Απ’ όταν βρέθηκα στο “Τετράγωνο”, άρχισα να τα σκέφτομαι όλα στο τετράγωνο. Κι όταν μου ζήτησαν “ερωτηματολόγιο”, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τούτο τον μικρό ψυχαναγκασμό: παίρνω λοιπόν τους τρεις σωματοφύλακες που ‘χω μες στο κεφάλι μου κάθε π’ ακούω “τέχνη”, και τους υψώνω στο τετράγωνο. Μόνο που αυτοί είναι – ω του θαύματος! – τέσσερις (η μουσική, ο σινεμάς, το θέατρο, κι απ’ όλους πάνω ο Ντ’ Αρτανιάν της λογοτεχνίας), κι άρα ιδού: τέσσερις-τέσσερις-δεκάξι ξεγυρισμένες ερωτήσεις, κι όποιος έχει χρόνο για χάσιμο ας κοπιάσει ν’ απαντήσει.
Όταν της είπα ότι δεν έχω τρόπο να φτάσω μέχρι εκεί, μου απάντησε: Βρες έναν Τρόπο. Τελικά χρειάστηκε να μου παίξει το βαλσάκι της κι εγώ ν’ ακολουθήσω τη μουσική. Στο τέλος του δρόμου, η Αγγέλω Σφέτσου με καλοδέχτηκε στο Ουράνιο Τόξο της (με τέτοιο όνομα δεν θα μπορούσε να μένει αλλού) – ο Σταύρος Σιόλας κι ο Παναγιώτης Στράκαρης απουσίαζαν, όμως τώρα ξέρω το δρόμο κι όλο θα τους πετύχω κι αυτούς κάποια μέρα.
Ήξερα ότι είναι λίγο από τη Μικρασία και λίγο απ’ τ’ Άγραφα (δεν ξέρω αν ήταν κάτι από τα δυο, που η μουσική του έφερε στο δρόμο της το Δαυίδ Ναχμία). Ήξερα ότι είναι σπουδαγμένη με γαλλικά και πιάνο – κάπου εκεί, στο πιάνο, βρέθηκε μ’ ολόκληρο Γιάννη Σπανό! Μπορεί και να ‘χα τρακ, άμα δεν έβλεπα τις φωτογραφίες με τις “κακές παρέες” της (Εκείνος κι Εκείνος, Locomondo). Όπως και να ‘χει, μ’ ανοιχτή την πιθανότητα να με γκρεμίσει ωσάν το σατανά απ’ το Ουράνιο Τόξο, άρχισα τις άκρως ανάρμοστες ερωτήσεις μου. Δεν με πέταξε, και γι’ αυτό ελπίζω να με ξαναδεχτεί, κάποια στιγμή…
1. Ποιος ήρωας του σινεμά είναι το απωθημένο ραντεβού σου;
Ο James Bond.
2. Ποιος συγγραφέας θα ‘θελες να γράψει το διάλογο σ’ αυτό το ραντεβού;
Ο Καραγάτσης.
3. Ποιον καλλιτέχνη γουστάρεις πολύ, κι ας μη σ’ αρέσει καθόλου το έργο του;
Τον Τσάρλι Τσάπλιν.
4. Ποιον καλλιτέχνη δεν γουστάρεις καθόλου, αλλ’ αγαπάς το έργο του;
Τον Νταλί.
5. Ποιο κινούμενο σχέδιο σου ‘μαθε όσα χρειάζεσαι για την ενήλικη ζωή;
Ο Αλαντίν.
6. Ποιος σκηνοθέτης θα ‘θελες να σκηνοθετεί τις μέρες σου;
Ο Δημήτρης Τάρλοου.
7. Κρασί και κουβέντα με τον Αριστοφάνη και το Σέξπηρ, ή με το Ντάριο Φο και τον Ευριπίδη;
Αριστοφάνη και Σaίξπηρ.
8. Αν μπορούσες να εξαφανίσεις για πάντα ένα απ’ τα δύο: το δήθεν ή το “φτηνιάρικο”;
Το φτηνιάρικο, γιατί το δήθεν είναι γραφικό και μπορεί να αποτελέσει έμπνευση.
9. Ελλάδα με μπουζούκι ή Ελλάδα με κλαρίνο;
Ελλάδα με κλαρίνο.
10. Ποπ κουλτούρα ή “βαριά” κουλτούρα;
Και τα δύο χρειάζονται.
11. Μυθιστορήματα γραμμένα από φιλόσοφους, ή δοκίμια γραμμένα από λογοτέχνες;
Δοκίμια γραμμένα από λογοτέχνες.
12. Ένα τραγούδι για να γνωριστείς κι ένα ποτό για να χωρίσεις;
Γνωριμία με Το κορίτσι του Μάη και χωρισμός με ουίσκι.
13. Ένα ποτό για να γνωριστείς κι ένα τραγούδι για να χωρίσεις;
Γνωριμία με Prosecco και χωρισμός με το Παραιτούμαι (Δ. Γαλάνη).
14. Αν έπρεπε να σώσεις ένα απ’ τα δύο: τους στίχους ή τη μουσική;
Θα έσωζα τη μουσική. Άλλωστε αφήσαμε τα ποιήματα απ’ έξω για να ξαναφτιάξουμε τραγούδια.
15. Έναν κόσμο με φιλελεύθερους τραπεζίτες κι αναρχικούς καλλιτέχνες, ή με φιλελεύθερους καλλιτέχνες κι αναρχικούς τραπεζίτες;
Έναν κόσμο με καλλιτέχνες τραπεζίτες.
16. Τελικά τι τη χρειαζόμαστε την τέχνη;
Για να συμμορφώσουμε τους «τραπεζίτες».