Νίκος Κουκάς: «Eίναι πολύ εύκολο να αναλωθείς στα social media»
Με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια» σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Νταλιάνη, ο ηθοποιός μιλά στο tetragwno.gr.
Επηρεασμένος από το Χ (πρώην twitter), ο Σαμ Στάινερ εντάσσει στην καθημερινότητα του Όλιβερ και της Μπερναντέτ μια νέα πραγματικότητα. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στην κηδεία μιας γάτας. Ερωτεύτηκαν. Αγαπήθηκαν. Συγκατοίκησαν. Όμως, σ’ αυτό το δυστοπικό από το μέλλον Λονδίνο υπογράφεται ένα νομοσχέδιο που επιβάλλει στους κατοίκους να επικοινωνούν με 140 λέξεις ημερησίως – άγνωστο σ’ εκείνους, αλλά και σ’ εμάς για το πώς τα όρια αυτά καταγράφονται -. Θα τα καταφέρουν; Γιατί, «μια λέξη αρκεί για να σε κάνει σοφό», όπως λέει και λατινική παροιμία.
Ο Νίκος Κουκάς, γνωστός από τη συμμετοχή του στο «Μαύρο ρόδο», επανέρχεται στον ρόλο του Όλιβερ, αν και νιώθει άβολα με τις συνεντεύξεις, καθώς η αυτο-αναφορικότητα δεν του ταιριάζει, μιλά για την παράσταση που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104. «Είναι ένα έργο που το πιστέψαμε πάρα πολύ και το αγαπήσαμε. Φέτος, έχουμε μπει με όρεξη για να βρούμε και τυχόν αδυναμίες από πέρυσι. Έχουμε όμως μια πιο τρυφερή σχέση, καθώς έχουν εμβαθύνει μέσα μας οι ρόλοι και οι συγκρούσεις. Οπότε η παράσταση είναι πολύ πιο «δεμένη». Έχουμε μπει σε μια διαδικασία να το ξαναδούμε από την αρχή και να ξαναθέσουμε τα ερωτήματά μας».
Το έργο για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πέρυσι. Η Λίνα Πάτσιου, το έτερον ήμισυ στη σκηνή του 104, πρότεινε τα πολυβραβευμένα «Λεμόνια» του Στάινερ στον Νίκο Κουκά και πήραν άμεσα την απόφαση να τα ανεβάσουν. «Με τη Λίνα είμαστε, εκτός από συνάδελφοι, και φίλοι εδώ και πολύ καιρό, πριν από τα “λεμόνια”. Είχαμε μια καλή επικοινωνία. Η Λίνα το επέλεξε».
Ο Όλιβερ, όπως αποκαλύπτει ο ηθοποιός, είναι καλλιτέχνης και ακουμπάει σε πολλά σημεία με τον δικό του χαρακτήρα. «Ο Όλιβερ είναι μουσικός. Ρεαλιστής, όπως είμαι κι εγώ. Μπορεί να μην ασχολούμαι με τη μουσική, αλλά συνδέομαι μαζί του ως καλλιτέχνης. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που πασχίζει να τα καταφέρει μέσα στον χώρο. Ο Όλιβερ πιστεύει στη μουσική του, αλλά δεν του έχει δοθεί η μεγάλη ευκαιρία και όταν περνάει αυτή η νομοθεσία δυσκολεύουν τα πράγματα περισσότερο. Παράλληλα, αγωνίζεται για τη σχέση του». Το έργο είναι κωμωδία. Έχει αστείες στιγμές, κι όπως τονίζει «Γίνεται κωμωδία από το παράλογο της συνθήκης».
Ο συγγραφέας σχολιάζει τη νέα πραγματικότητα των social media μέσα από το όριο των λέξεων. «Είναι ένα σύγχρονο έργο. Αυτό που με γοήτευσε είναι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, ενώ είναι διαφορετικοί, πασχίζουν να είναι μαζί, γιατί είναι τόσο πολύ ερωτευμένοι, που συνειδητοποιούν ότι υπάρχει ένα χάσμα κι αυτό, δε γεφυρώνεται με τον έρωτα μόνο», για να συμπληρώσει ο νεαρός ηθοποιός πως «Με την τεχνολογία και τα εκατοντάδες ερεθίσματα δεν φτάνει ο χρόνος. Δεν αφομοιώνουμε τα πράγματα και μένουμε στην επιφάνεια».
Ποια η δική του σχέση με τα new media; «Δεν έχω πολύ καλή σχέση με τα social media και δεν έχω και πολύ καλή σχέση με το τηλέφωνο μου. Πολλές φορές το αφήνω. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν είναι απορροφημένος στο κινητό τους. Φέρνω μια αντίσταση, γιατί είναι πολύ εύκολο να αναλωθείς στα social media και να χαθείς σ’ έναν κόσμο μη πραγματικό και δε μου αρέσει αυτό ως κόνσεπτ καθημερινότητας».
Ο Νίκος Κουκάς ήταν ο Γεράσιμος στο «Μαύρο ρόδο». Ο ρόλος του διφορούμενος, με διαφορετικές ερμηνείες από τους τηλεθεατές, φέρνοντας τον στα άκρα. Πώς αντιμετώπισε την αναγνωρισιμότητα; «Ήταν ωραίο. Δε μου έστελναν μόνο θετικά μηνύματα, αλλά και αρνητικά, γιατί ήταν ένας χαρακτήρας αμφιλεγόμενος. Με έβριζαν. Οι άνθρωποι σε συνδέουν με έναν χαρακτήρα, επειδή μπαίνεις στην καθημερινότητα τους μέσα από την τηλεόραση. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα. Νομίζει ότι ο άνθρωπος που υποδύεται αυτό τον ρόλο, είναι έτσι και στην πραγματική ζωή. Δηλαδή, εμένα μου έστελναν μηνύματα “Σταμάτα αυτό”, “Μην κάνεις εκείνο”, “Πώς τολμάς να κάνεις αυτό”. Αντίθετα, στον δρόμο αντιμετώπισα θετικά σχόλια. Ο κόσμος ήταν ευγενικός και με μεγάλη αγάπη. Μπορεί να έριχναν καμιά σπόντα. Στην αρχή με φόβισε, γιατί δεν το είχα ξαναβιώσει. Αλλά μετά το αντιμετώπισα. Άλλωστε είναι κάτι εφήμερο. Πέρυσι συνέβαινε. Φέτος, δεν συμβαίνει. Κι είναι πάλι πολύ ωραίο. Πλέον, δε μου στέλνουν μηνύματα. Τελείωσε κι η σειρά. Οπότε δεν…»
Ο ίδιος αντιστέκεται στη γρήγορη δημοσιότητα και ούτε θα αποκτούσε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. «Δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος. Με κάνει να νιώθω άβολα. Χαίρομαι και για όλη αυτή η προβολή. Φέτος, ήθελα να απέχω. Συζητήθηκαν κάποια πράγματα, αλλά ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο».
Υπήρχαν πολλές σκηνές που τον δυσκόλεψαν. Από το ψυχωτικό επεισόδιο μέχρι και την αυτοκτονία. «Το καλό με τις σειρές είναι ότι κουβαλάς αυτό τον χαρακτήρα για έναν χρόνο, οπότε ξέρεις πώς σκέφτεται. Μου έβγαινε οργανικά, γιατί γνώριζα καλά αυτό τον άνθρωπο, τον κουβαλούσα στην καθημερινότητά μου. Τον κατανοούσα. Ήταν ένα παιδί, το οποίο δεν αντιμετώπισε τα τραύματα του. Βίωσε κάτι τραυματικό και δεν έκανε τον απολογισμό του, ώστε να το ξεπεράσει, να μπορέσει να το ζήσει. Προσπάθησε να το καλύψει».
Εκτός, από τις παραστάσεις «Λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια» στο Θέατρο 104, που σημειώνει ιδιαίτερη προσέλευση, ο Νίκος Κουκάς τον Μάιο θα παίξει στο έργο «Ορφέας και Ευρυδίκη», σε σκηνοθεσία της Βαρβάρας Νταλιάνη.
Info: Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00, στο Θέατρο 104. Προπώληση στο more.com. Εισιτήρια από 10€.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.