Ο Δημήτρης Δεγαΐτης και η Άνδρη Θεοδότου μιλούν για τα 25 χρόνια της Παιδικής Σκηνής του Θεάτρου Τέχνης

Η Παιδική σκηνή του θεάτρου τέχνης γιορτάζει 25 έτη αδιάκοπης παρουσίας στο χώρο των θεατρικών δρωμένων. Έχοντας φιλοξενήσει κάποιες από τις πιο αγαπημένες παιδικές παραστάσεις, συνεχίζει να εμπνέει και να μαγεύει εκατοντάδες παιδιά. Με αφορμή τη συμπλήρωση της επετείου, ο Δημήτρης Δεγαϊτης και η Άνδρη Θεοδότου, επικεφαλής της σκηνής, μας μιλούν για το όραμα πίσω από την έναρξη αυτού του εγχειρήματος, τις αναμνήσεις τους, τα όνειρα για το μέλλον αλλά και το πώς η υποκριτική διαμορφώνει τους μελλοντικούς πολίτες και ηθοποιούς: τα ίδια τα παιδιά.

Φέτος συμπληρώνονται 25 χρόνια από την ίδρυση της Παιδικής Σκηνής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Πώς θα συνοψίζατε αυτό το ταξίδι μέχρι τώρα; 

Δημήτρης Δεγαΐτης: Καταρχήν να σας ευχαριστήσουμε θερμά που μας δίνεται την ευκαιρία να μιλήσουμε για την πολύ σημαντική αυτή στιγμή στην πορεία του θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Ναι, όντως φέτος η Παιδική Σκηνή του θεάτρου συμπληρώνει αισίως 25 χρόνια παρουσίας. Μεγάλη ευθύνη για μας που εργαζόμαστε να κρατήσουμε ζωντανό το όραμα του δασκάλους μας Μίμη Κουγιουμτζή που ξεκίνησε την παιδική σκηνή και βέβαια μεγάλο ευχαριστώ στο κοινό που μας ακολουθεί τόσα χρόνια. Το ταξίδι ευχάριστο, δύσκολο, επίπονο, γοητευτικό… Αυτά έχουν τα ταξίδια. Λίγο απ’όλα.

Η συνεργασία σας με το Θέατρο Τέχνης είναι σταθερή τα τελευταία χρόνια. Πώς προέκυψε αυτή η σύμπραξη; Ποια στοιχεία σας κέντρισαν το ενδιαφέρον;  

Άνδρη Θεοδότου: Αρχικά η πρόταση έγινε στο Δημήτρη για να σκηνοθετήσει την παιδική σκηνή. Την πρώτη σκηνοθεσία του την είχε κάνει στο θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη το «ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ» και η παράσταση είχε πάει 2 σεζόν. Παράλληλα είχαμε είδη δημιουργήσει μια ομάδα -απόφοιτοι  κυρίως του Θεάτρου Τέχνης-όπου εγώ  έγραφα ή διασκεύαζα  κείμενα… οπότε μου ζήτησε  να του κάνω διασκευή σε ένα παραμύθι  για το Τέχνης Δέχτηκα, αλλά με δισταγμό. Όχι από φόβο, από ευθύνη.. Έτσι άρχισε η συνεργασία μας. Μετράμε 10 χρόνια σήμερα. Όσο για το τι μας κεντρίζει το ενδιαφέρον αυτό κάθε φορά μεταβάλετε Μπορεί να είναι μια φωτογραφία, μια κατάσταση που βιώνουμε , μια ιστορία που διαβάσαμε… ένα απόκομμα μιας ξεχασμένης εφημερίδας.

Όλο αυτό το διάστημα έχουν ανέβει πολλές σπουδαίες παραστάσεις, με σημαντικό αντίκτυπο στο κοινό και τον καλλιτεχνικό κόσμο. Θα μπορούσατε να επιλέξετε εκείνες που ξεχωρίζετε εσείς προσωπικά;

Δ.Δ: Σίγουρα η πρώτη παράσταση του ‘Μολυβένιου Στρατιώτη ‘ ήταν αυτή που με σημάδεψε για πολλούς λόγους. Ήταν η είσοδος μου στο Θέατρο Τέχνης σαν σκηνοθέτης, ήταν το πρώτο μας ‘παιδί’ με την Άνδρη καλλιτεχνικά , ήταν η ενηλικίωση μου κατά κάποιο τρόπο στο συγκεκριμένο θέατρο αφού και στην κυριολεξία γεννήθηκα μέσα εδώ μια και ο πατέρας μου υπήρξε ηθοποιός του Κουν για πάνω από 35 χρόνια. Όλες οι παραστάσεις όμως που φτιάξαμε εδώ, έχουν την δική τους ξεχωριστή  θέση μες την ψυχή μου.

Ποια στοιχεία κρίνετε ότι αναβίβασαν την Παιδική Σκηνή σε ορόσημο της εγχώριας υποκριτικής; 

Α.Θ.: Πολύ ωραία ερώτηση πολύ δύσκολη απάντηση. Το δύσκολη απάντηση το αναφέρω γιατί η ερώτηση είναι θέμα προς συζήτηση, ουσιαστική συζήτηση,  θα μπορούσε η συνέντευξη να βασιστεί σε αυτή και μόνο την ερώτηση. Νιώθω την ανάγκη να τονίσω ότι το παιδικό και εφηβικό κοινό είναι ένα κοινό με υψηλό δείκτη νοημοσύνης και παράλληλα απαιτητικό. Κατακλύζεται καθημερινά από εικόνες οπότε αυτόματα οδηγούμαστε σε διερεύνηση τέτοια ώστε να ικανοποιούμε την προσέγγιση της τέχνης του θεάτρου με αλήθεια. Μια παιδική θεατρική παράσταση δημιουργεί μελλοντικούς θεατές. Άρα έχουμε ευθύνη όλοι η δημιουργοί. Πρέπει να  ασχολούμαστε με ουσία  με  αφοσίωση. Αυτό σημαίνει απαιτητική σκηνοθεσία, δυνατό κείμενο, εμπνευσμένη μουσική καλοί ηθοποιοί ενδιαφέροντα σκηνικά και κοστούμια και καμία έκπτωση στην ποιότητα του αποτελέσματος

Τελικά, ποιο κοινό είναι πιο δύσκολο; Τα παιδιά ή οι “μεγάλοι”;

Δ.Δ: Εννοείται τα παιδιά…

Τί σας έλκει στο παιδικό θέατρο; Υπάρχει κάτι που μπορούμε να διδαχτούμε από τον τρόπο που βλέπουν τα παιδιά τον κόσμο;

Δ.Δ.: Τα παιδιά είναι το πρώτο αγνό ,αθώο κοινό. Θα σου πουν αλήθειες….Αυτό από μόνο του είναι ‘θέμα’. Η αλήθεια σε αυτό που προσπαθούμε να ζωντανέψουμε σε μια παιδική παράσταση. Μου αρέσει να αντιμετωπίζω τα παιδιά με ωριμότητα. Και στους 2 μας αρέσει αυτό ίσως γιατί είμαστε γονείς, ίσως γιατί διδάσκουμε πολλά χρόνια θέατρο σε παιδιά και εφήβους….ένας κόσμος που περάσαμε και εμείς… εξάλλου τα παιδιά είναι το μέλλον μας, η δύναμη μας… Τα παιδιά είναι μεγάλο σχολείο από μόνα τους.

Τα τελευταία χρόνια το θέατρο στην Αθήνα βιώνει μία ενδιαφέρουσα ανάπτυξη. Πιστεύετε ότι είναι μία μόδα ή έχει αλλάξει πράγματι η νοοτροπία των Ελλήνων για το θέατρο και την υποκριτική; 

Α.Θ.: Δεν πιστεύω πως πρόκειται για μόδα η για κάτι εφήμερο. Με χαρά διαπιστώνω πως αυτή η μεταστροφή είναι ουσιαστική και εύχομαι και με διάρκεια.

Η θεατρική αγωγή είναι ένα μάθημα που δυστυχώς δεν υπάρχει στο αναλυτικό πρόγραμμα του ελληνικού σχολείου. Πού θεωρείτε ότι οφείλεται αυτή η απουσία, την ίδια στιγμή που στις περισσότερες δυτικές χώρες δίνεται ιδιαίτερη έμφαση σε αυτό το κομμάτι;  

Α.Θ.: Με λυπεί το γεγονός ότι η χώρα που ουσιαστικά γέννησε το θέατρο δεν εντάσσει την θεατρική αγωγή ως μάθημα στο σχολείο. Το πρόβλημα πιστεύω εντοπίζεται αλλού. Μάλλον πρέπει να δοθεί έμφαση στην αναθεώρηση γενικά του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας άμεσα.

Αν μπορούσατε να δώσετε μία συμβουλή σε έναν επίδοξο ηθοποιό, ποια θα επιλέγατε;

Δ.Δ.: Να προχωρά με την αλήθεια της ψυχής του.

Τι περιλαμβάνει το χειμερινό πρόγραμμα της Παιδικής Σκηνής; 

Δ.Δ.: Εκτόρ Μαλό «ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ» μια παράσταση για όλη την οικογένεια γεμάτη ανθρωπιά, χιούμορ, συγκίνηση, μουσική… Κρατάμε παρέα σε μικρούς και μεγάλους κάθε Κυριακή στο Θέατρο Τέχνης στην οδό Φρυνίχου στη Πλάκα.

Info: Παραστάσεις κάθε Κυριακή 11:00 και 15:00 στο Θέατρο Τέχνης στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα. Περισσότερα εδώ.