Aναστασία Στυλιανίδη: «Δεν τα πάω καθόλου καλά με την εκμετάλλευση. Σε οποιαδήποτε μορφή της»
«Είμαι εμμονική με την έννοια του δικαίου, σε βαθμό που μου στοιχίζει την προσωπική μου ειρήνη. Από εκεί και πέρα, ως προς την αυτοκαταστροφική τάση που πηγάζει από την έλλειψη ουσιαστικής αγάπης προς τον εαυτό, νομίζω ότι όλοι πάνω κάτω εμφανίζουμε τα θεματάκια μας.»
Η ηθοποιός Aναστασία Στυλιανίδη μιλά για το καινούργιο έργο του Γιώργου Σίμωνα «Τούνδρα», που κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Rabbithole, και μοιράζεται τις σκέψεις της για την πίεση του επαγγελματικού χώρου, τονίζοντας πώς η κοινωνία επιδόσεων επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων. Αναφέρει τη χαρά που της πρόσφερε η σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» και εξιστορεί την εμπειρία των γυρισμάτων, επισημαίνοντας τις αντιφάσεις και τις προκλήσεις του επαγγέλματος.
Μιλήστε μου για τον ρόλο σας στην παράσταση και πώς αντιλαμβάνεστε την εξέλιξη του;
Είμαι η Ρόζα. Γραμματέας σε μια μεγάλη κτηματομεσιτική εταιρεία που ξεζουμίζει την αγορά και τους ανθρώπους. Toυς παίρνει το «σπίτι». Το αφεντικό μου είναι ο Μπομπ. Πάντα. Είτε είναι από το Ισραήλ, είτε είναι Ινδός. Αυτό είναι το όνομά του. Πάντα. Αυτός είναι το θέμα. Ίσως, είμαστε όλοι Μπομπ. Διαφορετικές εκδοχές του. Ίσως, γιατί πίσω από αυτά τα γράμματα (BOB) κρύβεται η εμμονή του «Best of the Best», ή του «Business of Business». Αυτή η εμμονή, μαζί με τον εθισμό στο κέρδος με έχουν σκοτώσει. Αλλά δεν έχω πεθάνει, ακόμη. Το όνομά μου, Ρόζα, δεν ακούγεται ποτέ σε όλο το έργο. Ίσως, γιατί αν ακουστεί θα μου θυμίσει κάτι από την αθωότητά μου και ξυπνήσω. Ίσως. Αυτά σε γενικές γραμμές.
Ποια είναι η σημασία της απολογιστικής στιγμής μετά από οκτώ χρόνια εκμετάλλευσης;
Θα απαντήσω με ένα τσιτάτο στο οποίο κατέληξα, επιχειρώντας τη δραματουργική επεξεργασία του έργου, προκειμένου να βρω την εξίσωση που το διατρέχει: «Save capitalism from capitalists». Που στην ουσία είναι «Save man from himself».
Πώς αντιμετωπίζονται οι έννοιες της αλήθειας και της ψευδαίσθησης στην παράσταση;
Αλληλοσυμπληρωματικά. Όπως και στη ζωή. Βασιζόμενη στις ιδιαιτερότητες της γραφής του Γιώργου (Σίμωνα), πρότεινα στην ομάδα τη συνθήκη της υπναγωγικής ψευδαίσθησης, σαν βάση της σκηνικής μας αφήγησης. Μια συνθήκη που επαληθεύει πχ. ένα κομμένο χέρι πάνω σε ένα γραφείο, που αντιμετωπίζεται σαν ένα απλό αξεσουάρ και που μαθαίνουμε ότι το έκοψε άλλος υπάλληλος στην πρώτη πράξη, άλλος στη δεύτερη, ενώ πρόκειται για το ίδιο χέρι του αφεντικού, που το πτώμα του δεσπόζει σε όλο το έργο και που τελικά «ίσως κοιμάται». Ή, ίσως, είναι σε καταστολή. Όλα αυτά είναι στοιχεία που συνθέτουν ένα αλλόκοτο σύμπαν μιας λογικής, όπου οι αληθινές ανακαλύψεις προκύπτουν από το παιχνίδι ψευδών αισθήσεων. Εξάλλου, και πρακτικά τελείως να το δούμε, η ύπαρξη της ψευδαίσθησης βοηθά στο να νοηματοδοτηθεί η αλήθεια. Και το ανάποδο.
Ποιο ρόλο διαδραματίζει η “meta εποχή” στο έργο;
Του παραδείγματος προς αποφυγήν. «Με κοιτούν κι εγώ βλέπω πώς θα καταλήξουν» λέει η Ρόζα, μιλώντας για τους πελάτες της εταιρείας, που την επισκέπτονται στο όνειρό της. Αν και, θεωρώ ότι μιλάμε περισσότερο όχι για μια «meta εποχή», αλλά για ένα ιστορικό παρόν, που διαστέλλει με τέτοιο τρόπο τον χρόνο, ώστε να συμπυκνώνονται το «πριν» και το «μετά» σε ένα «τώρα» που παίζει επικίνδυνα με το πόσο αδηφάγοι και αδίστακτοι μπορούμε να γίνουμε.
Ποια είναι η σημασία της “νέας γης της επαγγελίας” και πώς σχετίζεται με το θέμα της παράστασης;
Είναι η επόμενη υπόσχεση που θα χαρίσει στην εταιρεία τον ρόλο του «Ευεργέτη». Τον ρόλο που χρειάζεται για να ξεγελάσει τα επόμενα θύματά της. Τους ανθρώπους που θα ξεγελαστούν από τις προσδοκίες τους. Τις προσδοκίες που τρέφονται και παραφουσκώνουν με κύριο γνώμονα το κέρδος. Αυτή η ακολουθία είναι το επόμενο project. Δοκιμασμένη συνταγή.
Ποια είναι η σχέση του χαρακτήρα σας με τον ρόλο;
Η Ρόζα είναι μια κραυγαλέα περίπτωση τερατοποίησης. Δεν νομίζω ότι έχω κάποια σχέση με αυτήν την τερατοποίηση. Τουλάχιστον, έτσι θέλω να πιστεύω. Γενικότερα, δεν τα πάω καθόλου καλά με την εκμετάλλευση. Σε οποιαδήποτε μορφή της. Το αντίθετο. Είμαι εμμονική με την έννοια του δικαίου, σε βαθμό που μου στοιχίζει την προσωπική μου ειρήνη. Από εκεί και πέρα, ως προς την αυτοκαταστροφική τάση που πηγάζει από την έλλειψη ουσιαστικής αγάπης προς τον εαυτό, νομίζω ότι όλοι πάνω κάτω εμφανίζουμε τα θεματάκια μας. Γι’ αυτό ζούμε σε αυτόν τον κόσμο και όχι σε κάποιον άλλο.
Πώς θα αντιδρούσατε σε παρόμοιο επαγγελματικό επίπεδο; Έχετε βιώσει αυτό το ασφυκτικό κλίμα;
Ζώντας σε μια κοινωνία επιδόσεων, σαν τη δική μας, είναι πολύ δύσκολο να γλιτώσεις και να μην συναντηθείς με το κυνήγι της κονκάρδας «Υπάλληλος του Μήνα». Ένα κυνήγι στο οποίο, πολύ ευφυώς, σκέφτηκε ο Γιώργος Σίμωνας να εθίσει τους υπαλλήλους στην «Τούνδρα». Μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, όπου η κουλτούρα του ανταγωνισμού διδάσκεται πρώτα απ’ όλα στο σχολείο, με τις ευλογίες του εκπαιδευτικού συστήματος, το να αποδείξεις την αξία σου καταλήγει να γίνει προϋπόθεση για να διασφαλίσεις τον βιοπορισμό σου. Δυστυχώς, είναι ζήτημα επιβίωσης, πολλές φορές. Σε μια ακρόαση πχ. οφείλεις να ξεχωρίσεις για να πάρεις τη δουλειά. Το θέμα είναι πόσο προστατεύεις την αθωότητά σου και κατά πόσο θυσιάζεις τον εαυτό σου, τους άλλους και «τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή». Η Ρόζα τα θυσίασε όλα. Εγώ, δεν προτίθεμαι να θυσιάσω τίποτα από αυτά. Ούτε μπορώ να συνδεθώ με αυτούς που το κάνουν.
Πώς διαχειρίζεστε την πίεση και τις απαιτήσεις του χώρου της υποκριτικής;
Με υπομονή. Και χιούμορ. Αλλά και με άγχος και κούραση και νεύρα που σπάνε. Για να γλυκαθούν μετά, πάλι, από την ομορφιά που συναντάς καθώς προχωράς. Είναι κυκλικό το σχήμα, συνήθως.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική και ποιο ήταν το αρχικό σας έναυσμα;
Δεν θυμάμαι κάποιο αρχικό έναυσμα. Η πρόθεση ήταν πάντα στο πλάνο. Δεν ξέρω πώς και γιατί. Για όσους με ξέρουν καλά από μικρή, το παιχνίδι της κατασκευασμένης αφήγησης ήταν μέρος της ρουτίνας μου ως παιδιού. Φαντασιοπληξίες με πατημένο το rec του κασετοφώνου, αυτοσχέδιες παραστάσεις στο σαλόνι, σε σπίτια φίλων ή στη γειτονιά, θεατρικές ομάδες κτλ. Μάλλον, ξέμεινε η συνήθεια. Ίσως, είναι ο τρόπος μου να μεταβολίζω την πραγματικότητα.
Πώς θα περιγράφετε την εμπειρία σας στη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι»;
Τύχη. Τεράστια τύχη. Μια πόρτα που άνοιξε και γνώρισα όμορφους ανθρώπους, με γνώσεις, εμπειρία, γενναιοδωρία και πάνω απ’ όλα με το μεράκι που θαυμάζω και επιζητώ. Είμαι πολύ ευγνώμων που την έζησα.
Πώς αντιληφθήκατε την ανταπόκριση του κοινού στον ρόλο σας και στη σειρά γενικότερα;
Η ανταπόκριση του κοινού στη σειρά ήταν και συνεχίζει να είναι συγκινητική. Ο κόσμος αναγνωρίζει ότι πρόκειται για ένα δημιούργημα επαγγελματιών που αγαπούν τη δουλειά τους και γι’ αυτό τη φροντίζουν όπως της αξίζει. Ο ρόλος μου, η Σοφία, ήταν η καθηγήτρια που θα ήθελα να έχω στο σχολείο. Είχα έναν τέτοιο δάσκαλο στο δημοτικό. Νίκος Ζαχαρίου. Δεν ήταν θεατρολόγος. Αλλά μας έκανε θέατρο. Ήταν από αυτούς που πιστεύουν ότι η τέχνη μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Και η Σοφία του Γιάννη Σκαραγκά το ίδιο πίστευε. Κι εγώ.
Αποτελέσατε μέρος της βραβευμένης σειράς του Α’ κύκλου. Σας λείπει η διαδικασία των γυρισμάτων;
Μου λείπει. Αλλά, αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας. Μας εκπαιδεύει στους αποχωρισμούς. Από την άλλη, πιστεύω ότι τα ταξίδια, κατά κάποιο τρόπο συνεχίζονται, αν φροντίζεις αυτά που γνώρισες ταξιδεύοντας. Κι εγώ γνώρισα ανθρώπους, συμπεριφορές και καταστάσεις που θέλω να φροντίσω την παρουσία τους στη ζωή μου.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και πώς την αντιμετωπίσατε;
Ίσως, στα τελευταία γυρίσματα, στο μακελειό. Το ότι ήμασταν για αρκετή ώρα μέσα στα αίματα και τα κλάματα. Δεν είναι συνθήκες που τις ζούμε καθημερινά. Από την άλλη, αυτή η εξοικείωση με ακραίες καταστάσεις είναι και ένας από τους λόγους που κάνουμε αυτή τη δουλειά.
Σας είδαμε σε ρόλο κομβικό στη σειρά «Μάγισσα». Η τηλεόραση είναι στην άμεση προτεραιότητα σας;
Η «Αναχίτ» είναι μία ακόμη συνεργασία για την οποία είμαι πολύ ευγνώμων. Πέραν των συνεργατών, τα 200+ χρόνια πίσω, τα οράματα, οι σπηλιές, τα μπουντρούμια, η αρμένικη γλώσσα, συνθέτουν ένα πολύ δελεαστικό σύνολο για κάθε ηθοποιό. Στην άμεση προτεραιότητά μου, θα έλεγα ότι είναι εγχειρήματα και συνεργασίες που με εμπνέουν, με συγκινούν και με κάνουν να χαίρομαι. Θέατρο, τηλεόραση, μεταγλωττίσεις, audiobooks, σκηνοθεσία, συγγραφή. Τα πάντα. Αυτή την περίοδο, ας πούμε, εκτός από την παράσταση, μου δίνει πολλή χαρά η «Οδός Φανταστικής». Το νέο μου έργο, πάνω στο οποίο βασίζεται το λιμπρέτο που έγραψα για την παράσταση μουσικού θεάτρου που θα δοθεί τον Ιούνιο, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο πλαίσιο του προγράμματος 3ο Κουδούνι Όπερα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε μουσική σύνθεση της υπέροχης Σοφίας Καμαγιάννη.
Έχετε προβεί σε συζητήσεις για επόμενες σειρές;
Όχι. Προς το παρόν, γυρίζουμε τις σκηνές που εκκρεμούν για να κλείσουν τα επεισόδια της «Μάγισσας» στα οποία εμφανίζομαι.
INFO: Από Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου, και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15, στο Rabbithole (Γερμανικού 20, Αθήνα). Εισιτήρια στο more.com.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στο Google News και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.