Κριτική / «Ρένα» του Αυγούστου Κορτώ: Χάρτινη ηρωίδα σαν αληθινή. Δηλαδη αληθινή.

«Ρένα» του Αυγούστου Κορτώ στο θέατρο με την Υρω Μανε που γίνεται για τα 90’ που διαρκεί η παράσταση η Ρένα αυτοπροσώπως κι αν η ηρωίδα του Κορτώ είναι προϊόν μυθοπλασίας αυτό καθόλου σημασία δεν έχει γιατί η Μανε γίνεται Ρενα. Κι αν ίσως μπερδεύτηκες η Ρενα είναι μια γυναίκα εύκολα αναγνωρίσιμη ως χαρακτήρας, μια γυναίκα ελευθερων ηθών όπως θα έλεγαν σε άλλη εποχή αλλά και πάλι όχι. ‘Εχει το ήθος που της κάνει κέφι κι αυτό που η περίσταση της έφερε χωρίς να ενοχλεί στο παραμικρό το διπλανό της. Κι αυτό την καθιστά μια κανονική δημοκράτισσα.

Η παράσταση ξεκινάει στο σήμερα σε μια πορεία υπερηφάνειας (pride) όπου η Ρενα γίνεται αντιληπτή από ομάδα νεαρών δημοσιογράφων εκείνη τους καλεί σπίτι της κι αυτοί θέλουν να εκμαιεύσουν τα πολύτιμα του βίου της κι αυτή με αντάλλαγμα την παρέα τους αφηγείται λιτά κι απέριττα το βίο της κι ακολουθεί ένα rewind όπου η ηρωίδα θυμάται τους σταθμούς της ζωής της. Μια ζωή ταλαίπωρη και δυστυχη αλλά βέβαια αυτες οι ζωές είναι που ανέκαθεν έχουν λογοτεχνικό κι εν γενεί καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Οι προστατευμένες κι ασφαλείς ζωούλες δεν αφορούν κανένα.

Χαυτεία, Μικρασία, δικτατορία Πάγκαλου, Δεκεμβριανά, κατοχή, πόλεμος, εμφύλιος, δικτατορία Παπαδόπουλου κι η Ρενα που γίνεται κάθε κατατρεγμένη γυναίκα που βγήκε σε μια στραβοτιμονια του βίου της στο δρόμο ή στην καλύτερη περίπτωση σε «σπίτι» σπαράζει το κοινό της που καθηλωμένο παρατηρεί πως κατάφερε να σταθεί στα πόδια της και να φτάσει στο βαθύ το γήρας όχι εντελως αλώβητη αλλά πάντως με αξιοπρέπεια και σθένος.

Η Υρω Μανε αναδεικνύεται κι αποδεικνύεται όχι απλώς επαρκής στον ρόλο που της ανατέθηκε αλλά ιδανική επιλογή αφού η ερμηνευτική της γκαμα ειναι μεγάλη. Η δε μετάβαση που κάνει από την τρίτη ηλικία στην εποχή της νιότης της είναι υποδειγματική μάλλον σπουδή για νεαρούς wanna be ηθοποιούς.

Αξιοπρόσεκτη η συμμετοχή των τριών ηθοποιών (Άγης Εμμανουήλ, Κωνσταντίνος Φάμης, Μιχάλης Αβρατόγλου) που τη συνοδεύουν καθώς κι η παρουσία επι σκηνης του Παναγιώτη Τσεβά στο ακορντεόν και στο πιάνο και του Κώστα Νικολοπουλου στην ηλεκτρική κιθάρα.

Ο Κορτώ ευτύχησε μετά την «Κατερίνα» ένα του βιβλίο ακόμα να διασκευαστει από το Στέλιο Χατζηαδαμιδη για το θέατρο και μάλιστα κάνοντας επιτυχία. Η Νικαιτη Κοντούρη έδεσε το σύνολο παραδίδοντας μια παράσταση που δεν της έλειπε τίποτα. Σκηνική οικονομια που δε λειτούργησε σε βάρος της παράστασης ωστόσο συνέβαλε στο αποτέλεσμα που το χαρακτήριζε αυτό που είναι η τέχνη: μέγεθος, χειρουργική ακρίβεια κι υψηλού γούστου συγκινησιακή ισχύ και φόρτιση. Κι αν μπορούσε να συνοψίσει ή να δανειστεί μια ατάκα κανείς από το έργο αυτή θα ήταν από το χειμαρρώδη λόγο της Ρένας: Ανωμαλία είναι να αρνιέσαι αυτό που σε κάνει χαρούμενο. Γιατί αν δε διδάσκει και το θέατρο σ’ αυτήν την άνυδρη εποχή τότε τι;

Info: Παρασκευή 4, Σάββατο 5 και Κυριακή 6 Οκτωβρίου στο Αριστοτέλειον θέατρο. Περισσότερα εδώ.