καθαρίστριες του γιοτ! Η  ιεραρχία σύντομα θα ανατραπεί  στο νησί, καθώς η καθαρίστρια είναι η μόνη που ξέρει να ψαρεύει…

Στο νέο φιλμ του θρυλικού σκηνοθέτη Ρούμπεν Έστλουντ ( (“Ruben Östlund”), «Το Τρίγωνο της Θλίψης» (“Triangle of Sadness”), το οποίο και συνιστά μια ακόμη (μετά το φιλμ του «Τετράγωνο») έμμεσα πολιτική ταινία, ο δημιουργός ξεκινά, σκιαγραφώντας τις στιγμές της ζωής ενός ζευγαριού, που ανήκει στον κόσμο της μόδας!

Έχοντας ως εφαλτήριο λοιπόν τον «χώρο της ομορφιάς», όπου όλα στοιχειοθετούνται με γνώμονα την επιφάνεια (ως βασικό εργαλείο για την βελτίωση του κοινωνικού στάτους του ατόμου και συνεπώς την άνοδο του στην κοινωνική ιεραρχία), ο Έστλουντ συνεχίζει, εξελίσσοντας την υπόθεση της ταινίας του, με την συνάντηση του εν λόγω ζευγαριού μ’ ένα «μάτσο» πλουσίων, στην κρουαζιέρα τους σε κάποιο πολυτελές γιοτ! Και όλο αυτό, για να καταλήξει εντέλει ο δημιουργός, στο ναυάγιο των παραπάνω, σε κάποιο απομονωμένο νησί…

Επιχειρώντας για μια ακόμη μια φορά να εκφράσει πολιτική άποψη με έμμεσο, σχεδόν εσωτερικό θα έλεγε κανείς, τρόπο, ο Ρούμπεν Έστλουντ δεν θα διστάσει, με την σκηνοθετική του αυτή απόπειρα, να απομυθοποιήσει τους πλούσιους και ωραίους εκπροσώπους της καπιταλιστικής εξουσίας, σκιαγραφώντας τους ως «υπηρέτες» μιας μηχανής, που όλα τα αλέθει! 

Μια μηχανή, την οποία η ίδια η λογική της καπιταλιστικής ιεραρχίας (και εκμετάλλευσης) επιτάσσει και σκιαγραφείται με την σειρά της τόσο περίτεχνα, εκ μέρους του Σουηδού σκηνοθέτη, μέσω των αντιδράσεων, διαδράσεων και αλληλεπιδράσεων των κεντρικών ηρώων του συγκεκριμένου φιλμ ….

Στεκόμενος κανείς στην προαναφερθείσα αυτήν ικανότητα του δημιουργού, να βάλλει δηλαδή την εκάστοτε εξουσία (την οποία θέτει κάθε φορά στο στόχαστρο), εντοπίζοντας την αχίλλειο πτέρνα της και αποδομώντας έτσι την ιεραρχία της εκ των έσω (στο Τετράγωνο για παράδειγμα το έκανε αυτό, μέσω της καταδίκης της σύγχρονης τέχνης, ως παρηκμασμένου παράγωγου του καθεστώτος της σοσιαλδημοκρατίας), αντιλαμβάνεται παράλληλα και την ξεχωριστή του ταυτότητα ως σκηνοθέτη… ‘

Από κει και έπειτα τα λόγια είναι περιττά! Γιατί όσο παράλογα και  προσβλητικά, φαντάζουν για τον μέσο καπιταλιστή, τα τεκταινόμενα της πιο πρόσφατης αυτής ταινίας του Έστλουντ, είναι σίγουρο πως φέρουν ανεξίτηλη την ιδιαίτερη σφραγίδα του εμπνευστή τους…

Ας προστεθεί τέλος, στην «φαρέτρα με τα βέλη» του εμπνευστή της εμμεσότητας αυτής , με τα οποία «βάλλει» έξυπνα το σύστημα, και το στοιχείο της σάτιρας! Μια πολιτική σάτιρα συνεπώς το έργο του Ρούμπεν Έστλουντ (προσφάτως βραβευμενο με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών), που συνιστά ταυτόχρονα μια έμμεση βολή στο καπιταλιστικό καθεστώς και προϋποθέτει μεν για ορισμένους, μια κάποια προσπάθεια να το αντιληφθούν αλλά βρίσκει εντέλει το στόχο του…

Βαθμολογία: 4,3/5*

Σενάριο και σκηνοθεσία: Ruben Östlund
Πρωταγωνιστούν: Harris Dickinson, Charlbi Dean, Woody Harrelson, Vicki Berlin, Henrik Dorsin, Zlatko Burić, Jean-Christophe Folly, Iris Berben, Dolly De Leon, Sunnyi Melles, Amanda Walker, Oliver Ford Davies, Arvin Kananian, Carolina Gynning, Ralph Schicha
Διάρκεια: 147’

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.