Κριτική / «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη κατά Κραουνάκη: Σαν όνειρο θερινής νυχτός! Beautiful!

Το ότι ο Σταματης Κραουνακης έχει πολλές φορές δηλώσει την αγάπη του, στα όρια της λατρείας, για την αρχαία ελληνική γραμματεία κι ιδιαίτερα για τον Αριστοφάνη είναι σχεδόν κοινός τόπος. Αξεχαστος μου ‘χει μείνει ο Πλουτος του του Αριστοφάνη το Ολυμπιακό καλοκαίρι του 2004 που είχε ανεβάσει με το Λαζοπουλο και τη Σπείρα του. Το ότι η σχέση του με το θέαμα εν γένει είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική κι αυτό επίσης είναι γνωστό. Το ότι δουλεύει ακατάπαυστα κι αγόγγυστα είναι επίσης γνωστό. Από το ένα πρότζεκτ στο άλλο με έναν νεανικό ενθουσιασμό που δικαιολογείται, αν θες να σου πω, γιατί και ποιος δεν ξέρει πως όταν αγαπάς την εργασία σου σ’ αγαπάει κι αυτή κι απ’ αυτό το αμφίδρομο μόνο καλα πράγματα προκύπτουν. Σ’ αυτή τη σύμπραξη λοιπόν του θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν και λυρικής σκηνής με το Σταμάτη να αναλαμβάνει μετάφραση, λιμπρετο και μουσικές ο μόνος κερδισμένος ήταν ο θεατής για την ακρίβεια οι πολλοί θεατές που από νωρίς είχαν συγκεντρωθεί στο θέατρο δάσους την περασμένη Δευτέρα και με υποδειγματική ησυχία και χειροκροτήματα στα πιο καιρια σημεία αποθέωσαν μια παράσταση που το άξιζε και με το παραπάνω.

Η Σοφία Φιλιππίδου ως Πραξαγόρα με την αξιολάτρευτη εκφορά στο λόγο της αυτό το τρυφερό ψεύδισμα και το γέλιο της που είναι τεράστιο και εκ βαθεων την έχρισαν πρωταγωνίστρια εκ των ουκ άνευ κι έθεσε τα θέματα που πραγματεύονταν το έργο. Δουλευει η δημοκρατία; Κοινοκτημοσύνη ή όχι; Φθείρει η εξουσία; Και γιατί η θεωρία χωλαίνει στην πράξη; Ερωτήματα έως και ρητορικά εκτός που η προέλευση τους χάνεται στα βάθη των αιώνων. Και τι είναι αυτό τελικά βρε παιδί μου που τον καθιστά τόσο διαχρονικό και σταθερά επίκαιρο τον παππού Αριστοφάνη; Η ατελής ανθρώπινη φύση που δε βάζει μυαλο επαναλαμβάνοντας τις ιδιες συμπεριφορες κι η πολιτική διάσταση του κόσμου που περιγράφει.

Ο Χριστόφορος Σταμπόγλης ο βαρύτονος, τα παιδιά της Σπείρας Γεροντίδης, Καραθανάσης, Μπουγιωτης, Στιβανακης κι ο χορός αγοριών και κοριτσιών κατάφεραν να εξυγιάνουν το βωμολοχικό μέρος που αν μη τι αλλο περιμένεις από έναν Αριστοφάνη και να το αναγάγουν σε υψηλή λογοτεχνία (κατά το υψηλή γαστρονομία).

Ο δε Βάκχος Κραουνακης με το πράσινο μεταξωτό φουστάνι και την αμφίεση χήρας που έφερε και τη λύτρωση στο τελος ήταν αρκούντως απολαυστικός και πκηθωρικος οπως πάντα. Και σύμφωνα με τον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας που μαθαίναμε ως παιδιά και τώρα ευτυχώς καταλαβαίνουμε τι εννοούσε καταλήγοντας σε κάθαρση αυτή έρχεται με την επωδό: «Αντισταθείτε! Σηκωθείτε στα αισθήματα παραδοθείτε! Να σμίξουν τα παράδοξα στου έρωτα την πράξη κι ας φανερώσει η σάτιρα την πιο κρυφή ακρογιαλιά». Επωδός που κατά τη γνώμη μου στέκεται και σαν αυτονομημένο ποίημα και δεν ξέρω αν η κυρία Νοτοπουλου τέως υπουργός που καθόταν παραδίπλα ένιωσε άβολα με φράσεις-ευθείες αναφορές της πολιτικής που εκπροσωπούσε πάντως ρίχνοντας κλεφτές ματιες την είδα να γελάει με την ψυχή της κι αυτό είναι που τελικά καταφέρνει η τέχνη να ενώσει και να συγκεράσει τα αταίριαστα και να λυτρώσει έστω για το δίωρο που διαρκεί μια παράσταση.

Μουσικοι υπέροχοι, κοστούμια εντυπωσιακά, σκηνοθεσία και χορογραφίες που δεν άφησαν ούτε στιγμή το έργο να κάνει «κοιλιά» κι εν ολίγοις επειδή η παράσταση θα παίξει στην Αθήνα τις προσεχείς μερες μην τη χάσετε. Είναι από τα άχαστα αυτού του καλοκαιριού που οδεύει στο τέλος αν δεν έχει ήδη τελειώσει δηλαδή.

Και σκέψου λέει να ‘ρθει μια μέρα που θα πούμε κι εμείς, οπως το λέει η Σοφία Φιλιππίδου σε τραγουδιστικο στιγμιότυπο της παρατασης σφήνα: Νενικήκαμεν!

Σε συνέχεια της μεγάλης επιτυχίας θα πραγματοποιηθούν 4 παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου 14) στις 26-27-28-29/9 και ώρα  21.00.